Revenge to the BadBoy

8

"Θέλω να ξεκινήσεις από το And do I dream again για να σου δείξω μερικές ανάσες που πρέπει να πάρεις" μου λέει η καθηγήτρια και υπακούω.

And do I dream again
For now I find
The Phantom of the Opera is there
Inside my mind...

"Λοιπόν, στο The Phantom of the Opera, πρέπει να μείνεις αρκετή ώρα και επειδή είναι ψιλή νότα πρέπει να έχεις εισπνέσει και τον κατάλληλο αέρα ώστε να βγει σωστή. Βέβαια θα κάνεις δοκιμές και με το συμπρωταγωνιστή σου γιατί υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρετε οπότε να αλλάξουμε την τονικότητα" μου εξηγεί αλλά από μέσα μου έχω πεισμώσει. Γιατί να μην το κάνουμε στη σωστή τονικότητα; Να βρούμε αγόρι που να τραγουδάει καλά! Βέβαια, άντε να το βρούμε, κανένας δεν ασχολείται. Για αυτό κι εγώ θα κάνω ρεζίλι τον Έκτορα να ησυχάσω και μετά θα βρω κανένα παιδάκι και θα το πρήξω μέχρι να τα καταφέρει.

"Κυρία, πιστεύω ότι ο Έκτορας τραγουδάει καλά" λέω ψέματα στην καθηγήτρια και εκείνη ενθουσιάζεται. "Αλήθεια; Δεν περίμενα να έχει ο Έκτορας καλή φωνή...θα ήθελα να τον φέρεις στην οντισιόν και να πει το κομμάτι του. Θα παιδευτείς λίγο μέχρι να βρούμε το αγόρι γιατί θα πρέπει να τραγουδάς το κομμάτι σου" με κοιτάει προβληματισμένη αλλά δεν με νοιάζει πόσες φορές θα το πω. Αρκεί να είναι αξιόλογο το αποτέλεσμα, χρόνο έχω.

"Μην αγχώνεστε κυρία, θα σας τον φέρω αύριο" χαμογέλασα και μάζεψα τη τσάντα μου. Πρέπει να πάω σπίτι, να κάνω μπάνιο και μετά να μπω στον υπολογιστή. Θα τον αρχίσω στα γλυκόλογα μέχρι να το δεχτεί.

Βγαίνοντας έξω, βλέπω ότι ρίχνει μερικές σταγόνες. Τέλεια. Άρα, η Άννα πρέπει να τρέξει στα εκατό μέτρα για να προλάβει να μη βραχεί. Σιγά μην προλάβω.

Ο δρόμος είναι μέσα στην κίνηση και μου είναι δύσκολο να περάσω από τα φανάρια. Έχω περάσει μόνο μέχρι τα μισά της διαδρομής και ήδη νιώθω ότι έχω παγώσει ολόκληρη.

"Έλα μέσα!" ακούω κάποιον να μου φωνάζει και ξαφνικά βλέπω από το παράθυρο του αυτοκινήτου τον Έκτορα. Οδηγεί το αυτοκίνητο του μπαμπά του;

Έχε χάρη που δεν θέλω να βρέξω τα όμορφα ροζ μαλλάκια μου...

"Ευχαριστώ" του απαντώ μονολεκτικά όσο γυρνάω για να βάλω ζώνη. Εκείνος δεν μου μιλάει, αλλά έχει ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο του.

"Γιατί χαμογελάς;" τον κοιτάω με το πιο bitch πρόσωπο μου.

"Γιατί μου αρέσει να σε μαζεύω από το σχολείο όταν είσαι βρεγμένη από τη βροχή" ωχ άρχισε πάλι. Δεν πειράζει, με γλιτώνει από το γεγονός να ανοίξω τον υπολογιστή.