Revenge to the BadBoy

33.1 Extra Part

Το συγκεκριμένο κεφάλαιο αποτελεί τις σκέψεις όλων των πρωταγωνιστών μας, οπότε δεν έχει συγκεκριμένο όνομα ♥ Έξτρα κεφάλαιο σε όσους αγαπήσατε την ιστορια, αφιερωμένο σε όλους ♥ 

Φαίη

Την ώρα που έβλεπα τα αποτελέσματα δεν πίστευα στα μάτια μου. Η πολυπόθητη σχολή της Ιατρικής με είχε πλέον δεχτεί στην Αθήνα, αυτό ακριβώς δηλαδή που ήθελα. Μετά από ενάμιση χρόνο κούρασης, άγχους, στρες και γενικότερα έντασης επιτέλους ξέρω ότι οι κόποι μου ανταμείφθηκαν. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενη.

"Αριάδνη άντε ετοίμασε τις βαλίτσες!" φωνάζω στην κολλητή μου. Αποφασίσαμε να νοικιάσουμε μαζί ένα φοιτητικό σπίτι και να μένουμε μακριά από τους γονείς μας με λιγότερα έξοδα για να νιώσουμε το αίσθημα του φοιτητή. Η καθεμία θα έχει το δωμάτιο της φυσικά και έχουμε υποσχεθεί πως θα ενημερώνουμε η μία την άλλη αν έρθει και κανένας άλλος μαζί.

"Τώρα καλέ μισό!" μου φωνάζει από το δωμάτιο της. Βρίσκομαι στο σπίτι της όση ώρα οι γονείς της με κοιτούν χαμογελαστοί. "Είμαστε πολύ χαρούμενοι για εσάς κορίτσια. Τώρα που θα είστε και μαζί ποιος σας φτάνει!" λέει η μαμά της με χιούμορ και της χαμογελάω. "Σας ευχαριστώ πολύ. Υπόσχομαι ότι θα την προσέχω" γελάμε όλοι μαζί. "Κανονίστε να κάνετε τίποτα περίεργα θα σας ελέγχω" μου λέει με σοβαρό ύφος ο μπαμπάς της αλλά δεν τα καταφέρνει και πολύ. Γενικά είναι ένας ευγενέστατος άνθρωπος που δεν μπορεί με τίποτα να κρατήσει κακία.

"Ήρθα άντε πάμε" βλέπω έτοιμη πλέον την Αριάδνη να χαιρετάει τους δικούς της και να φεύγουμε με το μετρό για το νέο μας σπίτι και τη νέα μας ζωή.

Αριάδνη

"Τελικά νοικιάσαμε ένα καταπληκτικό σπίτι" λέω με χαρά στη Φαίη η οποία έχει πάει μέσα και τακτοποιεί όλη της τη ντουλάπα. Αν και για να πω την αλήθεια, με τόσα που πήρε δεν νομίζω ότι θα της φτάσει ένα δωμάτιο.

Βρίσκω την ευκαιρία και παίρνω το κινητό μου από την τσάντα. Ωχ, πως μου είπε τώρα το νούμερο; Αμάν πια, όλο περίεργοι αριθμοί δεν μπορούσαν να έχουν κάτι πιο εύκολο;

Μετά από πέντε λεπτά αυτοσυγκέντρωσης καταφέρνω να θυμηθώ ποιος ήταν ο σωστός αριθμός και περιμένω στο ακουστικό. Περίεργα χτυπάει σκέφτομαι. Άντε, σήκωσε το!

"Παρακαλώ" ακούω μετά από ένα μήνα τη φωνή της αρκετά χαρούμενη. "Εγώ είμαι και ναι θα με παρακαλάς να σε συγχωρέσω που με έχεις γράψει ένα μήνα και δεν με παίρνεις τηλέφωνο!" λέω αστειευόμενη. "Αγάπη μου!! Χίλια συγνώμη, τρέχω όλη τη μέρα στο κολλέγιο από εδώ και από εκεί που ειλικρινά δεν κατάλαβε πως πέρασε ο μήνας! Πες μου τα νέα σας, όλα να μου τα πείτε!" η φωνή της Άννας είχε αρχίσει και ακουγόταν απαιτητική.