Revenge to the BadBoy

17

"Τι θέλεις να μου πεις Άννα;" με κοίταξε ανήσυχος. Πρέπει επιτέλους να λήξω αυτό το θέμα και να μην ξανασχοληθώ μαζί του. Το μόνο που καταφέρνει να κάνει είναι να με κάνει να νιώθω άσχημα.

"Κάτσε εδώ" του έδειξα μια καρέκλα που υπήρχε στο δωμάτιο. Εκείνος με άκουσε και έκατσε απέναντι μου. "Δεν νιώθω τίποτα για σένα Έκτορα. Ναι, μπορεί παλιά να μου άρεσες ή έτσι νόμιζα αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από τότε και η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να έχουμε καμία σχέση από εδώ και πέρα" του είπα με μια ανάσα δείχνοντας αποφασισμένη. Εκείνος με κοίταζε για μερικά λεπτά όταν σηκώθηκε όρθιος και το βλέμμα του έγινε ψυχρό.

"Πολύ καλά λοιπόν, αφού αυτό θέλεις" μου είπε μόνο και έκλεισε με δύναμη την πόρτα.

Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που είπαμε μέχρι τώρα. Έχει περάσει ένας μήνας, τα σχολεία έχουν κλείσει για τις γιορτές και εγώ νιώθω τόσο μόνη. Κανονικά αυτές τις μέρες όλοι είναι με τις οικογένειες τους, με τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Για εμένα τα Χριστούγεννα ήταν πάντα η αγαπημένη μου εποχή, ήταν πάντα γεμάτη ενθουσιασμό και αγάπη, παιχνίδι και χορό. Όμως τα τελευταία χρόνια το σκηνικό έχει αλλάξει και έχει γίνει αρκετά μουντό.

Χαζεύω έξω από το παράθυρο του δωματίου μου. Μπορώ να δω τον πιο κεντρικό δρόμο της πόλης ο οποίος αυτή τη στιγμή είναι γεμάτος αυτοκίνητα, ανθρώπους που περπατούν γρήγορα από το κρύο, καφετέριες γεμάτες ζευγάρια να πίνουν τον καφέ τους και να συζητούν χαρούμενα. Αυτό που νομίζω ότι μου λείπει πραγματικά είναι οι φίλες μου. Χωρίς αυτές τα φετινά μου Χριστούγεννα είναι τα πιο μοναχικά. Δεν τις έχω δει καθόλου και το ξέρω ότι δεν φταίνε αυτές. Είναι και οι δύο συνέχεια στο σπίτι και διαβάζουν χωρίς σταματημό για την προσπάθεια τους. Χαίρομαι πολύ που τις έχω για κολλητές, είναι κορίτσια που δεν χαλάνε την προσπάθεια τους για τίποτα. Ευχόμουν να τις έβλεπα έστω για λίγο για αυτές τις γιορτές.

Η ευχή μου γίνεται πραγματικότητα όταν πέντε λεπτά αργότερα λαμβάνω ένα μήνυμα από την Αριάδνη. Γιατί δεν σηκώνεις το τηλέφωνο; μου γράφει και μπερδεύτηκα. Μα αφού δεν χτύπησε το τηλέφωνο. Μισό λεπτό. Ωχ, το είχα βάλει στη σίγαση. Παίρνω βιαστικά το κινητό στα χέρια μου και καλώ τον αριθμό της Αριάδνης.

"Μη με σκοτώσεις, το είχα βάλει στη σίγαση, το ορκίζομαι" λέω αγχωμένη. "Ηρέμησε παιδί μου δεν θα σε σκοτώσω. Σε πήρα γιατί έχουμε δύο ωρίτσες με τη Φαίη να είναι ελεύθερη οπότε τι θα έλεγες για μια ζεστή σοκολάτα στο αγαπημένο σου μέρος; Ξέρω ότι δεν έχουμε βρεθεί καθόλου και νιώθω τόσο άσχημα για αυτό, υπόσχομαι να βρισκόμαστε πιο συχνά" μου είπε και από τη φωνή της κατάλαβα ότι δεν ένιωθε καλά. Το ξέρω Αριάδνη μου, το ίδιο νιώθω και εγώ.