Ακαδημία του Έρωτα

Κεφάλαιο 17

Εντωμεταξύ ο Κρίστιαν δεν μπορούσε να πιστέψει στα αλλεπάλληλα ξαφνιάσματα σημερα. Πρώτα την βλέπει στην πορτα του ,επειτα μαθαίνει ότι δεν είναι καμια τυχαία αλλά είναι και καλη στον χειρισμο αυτων των τερατομηχανων αλλά το αποκορύφωμα είναι ο Νικ να την άφησε  να κανει την δουλειά του χωρις δισταγμο.

Θα περάσει μια ολόκληρη μερα με την μικρη γλωσσού μεσα στο γραφειο του.  Νοερά εύχεται να μην την εχει στραγγαλίσει μεχρι το βραδυ. Την κοιτάζει καθως σκεφτεται¨Πως γίνεται ένα τοσο τελειο πλάσμα με τόση μόρφωση και επίπεδο να εχει τετοια κοφτερή γλώσσα.. Να είναι τόσο αναιδής, τοσο εκνευριστική.

Το κουδούνισμα του τηλεφώνου τον επανάφερε στην πραγματικότητα.

Η ωρα είχε περασει.

Κόντευε μεσημέρι και δεν ειχαν ανταλλάξει ουτε μια κουβέντα.  Ποτε ποτε επανερχόταν στην πραγματικότητα καθως καποιο τηλέφωνο θα χτυπούσε και θα εσπαζε την σιωπη ή αυτος θα άνοιγε καποιο συρταρι. Ο Κριστιάν είχε βολευτεί όπως όπως στο μικρο γραφειο και δεν την ενοχλούσε καθολου. Ισως να τελείωνε πιο γρηγορα ετσι και να ξεκουμπιστεί μια ωρα αρχύτερα.

Έτσι σκέφτοταν.

Η Λιζ τέντωσε το σωμα της να ξεμουδιάσει. Ποσο θα ηθελε τωρα έναν παγωμένο καφε να την δροσίσει και λιγη ζάχαρη για να ξεκινήσει να λειτουργεί παλι ο εγκέφαλος της. Κοίταξε το ποτηρι του καφε που βρισκόταν ακουμπισμένο πανω στο μικρο γραφείο. Δεν αξιζει πια εχει νερουλιάσει σκεφτηκε και αναστέναξε.

Ο Κρίστιαν σήκωσε το βλεμμα του από τα χαρτια και την κοίταξε. Οι ματιες τους διασταυρώθηκαν.

-"Συμβαίνει κατι?" την ρωτησε ψυχρά

-"Θα ηθελα να σταματήσω 10 λεπτα. Να κατέβω να παρω έναν καφε, τον πρωινό μου  καφέ δεν πρόλαβα να τον πιω.. Μήπως θα ηθελες και εσυ?" Η Λιζ τον ρώτησε και ο Κριστιαν εδειχνε ξαφνιασμένος. Αυτη την στιγμή ηταν πολύ ζαλισμένη για να κρατα το τειχος ασφαλείας της ψηλά και οι άμυνες της ειχαν πεσει.

_" Θα παω εγω. Ετσι ζαλισμένη που εισαι θα σκοτωθείς στις σκαλες." ειπε μισογελώντας και σηκώθηκε από την καρεκλα  του.

_" Παγωμένο και πολλή γλυκο" ...ειπε η Λιζ.

Ο Κρίστιαν είχε κιόλας ανοιξει την πορτα και έφευγε οταν η Λιζ τον ακουσε να της λεει

-" Ακριβώς σαν και σένα τωρα!"

Αχ, σκέφτηκε, την αποκάλεσε γλυκιά και μάλιστα πολύ... αλλά και παγωμένη. Αουτς κύριε Κρίστιαν, αυτό πόνεσε. Ακου παγωμένη. Μίλησε ο άρχοντας του πάγου.

Ευκαιρία να χαζέψω λιγο κυριε αντικοινωνικέ και μισογύνη τα προσωπικά αρχεία σας, σκεφτηκε και η Λιζ και αρχισε με επιδεξιότητα να ψάχνει. Μονο έναν φάκελο βρήκε και αυτόν καποιος του τις είχε στειλει και δεν είχε καν κανει τον κοπο να τις αποθηκεύσει. Διάφορες φωτογραφίες που τον έδειχναν με μια  αντρικη παρεα να κανει καγιάκ. Κάποια μαλλον καλοκαιρινή εξόρμηση. Ηταν όμως τοσο ομορφος με το βρεμένο μακο μπλουζάκι και τα ανακατεμένα μαλλια. Αθεράπευτα σεξι ο τύπος. Μακάρι να τον είχε γνωρίσει κατω από άλλες συνθήκες, σκεφτηκε η Λιζ αναστενάζοντας ξανα.

Ντράπηκε...Δεν ηταν σωστο αυτό που έκανε. Δεν θα ήθελε κανένας να ψαχουλεύει τα πράγματα της και να τώρα που το έκανε η ίδια. Έκλεισε ότι φάκελο είχε ανοίξει και σηκώθηκε.

Σταθηκε διπλα στο παραθυρο και με μια κινηση το ανοιξε.

Ο φρεσκος αερας πλημμυρισε το γραφειο. Ανασανε βαθια και αφησε το βλεμμα της να ταξιδεψει εξω.

-"Οριστε ο καφες." ακουστηκε η φωνη του Κριστιαν πισω της. Ειχε κιολας επιστρεψει.

_"Σε ευχαριστω.."ειπε η Λιζ σιγανα και απλωσε το χερι της να τον παρει.

Δεν τον κοιταζε νιωθοντας ακομη ντροπη γι αυτό το απρεπο ψαχουλιασμα της.

-" Εχεις κατι?Δεν νιωθεις καλά?" Η φωνη του είχε ζωγραφίστει με ενδιαφερον.Σηκωσε τα ματια της και τον κοίταξε. του χαμογελασε.

-"Μια χαρα είμαι." του απάντησε και γυρισε στο γραφειο της.