Ακαδημία του Έρωτα

Κεφάλαιο 26

30/8/2017

Η άλλη μερα ηταν επίσης κενη μιας και ειχαν δυο μερες να ξεκουραστούν και να προετοιμαστούν για την επομενη φαση της ακαδημιας. Την εκπαίδευση. Αυτο σημαινε ασκησεις,ασκησεις, και πάλι ασκήσεις!

Η Ανελιζ σηκώθηκε χαρουμενη. Εκανε ένα γρηγορο ντουζ και ντυθηκε. Η μερα ηταν ωραια και εβαλε ένα απλο ασπρο κολαν με ένα ριχτο πουλοβερακι σε ασπρη αποχρωση και καφε μποτες μεχρι το γονατο. Βάφτηκε απαλα και κατεβηκε στην τραπεζαρια.Δεν αργησε να εντοπίσει την Αννα που καθοταν με έναν νεαρο δοκιμο και μιλουσαν. Προχωρησε προς το τραπεζι τους και με την ακρη του ματιου της εντόπισε τον Κριστιαν να καθεται σε ένα άλλο και να απολαμβάνει το πρωινο του. Ηταν τοσο ομορφος που ενιωσε να χανει έναν χτυπο η καρδια της. Προσευχόμενη μην σκονταψει πουθενα εφτασε στο τραπεζι της Αννας .Αυτος ο αντρας την αποσυντονιζε εντελώς .

-"Αννα μου ,καλημέρα. Δεν άργησα?" ρωτησε καθως καθοταν απεναντι από την Αννα μιας και ο νεαρος δοκιμος καθοταν διπλα της.

-"Όχι όχι ...να σου συστήσω τον Μαρκο. Πρωτοετης είναι όπως και εμεις. Εδω τα λεγαμε και μου εξηγουσε τι θα αντιμετωπίσουμε." ειπε η Αννα με ένα ελαφρυ κοκκίνισμα στα μαγουλα της.Ηταν σιγουρο ότι της αρεσε ο νεαρος Μαρκος. Αχ βρε Αννα ,σκεφτηκε η Ανελιζ,όχι και εσυ βρε κοπελα μου...φτανω εγω.

-" Χάρηκα Μαρκο. Για πες τωρα που ηρθα και γω...τι κανουμε από αυριο?"

Ο Μαρκος δεν φανηκε να ηθελε και δευτερη μιας και αρχισε να αναλύει λεπτομερώς τα μαθηματα που επρεπε να ακολουθησουν ,τις ατελειωτες ωρες γυμναστικης και την γνωριμια με τα οπλα,τον τροπο που επρεπε να αποκαλουν τα περιστατικα με κωδικους και ένα σωρο αλλά που η Ανελιζ τα ηξερε από μικρο παιδί. Δεν ηθελε όμως να χαλασει την ευκαιρια του Μαρκου να εντυπωσιάσει την Αννα και ετσι καθισε ησυχη να απολαμβάνει τον καφε της και να τον ακουει να εξιστορεί το βαρυ προγραμμα που ειχαν να ακολουθήσουν από αυριο.

Το μονο που λιγο την απασχολούσε ηταν η γυμναστικη και οι επωδυνες ασκησεις μιας και δεν το κατειχε,μια ζωη καθισμενη στην ασφαλεια του γραφειου της δεν είχε ασχοληθει με τον ορο γυμναστικη ουτε κάν και ισως ηταν το μονο πραγμα που απεχθανοταν στην ζωη της.Αλλα είχε έναν σκοπο και θα ξεπερνουσε και αυτό το εμποδιο..τουλαχιστον ετσι ελπιζε!

Το βλεμμα της επεσε ξαφνικα στον Κριστιαν που είχε σηκωθει και αποχωρουσε από την αιθουσα.Της φανηκε ή της εκανε νοημα ότι ηθελε να της μιλήσει? Αμπα, θα της φανηκε σκεφτηκε και ανακαθισε στην θεση της ενοχλημενη.Δεν δεχόταν ότι ενας ανθρωπος θα μπορούσε να την αποσυντονισει σε τετοιο βαθμμο ώστε να φανταζεται πραγματα.

-"Θα αποτρελαθώ  μ αυτόν που μου τυχε..." μουρμουρισε σιγανα και η Αννα την κοιταξε εκπληκτη.

Δεν την αφησε να προλαβει να ρωτήσει μιας και σηκώθηκε να βγει λιγο εξω στον καθαρο αέρα. Ενιωθε τελιως από συντονισμένη. Δεν ηταν η Ανελιζ που γνωριζε,η ησυχη, προγραμματισμένη κοπελα και αυτό της δημιουργούσε περισσότερο εκνευρισμο.

Μα ετσι δεν είναι ο ερωτας αλλωστε? Σε αποσυντονίζει σε τετοιο βαθμο που να μην μπορεις να σκεφτεις καθαρα,να χανεις τον οιρμο της σκεψης σου,να χανεις ωρες να σκεφτεσαι το πρόσωπο του αγαπημενου σου,να αναρωτιεσαι τι να σκεφτεται αυτος για σενα και να νιωθεις αυτό το σφιξιμο στο στομαχι με τις πεταλουδες να πετανε σαν τρελες εδώ και εκει ? Δεν μπορεις να προγραμματίσεις τίποτα, δεν μπορεις να σκεφτεις ουσιαστικα, εισαι απλα μισος ανθρωπος. Μόνο διπλα στον αλλον ξεκινας να αντιδρας, να ζεις, να ελπιζεις, να χαιρεσαι και να απολαμβανεις την ζωη. Ο ερωτας είναι πλεονεκτημα όταν τον ζεις μαζι με τον αλλον αλλά το χειροτερο συναισθημα όταν τον ζεις μονάχος...σε διαλύει, σε καίει, σε κομματιάζει.

Και ενώ τα σκεφτοταν ολα αυτά βγαινοντας από την τραπεζαρία φυσικο ηταν να μην προσεξει και να πεσει πανω σε κατι σκληρο. Ενιωσε δυο χερια να την πιανουν απαλα από την μεση και να την συγκρατούν από την βεβαιη πτωση της στο εδαφος.

-"Χιλια συγνωμη..." μουρμουρισε βαζοντας το χερι της στο στερνο του σωτηρα της για να του δωσει ένα ελαφρυ σπρωξιμο και καταφερει να απελευθερωθει. Αλλα δεν της φανηκε διατεθειμένος να την αφησει και ετσι σηκωσε το βλεμμα της και το καρφωσε στο δικο του ενοχλημένη για το παρατεταμένο κρατημα.

-"Κριστιαν..." ψιθυρισε και τον ενιωσε να ανατριχιαζει.

-"Ανελιζ..."

Εμεινα να κοιταζουν ο ενας τον αλλον χαμενοι ισως μεσα σε μια άλλη διασταση του χρονου.Ο καθενας παρεα με τις δικες του σκεψεις. Τοσο διαφορετικά σωματα των οποιων οι σκεψεις ηταν τοσο ταιριαστές εχοντας στήσει  έναν αορατο αερινο χορο.

Αυτην την εντονη ερωτικη μαγεια χαλασε ένας αποτομος θορυβος που ακουστηκε ξαφνικα και εκανε τα κορμια τους να τρομαξουν απόλυτα συγχρονισμένα.

Ο Κρίστιαν εβηξε να καθαρισει το λαιμό του καθως κατεβαζε τα χερια του από την μεση της.

-"Σε ηθελα να σου μιλησω στο γραφείο μου ..αν μπορεις ανεβα."

-"Τωρα?" ηταν το μονο που καταφερε να πει η Ανελιζ.

-"Εχω να κανω ένα δυο τηλεφωνήματα. Αν μπορεις σε δέκα λεπτα θα ηταν τελεια..."

Η Ανελιζ απλα συμφωνησε κουνοντας το κεφαλι της θετικα. Απομακρυνθηκε και στριβοντας στον διαδρομο χτυπησε με την παλαμη της το μετωπό  της.

Ω την είχε βαψει...

Δεκα δευτερα μαζι του και καταπιε την γλωσσα της,πως θα τα καταφερει μαζι του στο γραφειο του? αναρωτήθηκε περπατώντας να βγει εξω και ξαναχτύπησε την παλαμη της στο μετωπο της.

Ω, ναι ήταν  καμένο χαρτί.