Ακαδημία του Έρωτα

Κεφάλαιο 53

Αμηχανια επικρατουσε στην καμπινα του αυτοκινητου οπου κανεις δεν μιλουσε.

Η Ανελιζ ήταν χαμενη στι σκεψεις της.

Αραγε πως το επερνε ο Κριστιαν το μικρο της μυστικο όταν το μαθαινε? Ποιος ήταν ο καλυτερος τροπος να του το πει?  Ο πιο ακινδυνος αραγε?

Ο Κριστιαν απλα απολαμβανε την διαδρομη διπλα της και αυτό του εφτανε. Να την αισθανεται πλαι του. Αναρωτιοταν τι ήταν αυτό που ήθελε να του πει αλλά δεν είχε την δυναμη να το επεξεργαστει ο εγκεφαλος του περισσοτερο. Με τοσο πιοτο εχθες ο εγκεφαλος ήταν ακομη ναρκωμενος.

Η Ανελιζ παρκαρε το αυτοκινητο της στο κεντρικο παρκιν του central park και κατεβηκαν. Ξεκινησαν να περπατανε και η Ανελιζ πρωτη εσπασε την σιωπη.

-«Το ηξερες οτι στον κήπο του Σαίξπηρ τα λουλουδια τα εχει διαλεξει ο ιδιος ο Σαίξπηρ? Όλα τα λουλούδια που αναπτύσσονται στον 16 στρεμμάτων κήπο έχουν αναφερθεί σε κάποιο από τα λογοτεχνικά έργα του. Και ότι υπάρχει πάντα κάποιο που ανθίζει εδώ κατά τις 365 ημέρες του έτους.?»

-«Ανελιζ με εφερες εδώ για να μου μαθεις την ιστορια του κηπου?»την ρωτησε σταματωντας αποτομα να περπαταει.

Η Ανελιζ τον πλησιασε και περασε το χερι της στο δικο του. Ανασηκωθηκε στις μυτες των ποδιων της και του αφησε ένα απαλο φιλι στα χειλη.

-«Παμε να καθισουμε στο παγκακι των ψιθυρων?»τον ρωτησε και αυτος μαγεμενος από την αισθηση των χειλιων της δεν μπορεσε να της αρνηθεί.

Μετά από λιγο περπατημα βρεθηκαν στο σημειο που η Ανελιζ ήθελε να φτασουν και ευτυχως ήταν αδειο. Ισως λογω της χθεσινης μπορας αλλά και της πρωινης ωρας δεν είχε τοσο κόσμο το παρκο. Κατι που την ευχαριστουσε ιδιαιτερα.

Καθισε ο Κριστιαν πρωτος και η Ανελιζ βολευτηκε στην αγκαλια του. Περασε και τα χερια της γυρω από το λαιμο του και ακουμπησε το πρόσωπο της στην βαση του λαιμου του. Η ανασα της τον έκανε να ανατριχιαζει .

-«Θελω να πετυχει αυτό που ξεκιναμε γι αυτό θελω να ειμαι ξεκαθαρη απεναντι σου Κριστιαν. ...Οχι μωρο μου μην τσιτωνεις δεν είναι κάτι τρομερο απλα θελω να σου συστηθω από την αρχη."

Έκανε μι α παυση και εφερε το ένα της χερι στο πρόσωπο του και αφησε τα δακτυλα της να τρεξουν στο πρόσωπο του. Του αφησε ένα φιλι στο λαιμο και ξεκινησε...

-«......Ειμαι μοναχοπαιδι, ισως και να μην ημουν αν οι δικοι μου δεν ειχαν σκοτωθει εν ωρα υπηρεσιας μια μερα...Ναι, ήταν αστυνομοι ..Ηταν σε μια αποστολη καταδιωξης της Κινεζικης μαφιας. Καποιος από το τμημα τους είχε δωσει στεγνα και βρεθηκαν εν μεσω πυρων. Στην καταδιωξη καποιος τους εκλεισε την πορεια και το αυτοκινητο ντελαπαρισε. Απο κεινη την στιγμη με αναλαβε ο θειος μου, αδερφος του πατερα μου. Τυχαινε να ήταν και αυτος στο σωμα και τωρα ειναι ο αρχηγος εδώ στην Νεα Υορκη. Ναι, ο γνωστος Χαμιλτον, Κριστιαν. Αυτό ειναι το επιθετο μου.Με πηρε και με μεγαλωσε μαζι με τον γιο του τον Ιαν, τον γνωρισες,και την θεια μου. Δεν μου ελειψε τιποτα. Ηταν εκεί οποτε τους χρειαζομουν και είναι ακομη. Ηθελα να ασχοληθω με την αστυνομια από μικρο παιδί αλλά μετά από αυτό που εγινε με τον αδερφο του καπου έκανε πισω και δεν μπορούσε να το δεκτει. Το σεβαστηκα και ακολουθησα κάτι άλλο ευχόμενη καποια στιγμη να το ξεπερασει. Αυτο δεν εγινε ποτε, τουλαχιστον μεχρι προσφατα. Οταν τελειωσα την σχολη που με είχε βαλει με πηρε στο σωμα και δουλευα στην διοικηση στον τομεα των υπολογιστων. Με τρεχε σε ολους στους σταθμους να αναβαθμιζω τα συστηματα και να εγκαθιστω καινουργια προγραμματα. Συνεργαστηκα και με τον Νικ στην διωξη ηλεκτρονικου εγκληματος, αλλά οσο και να τον ειχα παρακαλεσει ουτε εκεί δεχθηκε να με αφησει να μετατεθω. Όλα φανταζαν επικυνδυνα για την μοναδικη του ανηψια...Ολα αυτά μεχρι πριν 2 μηνες που με την βοηθεια του Ιαν παραιτηθηκακαι του ζητησαμε να με αφησει επιτελους να κανω το ονειρο μου πραγματικοτητα. Και με αφησε....Και ηρθα στην ακαδημια σου...Και δεν δηλωσα τα αληθινα μου στοιχεια.Τα μεταπειησα λιγο.Για μενα αυτό ήταν παιχνιδακι .Και θα ειχα τελειωσει την σχολη χωρις κανενας να καταλαβει κάτι. Αλλα σε γνωρισα και μου ξυπνησες συναισθηματα που δεν ηξερα ότι υπηρχαν. Και σε ερωτευτηκα αληθινα. Και πρεπει να γνωριζεις ποια ειμαι αν θες να εισαι μαζι μου ακομη...Αυτή ειμαι Κριστιαν...Συγνωμη...συγνωμη που δεν σου ειπα την αλήθεια εξαρχης...συγνωμη που σου κρατησα μυστικα μωρο μου»...η φωνη της εσβησε και ακουμπησε το χερι που χαιδευε το πρόσωπο του στο στηθοςτου.