Marionetë

Pjesa 30

-Po luan me zjarrin! Nuk me njeh,- e paralajmeroi.

-E shumta do digjem!-mori persiper risku ajo.

Por kush e mendonte se nga ajo puthje gjerat vertet do te ndizeshin si ato ashkat e drurit qe duan vetem nje shkendije te marrin flake. Ai e kish paralajmeruar, e asaj si ish bere vone.
Ishte ne gjendje te arsyetonte, por nuk donte! I pelqente me shume kur ne ato momente alkooli i kufizonte mendjen.
E keshtu arrinte te genjehej nga dashuria, prekja e tij, e nga vete bota perreth. Prekja e tij po i dukej si nje note tjeter ne pentagram e dalengadale zgjoheshin qelizat e fjetura qe e shtynin te luante ate sinfoni. Pasioni dhe kureshtja per te eksploruar ne botet e njeri-tjetrit kishte pushtuar gjithe qenien e tyre. Dora e tij drejtonte te sajen drejt shtigjeve ende te pa ekploruara per te... A do ta mbante mend valle ajo rrugen e kthimit?
Rrobat e tyre perdhe e tregonin qarte udhen qe kishin bere nga sallonin drejt dhomes pak te ndricuar.
Ishin aty ku nuk kish me kthim dhe ata e kishin pranuar.

E buzet e tij kishin gjetur parajsen ne qafen e holle aty rreze veshit ku aroma e parfumit dehte,ku peshperimat degjoheshin qarte, aty ku preferoi te shijonte me teper duke  lene ne te nje njolle mavije, vepren e tij te re pa dashur qe ne te te perdorte penela e as ngjyra, vecse talentin e tij prej artisti.

Marion u dorezua, i lejoi vetes te celte nje dere te ndaluar, mbase per here te pare u tregua e dobet, u be kukulla qe Klaudio donte te ishte.

Ajo shprehi fytyre qe nuk ja kishte pare ndonjehere, ajo nenqeshje triumfuese nga buzet qe po i falnin magjine, shikimi i thelle qe ia zbehte mendimet, gati gati, ia manipulonte, i vishte nje petk fantazie te frikshem, te paperjetuar, e ajo kurioze shkelte ne gjemba pa e kuptuar se mund te lendohej me pas, mund te lendohej.
Syte e kalter te Klaudios kishin marre nje ngjyre me te erret se zakonisht. Ishin syte e ndezur nga deshira qe terhiqnin smeraldet e frikesuar te Marionit.
Duart e ashpra qe ekploronin paturpesisht cdo pjese te trupit luanin ne nje menyre mizore me deshiren qe pervidhej brenda saj. Pikturonte lekuren bore te bardhe me puthjet e tij si te qe nje telajo qe kish nevoje per ngjyra duke shuar sonte cdo flake qe ajo femer i kish ndezur prej kohe.

Ajo zgjidhte te mbyllte syte te pushtuar nga nje frike e ethshme dhe pranonte te behej pjese e nje loje te ciles as rregullat nuk ia dinte dhe e lejonte te ndodhte, lejonte te gabonte. Ajo kish nevoje per pak vemendje, e nese e blinte ne menyra te tjera si interesonte, ne ato momente kur nuk ishte ne gjendje te arsyetonte, kur nuk ishte mendja, por zemra e lenduar qe vepronte me te sajen, gabimi do qe vecse nje pendese e mevonshme.

Por per Klaudion nuk rrihte nje zemer e lenduar,e tashme qe arrinte te ndiente ngrohtesine e trupit te saj te zhveshur qellimi nga i cili para pak minutash kish dashur te hiqte dore ish me i arritshem se kurre. Harroi arsyen e ardhjes se saj ketu, harroi dhe zemren e saj te copetuar e e vetmja gje per te cilen mendonte ish te shijonte cdo minute te atyre momenteve.
Puthje, frikera te reja e mbi te githa ndjenja, kishte ndjenja... te lenduara ose  jo ato ishin ndjenja.

I thithi cdo pjese lekure duke dashur ta memorizonte mire trupin e saj te brishte. Egoja e tij kerkonte ti tregonte gjithkujt, se ajo i qe  dorezuar atij, plotesisht. Duart qe vazhdonin te luanin me cdo pjese te saj e nese deri tani ato caste vecse po luanim klithma qe doli nga buzet e vogla qe kishin leshuar peshperima te embla prane veshit te tij, ishte shenje e kapercimit te nje limiti te ri per te.
U pushtua nga nje ndjesi e frikshme; por ishte aq e pafuqishme per te logjikuar se pas kesaj ajo sqe me Marioni i Drinit, qe me aq e pafajshme sa me pare, sqe me e njejta.

Puthi shume pak poshte kerthizes se saj si te donte te falenderonte per ate cka i dha,  e ne te njejten kohe qe nje lloj ndjese per ate cka i beri.

Majat e gishterinjve te tij qene vecse nje tundim me teper teksa leviznin neper gjunjet qe i dridheshin.
Degjoi zerin e tij ti peshperiste ne vesh nje "Sheeet" e asgje tjeter. Asnje nga ato shprehjet qe kish lexuar nder libra, asnje "Je e sigurte" ,asnje"Do te bej te ndihesh si priceshe" apo"Ji e qete" vecse rinisjen e udhetimit te buzeve te tij ne trupin e saj qe digjej.

C'kish bere valle a e kuptonte?

Lotet qe luftonin me qepallat e mbyllura fort lagen faqet e saj te skuqura, aty ku ai kaloi gishtin duke i larguar e me pas njeren dore te saj e puthi pakez para se ta vendoste mbi shpatullen e tij.
Frymemarrja shtohej, renkimet e mbytyra, lotet  bashke me te rrahurat e zemres, ish e tij, po po, ajo ish e tij pa me te voglin dyshim.
E kish bere pjese te tijen, e trupi i tij ishte bere njesh me te sajin...ate nate qershori...atehere kur ajo zgjodhi ti shtohej listes, zgjodhi te ish vecse nje numer, e rradhes qe i zinte shtratin, zgjodhi ta linte te luante me te sepse ajo sish ne gjendje te bente gje tjeter.
E dinte se pasi te kenaqte veten do ti kthente kurrizin, i pranoi rregullat por kjo sdo te thoshte qe nuk mund ti shkelte.
Ai ate beri vertet, por ajo zgjodhi te futej ne krahet e tij, te mbeshteste koken ne kraharor e ta mberthente nen perqafim sepse ndiente nevojen e atij mashkulli krejt papritur.

Nuk e refuzoi, as nuk donte as nuk mundte! Krahet e saj ishin oazi i munguar per te.

Para se te mbyllte syte ndjeu nevojen te thithte dhe njehere aromen e saj, te leshonte disa puthje te vogla ne ballin e djeresitur, te largonte ato fije floku qe donin ti fshihnin syte e gjelber qe kishin fituar qetesine, ndjeu se nen ate perqafim fshihej dicka e munguar, dicka qe zor se mund ta lije te te ikte.
...

Mgjesi qe i fresket, e drita cante ne perdet e renda bojeblu duke i bere syte e saj te celeshin ngadale.
Ndryshe ish per te, kur si fragment endrrash i vinte nder mend nata e kaluar. Se si kish deshiruar si e marre mashkullin qe flinte krah saj, pa kurrefare arsyeje.

Aq shume donte te ikte qe aty, te mos shihte Klaudion teksa zgjohej e e shihte me percmim.
Donte te ikte por ndihej aq e dobet fizikisht, sepse hera e saj e pare skish qene nje nate romantike ku te dashuruarit i premtojne njeri-tjetrit perjetsine, por vecse nje deshire e lindur ne cast, veper e mendjelehtesise e mosarsyetimit, qe kishin bere qe trupi i saj te dhembte, te ish i mbuluar me njolla te zbehta mavi, e te mos kish aq pak force te cohej.

Shtyu tutje doren e rende qe e kish zaptuar per beli e u mundua te ngrihej pa bere zhurme per ta lene Klaudion ne endrren e tij.

Ja ku vjen pjesa me cope cope e shkruar nga une😂
Keni te drejte te gjykoni sa te doni.