Marionetë

Pjesa 45

Nje zhurme vibrimi vinte prej celularit te tij, si e humbur diku per dhè ne xhepin e xhinseve te tij. Levizi butesisht koken e Marionit prej kraharorit te tij, u ngrit e filloi te kerkonte telefonin pertoke.
Ishte vone, te pakten 1 pas mesate.
Nuk iu desh shume te njihte numrin e paregjistruar e as nuk hezitoi te pergjigjej.
"C'do?"qene ato fjale qe ai i tha si te ngurta, te pergjumura.
Pastaj e permbylli me nje "Po vij" e filloi te mberthente kemishen.

Ajo degjoi hapat e tij neper dhome e me veshtiresi hapi syte duke ndezur driten.
-Klaudio?- thirri emrin e tij pergjumesh.
E veshtroi me nje fytyre te mbytur ne trishtim e pergjigjje nuk i ktheu.
-Klaudio cka ndodhur?- insistoi te dinte ajo.

-Rei...me duhet te shkoj, nuk eshte mire...murmuriti ca fjale ashtu sa per te thene.

-Prit, po vij dhe une! Shkojme bashke,-u ofrua.
-Jo jo...ti rri ketu...jo ketu ske cben, therrit nje taksi e ik ne shtepi...foli perseri me copa duke terhequr deren.

Ajo nuk mundi te thoshte asgje. Donte te ishte me te, por u perpoq ta kuptonte. Shperlau fytyren e mblodhi floket. Po kishte vertet shume vape!

Palosi fustanin e e futi ne canten ku me pare kish lene rrobat e saj. Qeshi me vete kur kujtoi se si ore me pare i kishte thene "Mund te tregohesh me i duruar, ndryshe do e prishesh zinxhirin!"ndersa ai mundohej ta zhdukte cohen velvet prej saj.
Pastaj papritur shprehia e saj ndryshoi.
Ai dhe nje here tjeter e la vetem ne nje dhome qe nder faqet e mureve mbartte kujtimet e tyre.

Rruges i kishte shkruar shume mesazhe kurse as se kishte marre mundimin ta pyeste nese kish mberritur apo jo ne shtepi.

-Po pra, me do ti,-foli nenze ndersa shkycte deren e shtepise se saj.
Leshoi canten perdhe duke e shtyre me kembe e ne te kerkoi librin qe i kish blere ai.

Drita e kuzhines ishte e ndezur e zhurma e sirtareve qe hapeshin e mbylleshin degjohej qe ne korridor.

Eci ne maje te gishtave duke u munduar te shmangte cilindo qe ishte aty. Qe e kote perpjekje sepse i vellai e shqoi e i kerkoi ti shkonte prane.

-Si e ke hallin?-e pyeti duke i vene para nje filxhan caji e duke u ulur krah saj.
Ajo mblodhi super duke mos ditur cti thoshte ndersa perziente cajin.

-Ti ke dicka, u be kohe qe e kam vene re... nuk do i tregosh lalit tat?-preku supin e saj e ajo gati sa nuk shpertheu ne lot.

-Une jam shume e keqe,-foli duke ulur koken,- kam bere ca gabime qe nuk falen,-vazhdoi.

-Sheet, ske bere gabime ti...-u mundua ta qetesonte i vellai.

-Kam rene ne dashuri, me dike qe sduhet,-mbuloi syte me duart e vogla per te mos pare fytyren e Aronit.

-E cmund te jete me keq se nje kriminel,-u mundua ai ta kthente ne komike situaten.
-Klaudio Remi,- shqiptoi ajo me ze te ulet.

-Uii, eshte ai qe bleu tokat te rrugica siper shtepise. Ai qe ka firmen e ndertimit! Po cpune ke ti me te?-pyeti i cuditur si te donte te mendonte ce lidhte te motren me te.

-Puna ime...firma qe me punesoi ishte e ketij...nuk e dija derisa e pashe nje dite neper zyra. Ndodhi qe u afruam shume dhe... Aron une e dua kaq shume ate,-shfryu me trishtim.

-Po ti sgjete tjeter, nje me normal, po vajte re brenda me te birin e nje biznesmeni. Sikur se di ti si jane ata, plejbojsa. Aroni me te tijen po e ngushellonte ndersa ajo vlonte nga inati. Dicka e brente e se linte te mendonte kthjellet. Donte dhe ajo te ndryshonte ca gjera ne jeten e saj, por ish kujtuar vone.

-Lutu te te dale bursa per ne France e tja nisesh atje nga e para,-i terhoqi vemendjen ai duke i perkedhelur koken.

-Mbase!-foli me ze te ulet duke kthyer ne gellenke caji.
...
Dhe sa here i ra telefonit te tij asaj nate... Asgje, asnje mesazh! Ai i tha se do ta njoftonte!
Nuk fjeti por lexoi tere naten, lexoi ate librin qe ai i kish blere e kur u lodh e syte filluan ti lotonin la si shenjues nje trendafil blu te fishkur te mbetur qe nga ditelindja e saj.

Telefoni i saj vibroi ne mengjes e ekrani ndricoi emrin e tij.

"Klaudio, sa kam pritur" tha me nje fryme...
 
Ai i kerkoi falje qe e kishte lene ne ate menyre pastaj e ftoi ne shtepi meqenese e motra e kishte kerkuar.
A mund ti thosh jo? A i kish thene ndonjehere jo?

U duk para deres se apartamentit ne oren qe ai i kishte thene, mori fryme thelle e i ra ziles. Nuk vonoi qe ai te shkycte deren.

-E bukur,me fal,- mbertheu faqet e vogla e puthi ballin e saj.
-Ste ve faj,-e perqafoi ajo.

Nga salloni u degjua zeri femijeror qe e thirri te vellai per te pare filmin. Syte e vegjel ndricuan kur pane  ata te dy te hynin brenda te kapur per dore.
-Ti e bere Marionin princeshen tende ?!-kerceu mbi divan ajo e cuditur.

-Sheeet, ulu,-qeshi ai me te duke iu afruar. Pastaj dicka i peshperiti e ajo u gezuar dhe me shume.

-Merre dhe Marionin ketu!
-Ta marr ee?

Ajo po qendronte e mbeshtetur ne hyrje te dhomes me nje buzeqeshje te stampuar ne fytyre e nuk e priti qe Klaudio ta merrte ne krahe.
I thoshte me ze te ulet ta ulte poshte por ai as sja vuri veshin.

-Prisni te marr nja dy gjera nga kuzhina,- u beri me dije ai.

Do kish dashur qe ajo dite te zgjaste nje pafundesi, te mos mbaronte. Do te donte te qeshte si sot cdo dite te jetes se saj, te ishte e lumtur prane njeriut qe donte me shume. Donte qe Klaudio te ruante ate qetesi cdo ore e minute, donte te shihte syte e tij te shkeqlenin.
Ah, sa e donte.
Por, ditet e lumtura pak zgjasin...keshtu thonin proverbat...

Hey,
Nje udate ketu! Shume boring po qe skm cbej. Keshtu do jete dhe tj deri ne nje fare pike.
Pastaj fund :p
Luv luv💙