Kajdany Wieczności

29

Gdy tylko przekroczyliśmy próg domu powitał nas Harry.

- Cześć - powiedział przytulając mnie.

- Co się działo?

- Matce odbija - spojrzałam na niego zdziwiona. - Wczoraj chciała, żebym przyniósł jej sztylet od ojca.

- Niby po co jej? - w dalszym ciągu nie ogarniałam o czym on mówił. - Przyniosłeś go jej?

-Niee.. No co ty.

- Będzie chciała krwi - przypomniał o swojej obecności Dante. - Jest lafroską, a co za tym idzie podczas pełni nie obowiązują ją żadne reguły. Nikogo z nas nie obowiązują.

- Zabije kogoś - wymknęło mi się.

Od razu pobiegliśmy na górę po schodach. Dołączył do nas jeszcze William, chcący zobaczyć wszystko co będzie się działo.
Drzwi zamknęliśmy na klucz.
Usiedliśmy na ziemi.

- To dla ciebie - wręczyłam bliźniakowi kamień podarowany przez Gabriele.

- Na co mi to? - zdziwiony dodał.

- Potrzebujesz czegoś co pomoże ci wywołać kulę energii.. Zamknij oczy i pomyśl o czymś miłym - zaczęłam.

- Jak to wogóle wygląda? - zapytał Willi, siedzący obok nas.

- Ćśś.. Zobacz - odparł uciszając go Dante.

Harry, marszczył czoło i nos jak tylko szło. Starałam nieśmiać się z niego, jeszcze z peszę i co będzie..

-Wyciągnij dłoń i skup się na niej. Spróbuj poczuć wibracje.

- Możemy próbować, ale i tak nie wierzę że ten kamień działa - odpowiedział.

Patrzałam na niego jak się trudzi, jest to problem. Faktycznie coś blokuje jego myśli a co za tym idzie energie wpływającą na kulę.

- Zróbmy przerwę - rzekł po czym od razu wybiegł.

- Harry! - krzyknął William.

Szybko otworzył drzwi wyszedł. Nie czekając na co kolwiek pobiegłam za nim.
Nie chciałam go przestraszyć więc starałam się iść. Doszliśmy do kuchni.

- Harry co się dzieje?

- Nie wiem.. Od tego czasu jak zostałem porwany przez Calusa i Mie.. - rany! Zapomniałam zapytać go jak się czuje. - Mniemam zawroty głowy, często wymiotuję i tracę przytomność.

- Czemu nie powiedziałeś od razu?

- Tak wyszło.. - urwał.

- Wiesz że możesz powiedzieć mi wszystko - powiedziałam kładąc mu dłoń na ramieniu.

- Tak wiem.

Siedzieliśmy w ciszy przez kolejne minuty. Każda minuta stawała się być kolejną godziną ciągnącą się niemożliwe długo. Jak mogę pomóc gdy ktoś nie jest do końca szczery?

- Spróbujmy jeszcze raz - tym razem był chętny, ma wolę walki ale gdy czegoś nie czuję poprostu bierze się za coś innego w czym może będzie lepszy niż inni.

- Jesteś pewny?

- Kto powstrzyma mamę jak nie my? - zawtórował mi pytaniem. Zgadzam się z tym co powiedział.

- Jeszcze raz. Wyciągnij dłoń i skup się na niej.

Zrobił jak powiedziałam, patrzał na nią.
Tak jak ja na początku pojawiały się tylko iskry, które sprawiały uśmiech na naszych twarzach.