Tesadüf Serisi 1: TESADÜFI SEYLER

52. Bölüm: Sakli Kalmis Arkadaslar

    Multimedyada Beren var.

*

    Beren, yavasca bana dogru yaklasti ve gözlerini gözlerime dikti. Dudaklari kipirdadiginda, konusmamasi icin elimi kaldirdim. "Bana yalan söyledin. Ikinizinde birden bana neden yalan söylediginizi anlayamiyorum. Bu cok sacma!" diye haykirdim. Elimi alnima yasladim ve bir kac adimda Beren'den uzaklastim. "Bunun altinda birsey var. Ikinizinde benden Ayaz'i tanidiginizi saklamaniz icin gecerli bir sebebiniz olmasi lazim. Bu cok mantiksiz. Anlayamiyorum."

    "Izin ver aciklayayim." dedi, Beren. Elini uzatti, koluma dogru yaklasirken ondan biraz daha uzaklastim. "Dokunma bana!" diye bagirdim.

    "Arya, öncelikle sakin ol. Sana abini tanidigimi söylemedim. Cünkü o ucakta yanimda oturan kiz, bütün acilarini arkasinda birakarak yeni bir baslangic yapmaya calisiyordu. Eger sana söyleseydim, bana sürekli abinle ilgili sorular soracaktin. Zaten, onu bir türlü aklindan cikaramadigini biliyorum. Ben sadece sana bir sans vermek istedim."

    Gözümden bir damla yas süzüldü. "Bu yeterli bir aciklama degil. Buna karar vermek sana kalmamisti. Sana, Istanbul'a Ayaz icin gittigimi söylemistim, bunu biliyordun. Yine de sesini cikarmadin."

    "Sana yalan söylemedim ki, sadece bunu dile getirmedim. Sana abini tanimiyorum demedim, sadece tanidigimi söylemedim." dedi, Beren. Adim adim yaklasiyordu.

    "Yaklasma bana! Yine de bu yalan söyledigin gercegini degistirmiyor."

    "Asiri tepki veriyorsun, Arya." diye araya girdi, Maya.

    "Asiri mi tepki veriyorum? En nefret ettigim sey, bana yalan söylenmesi. Simdi bana yalan söylediginizi bile bile size nasil güvenebilirim?"

    "Bize güvenebilirsin, Arya. Sana yalan söylemedim. Asla söylemem." dedi, Beren.

    Kutay, yanima geldi ve beni kolumdan tuttu. "Arya, titriyorsun."

    Derin de yanima gelmisti ve diger kolumdan tuttu beni. "Arya, gözlerime bak." dedi. Yüzüne baktigimda "Ah, hayir. Sanirim, kriz geciriyor. Arya, yaninda hic ilacin var mi?" diye sordu telasla.

    Bir anda herkes etrafima toplandi. "Ben iyiyim, rahat birakin!" diye bagirdim.

    "Hayir, iyi degilsin. Eger sakinlesmeye baslamazsan kriz gecireceksin." dedi, Derin.

    "Kriz mi?" diye sordu, Beren. Sesi oldukca ensideli geliyordu. "Ne yapmamiz lazim?"

    "Bizim yapabilecegimiz birsey yok. Ancak kendi kendine düzelebilir. Eger cok kötü olursa hastaneye götürmemiz gerekecektir." dedi, Derin.

    "Bir saniye izin verin." dedi, Tony ve yanima geldi. Bana dokunmak icin elini uzattiginda geri cekilmeye calistim. Teslim olurmuscasina ellerini havaya kaldirdi. "Tamam, sana dokunmuyorum. Sadece yardim etmeye calisiyorum. Sana zarar vermeyecegim. Bak, bir adim geri gidiyorum." diye konusuyordu gözlerimin icine bakarak. Sonra yavasca bir adim geri gitti ve durdu.

    Kalbim son hizda atiyordu ve siddetli titrememi durduramiyordum. Doktorun verdigi ilaclarimi yanima almamistim. Cünkü, artik onlara ihtiyacim olmasini istemiyordum. Onlara bu kadar ihtiyac duyacagimi hic düsünmemistim. Simdi bu yüzden kendime lanetler okuyordum.

    Bartu ve Derin kollarini bedenime sardilar. Beni sakinlestirmek icin Derin, usulca birseyler mirildaniyordu. Gözlerimi yumdum ve derin derin nefes almaya calistim. Sanirim ise yariyordu, cünkü vücudumun titremesinin azaldigini fark ettim. Basimi, Bartu'nun boynuna gömdüm. Derin'in eli kolumu oksuyordu ve bu gercekten rahatlamama neden oluyordu.