Tesadüf Serisi 1: TESADÜFI SEYLER

27. Bölüm: Sözler Bozulmak Icindir

     Artik Arya'nin gercek kisiligi ortaya cikmaya basliyor. En basindan beri gercek kisiligini saklayan, sakin ve masum görünen kizimiz sakladigi sirlarin ortaya dökülmesine engel olabilecek mi ?

     Bölümü müzikle beraber okumanizi rica ediyorum. Ayrica multimedyada: BEREN, DERIN, MAYA VE BARTU var. Herkese keyifli okumalar :))

    "Yavasla, kücügüm!"

    "Ayaz!"

    "Dikkat et, Arya. Lütfen dur."

    Beynimde Ayaz'in sesi yankilaniyordu. Hayir, bu imkansizdi. Abim, öldü. Su an burada degil. Bu, bana aklimin bir oyunuydu.

    Sertce frene bastim. Asfaltta tiz bir ses duyuldu ve tekerleklerin iz biraktigina emindim.

    Tanrim, neden simdi? Neden? Sadece bir kac saat icin her seyi unutmak istemistim.

    Beren de aniden frene basmisti ve biraz ilerimde durmustu. Arabasindan inip kosarak yanima geldi. Kapimi acti ve yüzümü görebilmek icin egildi.

    "Arya, iyi misin? Ne oldu? Neden birden durdun? Arya! Bana bak!" Beren'in sesi endiseli geliyordu.

    Ben ise basimi direksiyonun üzerine kapatmistim. Kafami kaldirdim ve ona baktim. "Ayaz." diyebildim sadece.

    "Sst, tamam. Gecti." diyip beni arabadan disari cekti ve gögsüne bastirdi. Serbest kalabilmek icin adeta savas veren göz yaslarima daha fazla engel olamiyordum. Kendimi sikmaktan vazgectigim an, bir kac damla yanagima düstü.

    "Arya, bisey mi... hii ne oldu?" Maya'nin ciyaklamasini duydum. Beren'in kollarindan hemen siyrildim. Arkami dönüp yüzümdeki yaslari sildim. Beni böyle görmelerini istemiyordum.

    "Bisey oldugu yok. Sadece durmak istedim, o kadar."

    "Nasil birsey yok? Yüzünden belli, bir sey olmus. Sen agliyor musun?"dedi, Bartu.

    "Tamam, cocuklar. Arya konusmak istemiyor. Onu rahat birakalim, bence." dedi anlayisli arkadasim, Derin.

    Gözlerinin icine bakip sessizce tesekkür ettim. O da beni anladigini, kafasini sallayarak belli etti.

    "Ben iyiyim, gercekten." dedim ama herkes yalan söyledigimi anlamisti. Kim bilir yüzüm nasil gözüküyordu. Tanrim! Su an bir tabuta girip üzerimi kapatmak istiyordum.

    "Yarisi sen kazandin, tebrik ederim." dedi, Beren. Beni avutmaya calistigi her halinden belli oluyordu.

    "Bu bir ilk oldu. Daha önce bir iddiayi kaybettigini hic görmemistim." dedi, Bartu.

    "Sacmalama, daha yaris bitmemisti ve ben durdum. Hem bak senin araban daha önde duruyor." dedim.

    "Yine de sen benden cok önde gidiyordun. Otele vardigimizda da sonuc degismeyecekti." diye israr etti, Beren.

    "Istedigin kadar inkar et, sen kazandin. Bu gece emrindeyim, ne istersen yapacagim." dedim, gülümserken. En azindan numaradan gülümsemeyi akil etmistim.

    "Bak bu dedigine pisman olabilirsin ama..."

    "Sartlari kabul ederek baslamistik yarisa. Sonuclarina katlanacagiz."

    "Aryacim, istersen bu geceyi burada bitirip eve dönelim, ne dersin canim?" diye sordu, Maya.

    "Hayir canim. Niye bitiriyormusuz? Daha baslamadik bile." diyip, göz kirptim. "Bu gece cok eglenecegiz." Her ne kadar su an icimde firtinalar kopsa da bunu kimseyle paylasma niyetinde degildim. Basimi cevirip, Kutay'in oldugu tarafa baktm. "Hadi Kutay'i da alip gidelim buradan."