ปันคนโปรด -น้องสามคลั่งรัก (กำลังอยู่ช่วงปรับปรุงรีไรท์ทั้งหมด)

-15-

มาถึงบ้านนายแล้ว มีคุณป้าแม่บ้านคนนึงกำลังกวาดบ้านอยู่พอดี แต่พ่อกับแม่นายฉันยังไม่เจอตั้งแต่วันที่มาครั้งนั้นแล้ว

*ห้องเจ้านาย*
ก๊อกๆๆๆ
เจ:เข้าไปนะ (เปิดประตูพบว่านายกำลังนอนซมอยู่บนเตียงนอนใหญ่ สภาพจากที่ก็เป็นคนขาวอยู่แล้วเป็นไข้กลับซีดเข้าไปใหญ่)
นาย:พี่เจ หูฟังอยู่ตรงโต๊ะอะคับ (ชี้)
เจ:(ไม่สนใจหูฟังแต่กลับเดินตรงเข้ามาที่เตียงก่อน) ทำไมเป็นขนาดนี้อ่ะ ไปทำอะไรมา?
นาย:(เงียบ)
เจ:นาย บอกมา
นาย:ไม่มีอะไรหรอก นายเป็นภูมิแพ้นิดหน่อย เดี๋ยวก็หายแล้ว
เจ:กูว่าไม่นิดนะนาย ไปหาหมอเหอะ ตัวซีดหมดแล้ว(เอามือไปทาบหน้าผากนาย) โห่! ตัวร้อนชิบหายแล้วเนี่ย นอนได้ยังไงเนี่ย ลุกขึ้น! เดี๋ยวพาไปหาหมอ! (จับแขนแกร่งของนาย)
นาย:อืออ ไม่เอา ไม่ไป นายไม่ไป! ไม่อาว
เจ:ไอ้นาย อย่าดื้อ เดี๋ยวมันจะหนักนะ  ลุกเดี๋ยวนี้เลย! (พยายามใช้แรงดึงเจ้านายให้ลุกจากเตียงแต่อีกฝ่ายก็ขัดขืน)
นาย:ไม่เอาอ่ะ นายไม่ชอบหมอ!
เจ:ไม่ใช่เด็กแล้วนะลุก!
นาย:ไม่เอาอ่ะ นายไม่ไป
เจ:เจ้านาย ลุกดิว่ะ!

*หมับ!*

เจ: อ๊ะ!

เจ้านายคว้าตัวฉันเข้าไปตวัดกอดแน่นจนขยับไม่ได้ตอนนี้หน้าเราสองคนใกล้กันระดับที่ว่าจมูกแทบชน

นาย:เมื่อวานพี่เป็นอะไรอ่ะ รู้มั้ยนายคิดมากจนแทบจะบ้าอยู่แล้ว(เสียงกังวล)
เจ:ป่าว(มองต่ำ)
นาย:บอกมาเด๋วนี้ ไม่งั้นนายไม่ปล่อยพี่ไปแน่
เจ:ไอ้นาย อย่าทำยังงี้ดิวะ
นาย:งั้นก็พูดดิ
เจ:(คิดสักพัก) มึงเคยคบกับไอ้บอส6/7หรอ?
นาย:(อึ้งและคิดอะไรสักพัก) เคยคับแค่เรื่องมันก็นานแล้วนะ
เจ:มันมาบอกให้กูเลิกยุ่งกับมึง
นาย:ห๊ะ
เจ:แค่นั้นและ
นาย:พี่เจ นายกับพี่บอสไม่มีอะไรกันแล้วนะ
เจ: หรอว่ะ?
นาย:พี่เจมองผม (เอามือทั้ง2ประคองหน้าเจให้สบตาระยะประชิดอย่างอ่อนโยน)
เจ:ให้มองทำไม
นาย:ให้อ่านใจผมไง ว่าคนที่ผมชอบ ก็มีแค่'พี่เจ'
นาย:ให้อ่านใจผมไง ว่าคนที่ผมชอบก็มีแค่'พี่เจ'
หลังจากที่เจ้านายพูดประโยคนั้นด้วยเสียงอันนุ่มนวลแล้ว
ไอ่เราที่โดนอีกฝ่ายโจมตีก็ถึงกับหน้าร้อนผ่าวจนอั้นไม่อยู่ ยิ่งสายตาคมกริบของนายชอบมองแบบจะกลืนกินฉันเข้าไปทั้งตัวด้วยแล้ว มันยิ่ง-/////-
นาย:พี่เจฮะ
เจ:หืม-///-
นาย:(มองหน้าเจแล้วยิ้มตายี๋) ทำไมเขินน่ารักจังอะคับ
เจ:(ตีไหล่นายเบาๆก่อนจะผละออกจากกัน) เพ้อล่ะมึง-//-(หลบหน้าแป๊ป กูเขิน)
นาย:ฮิฮิ~~ โอ้ย แค่กๆๆๆ(ไอรุนแรงจนตัวโยน)
เจ:กินยายังเนี่ยไอ้นาย?(มัวแต่เขินลืมไปว่าน้องมันไม่สบายแหะๆ-เจ)
นาย:(ส่ายหน้า)
เจ:ทำไมไม่กินว่ะ
นาย:ก็พี่เจไม่ป้อน
เจ:ป่วยอยู่ก็ยังไม่เว้น อ่อยอีกนะมึง
นาย:เบาๆ อิอิ แค่กๆๆ
เจ:ไม่ไหวล่ะนาย ไปหาหมอเหอะไป
นาย:ไม่เอา ไม่ไปหาหมอ และนายก็ไม่กินยาด้วย (พลิกตัวหนี)
เจ:ดื้อว่ะ ทำไมเป็นคนดื้อแบบนี้
นาย:อือ! แค่กๆๆๆ
เจ:ถ้ากูป้อนยาแล้วจะยอมกินใช่มั้ย?
นาย:(พลิกตัวมาสบตา) จะป้อนนายหรอ?
เจ:เออ จะกินใช่มั้ย?
นาย:พี่เจให้นายกินไรนายก็หมดแหละ(แววตามีความสดใสขึ้นมาทันที)
เจ:งั้น วันนี้กูไม่ไปล่ะรร. อยู่เฝ้ามึงวันนึงก็ได้ เด๋วมึงไม่ยอมกินยา
นาย:เป็นห่วงเค้าก็บอกเถอะ อย่าเอาเรื่องยามาอ้าง (ยิ้มเจ้าเล่ห์)
เจ:อย่าคิดว่าหล่อแล้วจะหลงตัวเองขนาดนี้ได้นะมึง
นาย:(จับมือเจ) พี่ชมนายใช่ป่ะ?
เจ:(เชี่ยยยเผลอพูดไปล่ะ) ไม่รู้โว้ย กูแค่บอกว่ามึงหลงตัวเองมากไป
นาย:ใช่หรอ พี่เจชมนายว่าหล่อนะถ้าฟังไม่ผิด  หล่อแบบนายโดนใจพี่บ้างป่ะอะอิอิ โอ๊ย! (โดนโบกหัว) นายป่วยอยู่นะ!
เจ:ทำโทษคนหลงตัวเองอย่างมึงไง โว้ะ ไปเอายาก่อน ข้าวก็ยังไม่ได้กินใช่มั้ย?
นาย:ฮะ
เจ:เด๋วเอาขึ้นมาให้ นอนไปก่อน(ลุกขึ้นจากเตียง)
นาย:พี่เจ(รีบคว้ามือเจได้ทัน)
เจ:ห๊ะ
นาย:อย่าไปนานนะคับ
เจ:ไม
นาย:เดี๋ยวนายคิดถึง
เจ:>//<!
เจ:ข้าวกับยามาแล้ว (เดินถือถาดข้าวกับยาพร้อมน้ำมาเสิฟนาย)
นาย:ขอบคุณคับ
เจ:มาๆ(ประคองนายให้ลุกขึ้น)
นาย:พี่เจไม่ต้องมาดูแลนายก็ได้นะ มันเสียเวลาพี่ป่าว?(ทำหน้าเป็นกังวล)
เจ:คิดมากว่ะ ดูแลมึงไม่นับว่าเสียเวลาหรอก มาๆกินข้าว(ยกถาดมาไว้ตรงหน้านาย)
นาย:(มองดูเจตลอดเวลาและแอบยิ้มเขิน) เจ:อ้าว ตักกินดิ
นาย:อ้าว..แล้วพี่ไม่ป้อนนายหรอ?
เจ:ข้าวก็ต้องให้ป้อนหรอว่ะ?
นาย:ก็กินกับมือตัวเองไม่อร่อยนี่นา พี่เจป้อนนายหน่อยดิ(ยิ้มอ้อน)
เจ:มึงนี่มันจริงๆเล้ย มาๆเด๋วป้อนก็ได้ว่ะ (ไอ้กูก็แพ้ลูกอ้อนมันเสมอ)
นาย:(อ้าปากรอ)
เจ:(หยิบช้อนแล้วเป่าให้ข้ามต้มเย็นก่อนจะป้อนใส่ปากของเจ้านาย)
นาย:อร่อยจัง ^^~
เจ:(ตักป้อนไปเรื่อยๆก่อนจะหยิบถ้วยยามาพร้อมกับแก้วน้ำ)
นาย:อึ้ยยย~ นายไม่กินได้ป่ะอะพี่เจ มันขมอ่ะ นายเคยกินแล้ว(ทำหน้ายี๋)
เจ:อะไรมึง แค่ยาลดไข้ธรรมดาสองเม็ดเล็กๆ อย่ามาทำเว่อร์
นาย:นายไม่กินๆๆ (ส่ายหน้าเอาแต่ใจ)
เจ:เอาน่า กั้นใจแปปเดียว
นาย:มันขมมากเลยนะพี่เจ ไม่เชื่อพี่ลองกินดิ
เจ:แล้วกูจะกินเพื่อ? กูไม่ได้ป่วยถูกมะ?
นาย:ก็พี่ไม่เชื่อนาย พี่ก็ลองกินดูดิ(ทำหน้ายี๋สุดพลัง)
้เจ:เล่นใหญ่ละมึง ถ้ากูกินแล้วไม่ขมนะ(ลองให้เด็กมันหน่อยละกัน กินก็ไม่ตายหรอก-เจ)
นาย:ลองเลยเร็วๆ
เจ:(หยอดเม็ดยาเข้าปาก) เห็นม๊ะ ขมอะไรตรงไหนว-!อุ๊บ!!
ฉันตกใจแทบหยุดลมหายใจเมื่อจู่ๆเจ้านายก็โถมร่างมากดทับร่างของฉันติดกับเตียงในลักษณะที่มันคร่อมฉันอย่างรวดเร็วและฉวยวินาทีสำคัญก้มลงสอดลิ้นเข้าในโพรงปากของฉันอย่างหนักหน่วง
เจ:อื้อออ~!
นาย:อืมม
ฉันครางออกมาเมื่อรู้สึกลิ้นร้อนๆของอีกฝ่ายพยายามควานหาเม็ดยาในปากฉัน และเจ้านายก็ครางกลับเบาๆเมื่อลิ้นของฉันก็ตอบสนองต่อลิ้นของเจ้านายที่เร้ากระตุ้นหนัก
นาย:หวานจัง
เจ:ไอ้บ้านาย>//<!
หลังจากที่โดนหลอกให้กินยาลดไข้และตบหลังด้วยจูบอีกรอบ ฉันก็อายจนไม่กล้ามองหน้ามันเลยชิบหาย>//<!!
นาย:(จับข้อมือทั้งมองข้างของเจ) ปิดหน้าทำไม นายอยากเห็นพี่เวลาเขินนะ
เจ:เชี่ย ไม่เอา อ๊ะ!
นาย:(ดึงมือเจออกจนได้) (ยิ้มพอใจกับหน้าแดงๆของเจ) น่ารักอ่ะ!
เจ:มึงพอเลย!
พลั่ก!
นาย:โอ๊ย!! (โดนพลักสุดแรงจนหงายหลังกระแทกไปอีกด้าน)
เจ:เฮ้ย!! ขอโทษเจ้านาย เป็นไรมั้ย?(รีบปรี่เข้าไปประคองร่างสูงของนาย)
นาย:เจ็บอ่ะ นายเจ็บอืออ
เจ:ตรงไหนๆ ตรงหนะ!
หมั่บ!!
เจ:อ๊ะ!!!(ตกใจเมื่อจู่ๆเจ้านายก็ตวัดวาดแขนมารวบร่างของเจและพลิกตัวบังคับให้หัวของเจเข้าไปซบอยู่กับอกแกร่งของตน)
นาย:โดนเด็กอย่างนายหลอกอีกแล้วน้า พี่เจเจ (กระชับกอดแน่น)
เจ:(แม่งเอ๊ยเสียรู้มันอีกล่ะ-เจ) ไอ้นาย ไอ้เจ้าเล่ห์! (ตีอกนายเบาๆ)
นาย:แล้วชอบป่ะคับ?
เจ:-////-!

เจไม่ตอบอะไรนาย ได้แต่นอนให้นอนให้อีกคนกอดอยู่แบบนั้น และปฏิเสธไม่ได้อีกว่าความอ่อนโยนที่ส่งผ่านวงแขนแกร่งของอีกฝ่ายนั้นทำให้เจตกอยู่ในภวังค์เข้าให้แล้ว

นาย:พี่เจฮะ
เจ:หืม
นาย:นายอยากหยุดเวลาเอาไว้แค่ตรงนี้จัง
เจ:ทำไมวะ?
นาย:ก็นายอยากกอดพี่แบบนี้ตลอดไปเลยไง
เจ:มึงทำไมชอบหยอดจังวะ
นาย:เฮ้ยยอันนี้จริงจังนะพี่เจ (ก้มลงมองหน้าตาจริงจัง)
เจ:อาอา กูเชื่อมึงก็ด้ะ
นาย: ถ้าได้กอดพี่แบบนี้ ถึงไม่ได้เป็นแฟนกัน นายก็คิดว่ามันเพียงพอแล้วนะ
เจ:โอเคงั้นไม่ต้องเป็นหรอกเน๊อะ ฟงแฟน
นาย: เฮ้ยๆ ไม่เอาๆ ต้องได้เป็นดิ นายไม่ยอมหรอก
เจ:5555555 หรอ ทำให้ได้นะ
นาย:ได้อยู่แล้ว เด๋วคอยดูเลย
เจ:เออ ก็ดูอยู่เนี่ย
นาย:งั้น...ตอนนี้นายขอนอนกอดพี่แบบนี้สักพักนะ
เจ:แต่ตัวมึงร้อนนะ ไม่เช็ดตัวหน่อยหรอ เด่ะหนักนะ
นาย:(ส่ายหัว) กินยาวิเศษของพี่เจไปแล้ว แถมได้นอนกอดพี่แบบนี้เด๋วก็หาย
เจ:พอม๊ะ กูเขินจะบ้าละสัด