ปันคนโปรด -น้องสามคลั่งรัก (กำลังอยู่ช่วงปรับปรุงรีไรท์ทั้งหมด)

-30-

*ตอนเย็น*
กัส:อีเจมึงไหวมั้ยเนี่ย หน้าซีดเลยมึง
ปลาย:นั่นดิ มึงไปทำอะไรมาว่ะ
เบส:เออ..หน้าตานี่เหนื่อยเชียว
เจพยายามจะลุกขึ้นเก็บกระเป๋าแต่ก็ต้องนั่งลงเหมือนอย่างเดิมเมื่อท่อนล่างมันเจ็บปวดแปลบแทบจะพัง

ไอ้นายนะไอ้นาย เอาซะกูเดี้ยงเลยแม่งง-เจ

เจ:ป่าว กูแค่เมื่อยนิดหน่อยอ่ะ(จับสะโพกตัวเองแบบปวดๆ)
กัส:โอ้โห ยังมีหน้ามาบอกว่านิดหน่อย หน้ามึงนี่ปวดรวดร้าวยิ่งกว่าปวดขี้เข้าห้องน้ำอีก
เบส:เอ๊ะ มึงปวดสะโพกแบบนี้หรือว่า!
เจหันขวับไปมองเบสที่ชี้หน้าเธออยู่ทันที
เจ:หรือว่าเหี้ยไรไม่มีอะไรโว๊ยยย
ปลาย:ไม่มีอะไรแล้วมึงจะเสียงดังทำม๊ะ
เจ:(เชี่ยยยเผลอไป><)
เบส:มึงร้อนตัวงี้แสดงว่ามีชัวร์100%!
เจ:โว๊ะะ พวกมึงนี่ก็ ไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไรสิว่ะ ไปๆกลับบ้าน
กัส:555แล้วมึงกลับไงล่ะ
้เจ:กลับกะนาย
ปลาย:เบื่อพวกมีแฟนโว๊ยยกูอิจฉา!(เบะปาก)
้้เบส:ไปเหอะสัส กูก็อิจพวกมีแฟนเหมือนกัน
เจ:555พวกมึงนี่นะ
ได้แต่ส่ายหัวเอือมระอากับความแซวของเพื่อน กัสเบสปลายโบกมือลาเจและเดินออกจาห้องไป เหลือเพียงแต่เจที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวเอง ไม่ได้อยากจะนั่งอย่างงี้หรอก แต่ลุกแล้วแม่งลุกไม่ไหวจริงๆ มันปวดสะโพกไปหมด
ไม่นานเกินรอ ร่างสูงโปร่งของเจ้านายก็โผล่มายืนเกาะประตูอยู่หน้าห้องเรียนของเจเจด้วยท่าทางเหนื่อยหอบ เพราะรีบวิ่งมาอย่างไว
นาย:พี่เจ นายขอโทษที่มาช้านะฮะ วันนี้จารย์ปล่อยเรทไปตั้ง10นาทีแหนะ
้เดินไปพูดไปและนั่งลงที่นั่งข้างๆเจ
เจ:อ่อ ไม่เป็นไร งั้นก็ไปกันเถอะ กลับบ้านกัน
นาย:ฮะ
ทั้งนายลุกขึ้นจากเก้าอี้เตรียมเจ ส่วนเจพอลุกปั๊ปอาการปวดแปลบก็เสียแทงขึ้นมาถึงกับหยุดชะงักไป นายหันมอง
นาย:พี่เจ เป็นไรป่าว ทำไมหน้าซีดแบบนั้นอ่ะ
นายรีบปรี่เข้ามาประคองแก้มเจด้วยสีหน้ากังวล
เจ:กูปวด
นาย:ปวด?
เจ:ก็ปวดที่มึงทำนั่นและ
สิ้นคำเจเจ นายก็ถึงกับหลุดขำออกมาทันที เจค้อนขวับเอามือทุบอกแกร่งแรงๆ
เจ:ขำห่าไร มึงอ่ะทำกูแรงเชี่ยระบมหมดเลยสัส(จับสะโพกตัวเอง)
นาย:(ยื่นหน้าตี๋เข้ามาใกล้เจ)อ้าว แล้วตอนทำอยู่ใครเป็นคนบอกให้นายเร่งเครื่องว่ะ ก็พี่ถูกป่ะ?...พี่พูดว่าอะไรน้า อืมม นายเอาอีกๆ แรงอีกๆ คิดถึงตอนนั้นพี่โคตรเอ็กซ์เลยอ่ะ นายชอบ
เจ:นี่แน่ะๆ!
นาย:โอ้ย ตบหัวนายทำไมอ่าฮืออ(จับหัวตัวเองงที่โดนตบไปเมื่อกี้)
เจ:ก็มึงทำกูเจ็บทั้งตัวยังจะมาล้อกูอีก
นาย:นายไม่ได้ล้อน้า แค่นายชอบเลยพูดออกมาแค่นั้นเอง
เจ:ไอ้บ้า(-///-)
นาย:เขินอีกแล้ว พี่ก็รู้ว่านายแพ้หน้าพี่เจตอนเขินอ่ะ ก็ยังจะเขินให้นายเห็นอีกนะ
เจ:ทำม๊ะ มึงแพ้แล้วจะทำอะไรกู
นาย:(เดินเข้าไปประชิดตัวเจ)อย่าท้านายนะ ถ้าไม่อยากล้มจนหมดแรงเดิน (หน้าหื่น)
เจ:ไอ้บ้านาย กู กูเจ็บอยู่นะโว๊ย!
นาย:โอ๋ๆๆนายล้อเล่นน่า นายไม่ยอมให้พี่เจเจ็บอยู่แล้ว และนี่เดินไหวป่าวฮะ? (ก้มลงมามองคนตัวเล็กอย่างเป็นห่วง)
เจ:กูไม่ไหวอ่ะ
นาย:อื้มม งั้นขี่หลังนายดิ อะ! (ไม่พูดเปล่า นายหันหลังและย่อเข่าให้เจ)
เจ:บ้าน่านาย มึงจะไหวหรอ
นาย:สำหรับพี่เจไม่มีคำว่าไม่ไหวฮะ! ขึ้นมาเร็ว เด๋วนายไปส่งพี่เอง
เจ:เห่ยไม่เอาอ่ะ เด๋วกูเดินเอง
นาย:(หันไปประจันหน้ากับเจ) ทำไมดื้องี้อ่ะ
เจ:เอ้า ก็กูกลัวมึงไม่ไหวไง ไม่เป็นไรเด๋วเดินเอง
นาย:ไม่เอา(คว้ากระเป๋าเจขึ้นไปสะพาย)
เจ:ไอ้นาย อย่ารั้นดิ เด่ะเดินเอง
นาย:ไม่เอาอ่ะ
เจ:นาย
นาย:พี่เจ
เจ:เฮ้อ เด่ะกูเดิ-อ๊ะ!!นาย!
เจถึงกับเผลอร้องออกมาเมื่อจู่ๆเจ้านายก็ฉวยโอกาสตอนที่ร่างเล็กกำลังพูดไปรวบเอวบางและเรียวขาของเจขึ้นลอยเหนือพื้น การอุ้มกระทันหันของนายทำให้เจถึงกับเอาแขนทั้งสองข้างไปโอบกอดรอบต้นคอแกร่งของนายเอาไว้อัตโนมัติ กับหน้าสวยที่ซุกลงที่ไหล่หนาเพราะความกลัว
เจ:ม มึงทำอะไรเนี่ยนาย?!อื้ออ
พูดทั้งๆที่หน้ายังซุกอยู่ที่ไหล่เจ้านาย
นาย:ก็พี่ไม่ยอมขี่หลังงั้นก็อุ้มแบบนี้เอาล่ะกัน เนอะ ป่ะ กลับบ้านกันเด๋วนายขี่รถเอง
พูดจบก็ไม่ได้ฟังคำร้องห้ามของเจอีก นายเดินก้าวฉับๆผ่านนร.ชญ.น้อยใหญ่ที่พอเขาเดินก็มองหันกันเป็นทางเดียว นั่นยิ่งทำให้เจเขินหนักจนเอาหน้าสวยซุกหลบผู้คนกับไหล่ของนายอีกรอบ
เจ:ไอ้นายย วางกูลงเถอะ เขามองกันหมดแล้วนะ>//<!!
นาย:มองก็มองไปดิ นายไม่สนใจหรอก ก็พี่เจเป็นของนายแล้ว นายก็ต้องดูแลพี่ดิ
เจ:>//<!!บ้า
(ไอ้ห่าเอ๊ยยคนยิ่งเขินอยู่แล้วไอ้นี่ก็ยิ่งพูดให้หน้าร้อนผ่าวเข้าไปใหญ่)
นายอุ้มเจจนมาถึงรถมอไซก็ต้องจำใจวางเจลงและสตาร์จรถ เจเดินเข้ามาซ่อนท้ายและวาดแขนกอดเอวนายเอาไว้แน่นๆ
นาย:(หันหาเจ)เด๋วนายไปส่งพี่เจที่บ้านนะฮะ
เจ:อื้ออ(พยักหน้างึกงัก)
สิ้นคำปุ๊ปนายก็เร่งเครื่องมอไซเต็มสตรีมจนมาถึงบ้านเจเจภายในเวลาไม่เกิน20นาที พอจอดรถได้ก็อุ้มเจขึ้นมาบนห้องนอน คนในบ้านดูเหมือนจะยังไม่มีใครกลับมาเลยสักคน
เจ:อื้ออ หนาว(ดึงผ้าห่มเข้ามาห่ม)
นาย:พี่เจ หนาวอ่อ (เอามือลงไปทาบที่หน้าผากขาว) เห่ย พี่เจตัวร้อนจี๋เลย เป็นไข้หรอเนี่ย?!
นายเริ่มเป็นกังวลถุึงขีดสุด
เจ:หะ เป็นไข้หรอ(สะลืมสะลือสุด)
นาย:ใช่ พี่ตัวร้อนมากเลยรู้ตัวมั้ยเนี่ย เด๋วนายอยู่กับพี่เจเอง ไม่กลับบ้านแล้ว
เจ:เห่ยไม่ได้(ดันอกแกร่ง)
นาย:ทำไมอ่ะ
เจ:เด๋วพ่อแม่มึงเป็นห่วงนะนาย กูอยู่ได้ นอนพักแป๊ปนึงก็คงหาย
นาย:ไม่ได้นะพี่เจ หน้าก็ซีด ตัวก็ร้อน ร่างก็ปวด เป็นเพราะนายคนเดียวนายก็ต้องรับผิดชอบพี่ดิ
เจ:เห่ยไม่เป็นไร อยู่ได้
นาย:พี่เจ
ปรามเจเสียงดุจนเจเงยหน้าขึ้นไปสบตา รู้ได้จากสายตาคมว่าจริงจังหนัก
้นาย:ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกก็อย่าขัดนาย
เจ:ไอ้รั้น
นาย:หรือจะลอง(พุ่ง)
เจ:ยุก็ยุสิโว้ยยยย
หลังจากเจ้านายดื้อด้านจะอยู่ดูแลเจเจจนอีกคนต้องยอมจำนนแบบราบคลาบ ร่างสูงก็จัดการเดินไปจัดแจงอุปกรณ์เช็ดตัวก่อนจะกลับมานั่งบนเตียงข้างๆร่างเล็กที่นอนห่มผ้าตัวร้อนอยู่
นายประคองเจให้ลุกขึ้นพิงหลังกับหัวเตียงก่อนจะเอื้อมมือหมายจะปลดกระดุมเสื้อนร.เจออก
เจ:เห่ย จะทำไร?!
ร่างเล็กรีบคว้ามือหนาของนายเอาไว้ได้ทัน
นาย:อ้าวก็ถอดเสื้อพี่ไง
เจ:ถอดทำไมเล่า
นาย:อ้าว..ก็ถ้าไม่ถอดนายจะเช็ดตัวให้พี่ยังไงล่ะถูกป่ะ
เจ:(คิดสักพัก)เออว่ะ เอ้ย แต่ไม่ต้องถอดก็ได้นี่หว่า เช็ดแค่แขนขาก็พอแล้ว
นาย:พี่เจดื้ออีกแล้วนะ นายไม่ทำอะไรหรอกน่า เชื่อใจนายดิ
เจ:(มองหน้านาย)
นาย:นะคับ ให้นายเช็ดตัวนะ(เสียงอ้อน)
เจ:เออๆๆ ก็ได้
เจเอามือที่รั้งมือนายออก และปล่อยให้ร่างสูงหน้าตี๋ทำการปลดกระดุมเสื้อของเธอทีละเม็ดจนออกหมดเผยให้เห็นเนินอกขาวที่มีรอยจ้ำรักที่นายเป็นคนทำขึ้นมาเอง