Wakacyjna przygoda Lorenzo [ ZAKOŃCZONE ]

Rozdział 36

Leżeliśmy i gapiliśmy się w sufit, bo żadnemu z nas jakoś nie chciało się spać.
- Nie musiałeś za mnie płacić - powiedział w pewnej chwili brunet.
- Inaczej uparłbyś się, by wracać tak późno. Poza tym wiesz, że nie mam problemu z pieniędzmi.
- Głupio się teraz czuję.
- Nie potrzebnie. To nic takiego.
- Oddam ci.
- Weź się nie wygłupiaj.
Gabo milczał. Wiedziałem, że myślał, że skoro to moje pieniądze to nie powinienem marnować ich na niego, ale prawda była taka, że nie były tylko moje. W końcu był moim bratem i fakt, że nie miał o tym pojęcia nic nie zmieniał. Chłopak długo się nie odzywał, a po pewnym czasie zdałem sobie w końcu sprawę, że zasnął. Przekręciłem się więc na drugi bok, wtuliłem w poduszkę i również zasnąłem...
Zobaczyłem płomienie rozprzestrzeniające się po budynku i niszczące wszystko na swojej drodze. Gęsty dym zasłaniający widok, wpadał mi do oczu i odbierał oddech. Przez trzask pękających desek i ognia przebił się jednak cichy szloch. Pobiegłem w jego stronę i dostrzegłem uwięzioną pod deskami dziwnie znajomą dziewczynkę. Jej ubranie miało mnustwo wypalonych dziur, a jej twarz była szara i brudna od dymu. Siedziała skulona i patrzyła na mnie oczami pełnymi łez...
Lorenzo obudź się.
Otworzyłem oczy i zobaczyłem nad sobą twarz Gabo.  Podniosłem się do pozycji siedzącej.
- Wporządku?- spytałem udając obojętność, ale nie było to łatwe.
Ten sen był bardzo realistyczny i straszny.
- Chciałem cię spytać o to samo - odparł brunet- Rzucałeś się na łóżku i wyglądałeś na przerażonego.
Nie było sensu udawać, spuściłem nogi na podłogę i oparłem głowę na rękach. Chłopak usiadł obok.
- Chyba opowieść Pauli trochę mi zaszkodziła- zaśmiałem się bez humoru.
- Śnił ci się pożar?
Skinąłem głową.
- Nic dziwnego, że tak się rzucałeś.
- To było bardzo realistyczne - mruknąłem- Tylko raz widziałem pożar, ale z daleka. Kąpletnie tego nie rozumiem.
- Widziałeś pożar?
- Tak. Jak miałem 10 lat.
Obdarzył mnie pytającym spojrzeniem. Widocznie chciał więcej szczegółów. Westchnąłem.
- To nic takiego. Kawałek od naszego domu wybuchł pożar. To było w nocy, więc syreny wszystkich obudziły i wszyscy, włącznie ze mną i tatą, poszli zobaczyć co się dzieje.
- Aha.
- Śniła mi się też ta dziewczynka, która ocalała.
- Naprawdę?
- Uhm. Zdawało mi się, że skądś ją znam.
- Serio? Skąd?
- Nie mam pojęcia. Dobra to nic, wracaj do łóżka.
- Żartujesz sobie? Okropnie mnie wystraszyłeś. Na pewno teraz nie zasnę.
- Bez przesady, to nic takiego.
- Ty mówisz poważnie?
- Przyzwyczaiłem się- mruknąłem.
Koszmary i wracające wspomnienia to była moja codzienność, choć nigdy nikomu o tym nie mówiłem. Gdyby tata się dowiedział nie wiem jakby zareagował.
- To do czegoś takiego można się przyzwyczaić?
- Tak jakby.
Gabo uniósł jedną brew. Chciał wyjaśnień i nie zamierzał pójść spać, dopuki ich nie otrzyma. Przewróciłem oczami.
- Nie odpuścisz prawda?
- Nie.
- Jakbym się nie przyzwyczaił to bym cierpiał na bezsenność.
- Tak często?
Przytaknąłem.
- Jak ty sobie z tym radzisz?
Wzruszyłem ramionami.
- Nie radzę. Po prostu to od siebie odpycham.
- To nie jest dobre.
- Ale pomaga - odparłem- Dobra wracaj do łóżka. Jest dobrze. Naprawdę.
Nie wydawał się zbyt przekonany, ale posłuchał. Była 4. Ponownie opadłem na poduszkę, ale tym razem nic mi się nie śniło.