Söz verdiğim gibi canlarım sizin için...
Bu hikaye tamamen eğlence amaçlıdır. Drama, duygusallığa yer yok dersem yalan söylemiş olurum. Hayatın içinde ne varsa burada da karşınıza çıkabilir. Yüzünüzde bir tebessüm oluşturabilme ümidiyle :)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
" Nisa sen çekil Hatice teyzenin ayağının altından. Sakarlığından nasiplenme akşam vakti."
" Aşk olsun, Derya abla! Sakar değilim ben. Sadece astigmatım."
Bu diyalog her akşamki kahve keyfimizin vazgeçilmeziydi. Olmazsa olmazıydı adeta. İki Kübra karşıma geçmiş kıs kıs gülerken elimde tepsi kırgın bakışlarımı ablama çevirdim.
" Abla yeminle hiç bıkmıyorsun her akşam aynı şeyi demekten!" diye söylenmeye başladım. Üç çocuk annesi olmanın verdiği refleksle ayağındaki terliği saliseler içinde eline alıp,
" Sen de o zaman abla sözü dinle. Her defasında söylüyorum o gözlüğünü tak diye. Fark etmedim sanıyorsun ama mutfağa girerken omzunun yarısını yine kapıya bıraktın. Aç bakacağım çürümüş mü?" diye kızdı.
Fark ettiğini düşünmemiştim. Kızların gülmeleri kahkahaya dönüşürken kahveleri dökmeden tepsiyi sehpaya bıraktım. Kolumu sıyırdığımda kocaman bir morluk bana el salladı. Yüzümü buruşturdum. Şimdi hissetmiyordum sıcağı sıcağına ama bunun acısı sonradan çıkacaktı.
" Gördün mü halini? Takılacak o gözlük." Terliğini son kez suratıma doğru salladı.
" Tamam, abla." Ben de kuzu kuzu kabul ettim.
*
Herkes iştahla yorgunluk kahvelerini içmeye başladı. Bugün iyi yorulmuştuk. Öyle böyle değil, hakkını vererek yorulmuştuk. Çok da güzel yorulmuştuk.
Oturduğumuz üç katlı eski apartmanda Derya ablayla altlı üstlü kalıyorduk. Derya abla bahçe katındayken biz ikinci kattaydık. Hem bizim daireyi hem de Derya ablamın daireyi dip köşe temizlemiştik. Haliyle halimiz kalmamış ve de kahveleri hak etmiştik.
Sınav dönemi sonrası iki Kübra ve benim yaşadığım daire yaşam alanı olmaktan çıkmıştı. Finaller, bütünlemeler derken temizliğe sıra gelmemişti. Bu yüzden yaz okulu başlamadan evi elden geçirmeye karar vermiştik. Her yeri ayrıntısıyla temizleyecektik. Yaz temizliği adı altında kendi evimizi temizlerken üç çocuk artı üç genç kızla uğraşan Derya ablamızı da es geçmiyorduk. Ailemizden uzakta, gurbet elde bize kol kanat germişti. Tüm dertlerimize koşuyor, her şeyimizle ilgileniyordu. Biz de elimizden geldiğince ona yardımcı olmaya çalışıyorduk. Gerçek ablamız olsa ancak bu kadar severdik.
İki Kübra ile aynı üniversiteden olup farklı bölümlerde okuyorduk. Devlet yurdunda iki sene beraber kalıp üçüncü sene anlaşıp eve çıkmıştık. Tanıdığım en tatlı insanlardı. Kafalarımız uyuşuyordu. Bunu herkes için söyleyemezdim. Çünkü gerçekten farklı çalışan bir kafa yapım vardı. Herkes uyum sağlayamazdı. Ama üçümüz adeta birbirimizi nötrlüyorduk. Üç farklı insan aynı evin içinde ne kadar uyum içinde olabilirin canlı yanıtıydık.
Evle ilgili her şey bir düzen içerisindeydi. Asla dağınık bulamazdınız. Sadece sınav zamanları temizliğe pek dikkat etmezdik ama onun haricinde sanki her an biri misafirliğe gelecekmişçesine hep temiz ve topluydu.
