Bad boy

11

Uchyliłam powieki i zobaczyłam, że miejsce obok mnie jest puste. Jedynym śladem po chłopaku było "wygniecione" miejsce obok i zapach jego perfumów na pościeli. Powoli zrzuciłam z siebie pierzyne po czym postawiłam stopy na zimnej podłodze. Podeszłam do wielkiego lustra i zarumieniłam się, gdy zobaczyłam, że stoję tylko w majtkach i w za dużej koszulce Will'a. No tak to jest, gdy matka tak nagle mówi, ci że nie masz wracać do domu i gdzieś przenocować. Nie miałam w czym spać wiec kochany DeVitto pożyczył mi swój t-shirt. Nagle przeszły mnie ciarki. Spojrzałam za siebie i zobaczyłam, że okno otwarte jest na oścież. Zamknęłam je ale nadal trzęsłam się z zimna. Dojrzałam bordową bluzę typu colleage chłopaka. Podniosłam ją do góry i zorientowałam, się że jest to bluza jaką nosił każdy z drużyny koszykówki. Na plecach napisane było jego nazwisko,  a na piersi herb naszej szkoły. Ubrałam ją bez skrupułów po czym postanowiłam poszukać mojej zguby. Zeszłam schodami na dół i zajrzałam do salonu. Nikogo nie było.

- Widzę, że już oficjalnie pani DeVitto? - Mruknął ktoś za mną.

- Słucham? - Obróciłam się i zobaczyłam Diego z kubkiem kawy.

- Bluza. Na plecach jest DeVitto wiec...- Uśmiechnął się zadziornie.

Z dezapeobatą pokręciłam głową układając usta w cienka linie.

- Widziałeś Will'a?

- Kuchnia. - Mruknął z szerokim uśmiechem, po czym obszedł mnie i usiadł na kanapie w salonie.

Okreciłam się na pięcie i weszłam do kuchni. Zobaczyłam DeVitto robiącego jakiś napój. Do moich nozdrzy wdał się cudowny zapach świeżej kawy. Mimo, że nie lubiłam tegi napoju, kochałam jego zapach. Mruknęłam pod nosem co najwyraźniej usłyszał chłopak, który po chwili stał ze mną twarzą w twarz.

- Proszę bardzo.- Mruknął mi do ucha podając kubek z pysznym kremowym napojem. Odsunął się na chwilę po czym znów podsunął swoje usta do mojego ucha. - Ślicznie wyglądasz księżniczko.

Spaliłam buraka na co chłopak uśmiech się szeroko.

- Ktoś tu nie umie reagować na komplementy.
- Nie prawda. Po prostu jest tu bardzo gorąco.- Zaśmiałam się pogrążając się jeszcze bardziej.

- Oczywiście, oczywiście... - Wymruczał będąc dosłownie kilka  milimetrów ode mnie. Zaczęliśmy stykac się nosami, gdy jak to na niezdare przystalo musiałam to zepsuć. Kubek, który trzymałam w ręce wypadł mi akurat W TYM MOMENCIE GDY CHŁOPAK DOTKNĄŁ SWOIMI USTAMI MOICH! 

- Cholera jasna. - Krzyknąłem widząc jak na płytkach rozlewa się brązowa ciecz. - Jeju,przepraszam.- Mruknęłam zawstydzona.

- Nic ci nie jest? Nie przecięłaś się szkłem? - Zapytał chłopak lustrując kawałki szkła leżące na ziemi.

- Przepraszam, przepraszam. - powtarzałam cały czas.

- Hejka! Nic się stało.

- Przepraszam.-Mruknęłam znowu.

- Kurwa mać!  Bombardują!  - krzyknął Diego wbiegając do kuchni na co wszyscy wybuchliśmy śmiechem.

- Teraz proszę iść do mojego pokoju a ja przyniosę pani śniadanie do łóżka. - Wyszczerzył się.

- Muszę to posprzątać.

- Ja to zrobię.

- Pomogę ci. -  Rzekłam.

- Na górę. Ze mną się nie dyskutuje.- Złożył przelotnego buziaka na moich ustach po czyn wypchnal mnie z kuchni.