In the Midst of Forever

Chapter 21: 15 of 15 Days (Last day of stay)

I don't want to regret it...

Sofia's POV:

      I glanced at the clock beside my bed as I woke up. It's exactly 2:00 in the morning. Kinuha ko ang phone ko and opened the message icon, I have 83 texts and 103 missed calls from Kaid but I didn't answered them hanggang sa nakatulog ako kagabi. May kumakatok pa nga sa pinto last night pero sumilip muna ako sa bintana, but when I saw him, hindi ko na siya pinagbuksan ng pinto—okay, ngayon ko lang naramdaman ang guilt sa ginawa ko. Masyado akong nilamon ng emotions ko kahapon to the point na pinahirapan ko talaga siya the whole day.

      Tumayo ako sa kama at binuksan ang ilaw tsaka na bumalik sa bed. Umupo ako, sumandal sa headboard and placed a piece of pillow on top of my legs. I grab my phone and started to type a message for Kaid. I wanted to give him a justifiable reason about my actions and syempre ng apology. Alam kong mali ang mga ginawa ko.

      Ilang minuto din akong tumitig sa picture naming dalawa noong maisend ko na 'yung message. And the moment na mag-flash 'yung name niya sa screen, my heart just pound. Bakit gising pa siya ng ganitong oras?!

"H-He-Hello?" Okay. I am nervous.

"Sofia..." Halata ang antok ng boses niya. "Thank God you answered my call..."

"Sorry." I said, "You must be worried overnight."

"Binabantayan naman kita kaya hindi ako masyadong nag-alala."

"W-What do you mean?"

"I'm outside your house."

      Tumakbo ako agad pababa nang malaman kong nasa labas siya. Binuksan ko agad ang gate at nakita ko siyang nakangiti sa akin at kumakaway mula sa loob ng kotse at ibinaba na ang tawag.

"Bumaba ka diyan!" Pagalit kong sabi at sumunod naman siya. "Who told you na pwede kang mag-overnight dito sa kotse mo at sa harap pa ng bahay ko?! Kaiden, paano kung may nangyari sayo diyan?! Inisip mo man lang ba ang mararamdaman ko? Wala ka pang pahinga. Look at you, ang laki na ng eyebags mo. Pati damit hindi ka pa nakakapagpalit----"

"Sofie, I'm sorry." He said and hugged me tight. Oh God, I heard his sobs. He is crying.

"Kaid..."

"Sorry sa nangyari kahapon. I really am no good, am I? Alam kong nasaktan kita kaya pinarusahan ko ang sarili ko na manatili dito para at least ma-assure ko na secured ka."

"Kaiden..." Kumalas ako sa yakap at pinunasan ang mga luha niya, "Look, okay lang naman ako palagi, Kaid. Ako ang dapat mag-sorry dahil inuna ko ang emotions ko kesa sayo. I'm sorry."

"Mahal na mahal kita." He leaned his forehead onto mine, but he is still crying. "Wifey, miss na miss kita."

"Pumasok na muna tayo sa loob. Magpalit ka ng damit at matulog ka."

      Hinigit ko siya sa kamay at pumunta na kami sa loob ng bahay. Saktong pagtapak pa lang namin sa sala ay hinalikan na niya ako sa labi. I felt his heavy and warm breathing. Inalalayan niya akong mahiga sa sofa at pumatong siya sa akin. He started to kiss my ears down to my neck and up to my lips.

"K-Kaid... Hubby..."

"I missed you, Wife." And he kissed me again.

       Nakiliti ako sa biglaang paghawak niya sa bewang ko at sa loob talaga ng shirt ko! Ang init ng mga palad niya. Napadpad na din ang mga kamay ko sa dibdib niya. Bakit sa mga ganitong oras pa? Kinakabahan pa rin ako kapag ginagawa niya ito.

       Bigla siyang tumigil sa paghalik sa akin at tumitig sa mga mata ko. Medyo masaya na ang mga emosyon ng mga mata niya pero bakas pa rin ang pagod sa mga iyon.