Zwiadowcy: Zaginiony miecz

Rozdział 18

Słońce właśnie zaczęło wędrówkę po niebie. Niby zawsze wygląda to tak samo, a jednak za każdym razem zachwycam się tym na nowo – pomyślał Akcein. Przeciągnął się. Od trzech godzin miał wartę. Stwierdził, że czas na kolejny obchód obozowiska. Cicho wstał i wtapiając się w otoczenie przeszedł do blisko rosnącej sosny. Starał się wczuć w rytm natury, w melodię, którą wydawał wiatr. Kiedy znalazł się przy wybranym drzewie kucnął. Nakryty peleryną przez chwilę nasłuchiwał, czy nikogo nie ma w pobliżu. Gilan zawsze mu powtarzał: „Zachowuj się tak, jakby w okolicy roiło się od wrogów. Jeśli rzeczywiście znajdziesz kogoś źle nastawionego, to on cię wcześniej nie zauważy, a ty będziesz gotowy. Jeśli nie, to trudno. Przynajmniej sobie poćwiczysz." Zgodnie z tymi instrukcjami chłopak rozejrzał się, jednocześnie pilnując, by samemu się nie ruszać. „To co najczęściej zdradza twoją obecność to ruch" – słyszał to od zawsze, nie tylko od Gilana - każdy zwiadowca o tym wiedział. Każdy też czuł dziwną potrzebę podzielenia się akurat tą myślą z uczniami. Dlatego zawsze na zlotach Korpusu Akcein słyszał to tysiąc razy. Pojedynczy zwiadowca potrafił powtórzyć mu tą mądrość nawet dziesięciokrotnie jednego dnia.

Po kilkunastu minutach wrócił w pobliże namiotów. Podszedł do niego Arcos. Chłopak pieszczotliwie potarmosił mu grzywę. Konik odpowiedział prychnięciem. Bawili się przez kilka minut, aż swoim hałasem obudzili Katanę. Dziewczyna wyszła z namiotu i rozejrzała się. Widząc figlujących przyjaciół uśmiechnęła się. Jej zdaniem trzeba było korzystać z życia, póki się da. Akcein zauważył ją. Pomachał jej.

– Cześć! – w tym momencie padł pchnięty przez swojego konia. Zdążył jeszcze krzyknąć – Żadnych Temudżinów! – i już został porwany w wir zabawy poprzez swojego zwierzaka. Arcos wziął w zęby jego pelerynę i zaciągnął go na drugą stronę polany. Chłopak ze śmiechem próbował się wyrwać, nie psując sobie przy okazji płaszcza. Katana machnęła ręką i zawołała:

– Idę do pobliskiego potoku się umyć, będę za piętnaście minut!

*****

Kiedy Katana wróciła Akcein siedział pochylony nad mapą. Dziewczyna zajrzała mu przez ramię.

– Szukasz czegoś?

Chłopak pokręcił głową.

– Staram się zrozumieć, dokąd podążają Temudżini.

– Aha, jadłeś coś? – nie czekając na odpowiedź zajęła się przygotowywaniem śniadania.

– Co konkretnego jest na północy?

– Góry? – podsunęła Katana.

Akcein w zamyśleniu pokiwał głową.

– To też, może stepy? W końcu to ojczyzna Temudżinów. Czemu nie mieliby się tam kierować...

Katana podeszła do niego z dwoma talerzami, na których leżały suchary i korniszony. Przysunęła jeszcze bukłak z wodą i powiedziała:

– Ale po co mieliby kierować się w stronę stepów? Przecież stamtąd przyszli.

– To nie jest pewne. My tylko zakładamy, że stamtąd przyszli.

Kurierka odgarnęła z twarzy mokre włosy.

– Tak, tak, ale z tego co wiemy szukają Bursztynowego Miecza. Prawie na pewno stamtąd przyszli – nie zwracała uwagi na brak synonimów, chcąc podkreślić swoją rację.

Akcein wzruszył ramionami.

– No dobra, ale jak nie stepy to co? Teutonia, Skandia czy te szare lasy, których tu pełno? Gdzie może być ukryty ten miecz?

Katana spojrzała na góry majaczące się w oddali. Wobec ich potęgi poczuła się bardzo mała i słaba.

– Nie wiem. A może oni szukają tego miecza na podstawie jakiś nieprawdziwych informacji, myślałeś o tym?

– Nie, bo nie warto. Temudżini też dostali jedną wskazówkę dotyczącą położenia miecza, zresztą to wygląda na większą akcję.

– Jak wolisz tak myśleć, to trudno. Chodź zjeść śniadanie.

Akcein posłusznie złożył mapę i odłożył na bok. Dla bezpieczeństwa przygniótł ją kamieniem, wiatr był mocny.

Posiłek zjedli w milczeniu. Jedynym dźwiękiem jaki było słychać był szum wiatru i odgłosy wydawane przez konie. Akcein kończąc przeżuwać suchara wstał i wziął talerz swój i Katany, która skończyła jeść przed nim.

– Idę pozmywać.

Katana podeszła do swoich juków i wyciągnęła drewniany grzebień.

– A idź. Skoro masz ochotę popracować to weź jeszcze bukłaki i napełnij je świeżą wodą.

Akcein zatem skierował się w stronę potoku, w jednej ręce trzymając brudne naczynia,
a w drugiej dwa bukłaki. Katana za to zajęła się rozczesywaniem swoich jasnych włosów.

*****

– Mam to! Katana, mam to! – Akcein pędził przez polankę wrzeszcząc wniebogłosy. Czyste talerze i skórzane worki z świeżą wodą odrzucił w jakieś nieokreślone miejsce na terenie wokół wygasłego ogniska.

Kurierka spojrzała na niego przechylając głowę.

– Co masz? Temudżinów na karku?

– Co? – chłopak nie zrozumiał – Czemu na karku?

– Krzyczysz jak opętany. Jeśli są w pobliżu to na pewno cię usłyszeli, o to chodzi?

– Ale nie są w pobliżu – skoro już zrozumiał, musiał pochwalić się swoją zapobiegliwością. – Sprawdziłem.

Katana powoli kiwnęła głową. Miała przy tym minę godną największego mistrza filozofii.

– Dlatego cię tak długo nie było.

Akcein rezolutnie wzruszył ramionami.

– Skoro nie chcesz poznać mojej teorii na temat naszych kochanych Temudżinów to twoja sprawa.

Ciekawość Katany zwyciężyła nad chęcią zachowania obojętnej maski.

– Dobra, mów co masz do powiedzenia!

Akcein z miną znawcy wszechświata usiadł na ziemi i zaczął spokojnym melodycznym tonem:

– Chcą statków Skandian – zaraz jednak przestał udawać znawcę wszechświata i poderwał się z ziemi mówiąc pośpiesznie:

– Tak jak ostatnio, robią drugie podejście. Siedem lat temu się nie udało, prawda? No właśnie, zwiadowca Halt odgadł ich zamiary, chcieli statkami przedostać się do Araluenu i innych państw nieleżących na kontynencie – rzeczywiście Araluen leżał na wyspie. – Znowu chcą napaść Skandię i tym razem mają nadzieję, że zwyciężą.

Katana spojrzała mu w oczy. Już nie chciała żartować, mówiła poważnie.

– Jeśli masz rację to musimy się spieszyć.

********

Ekchm...

Drugie spóźnienie pod rząd. Ups... Wierzę, że (po raz kolejny) mi wybaczycie. Z chęcią dowiedziałabym się, co myślicie o tym opowiadaniu.

No, dobra. Teraz życzenia.

Wszystkim, którzy tu zaglądają życzę szczęśliwego Nowego Roku, dobrych ludzi na drodze, żebyście mieli do mnie i moich spóźnień cierpliwość, żeby... No nie wiem. Napiszcie co chcecie, a ja się pod tym podpiszę;)

WildAntka