The unexpected life [Peter Prevc & Andreas Wellinger] (zawieszone)

Część III - Rozdział 16

- Dlaczego w Wiśle nie powiedziałaś mi, że to moje dziecko? – zapytał cicho Peter dwa dni później. Był poniedziałek, kilkanaście minut wcześniej wypisali ją ze szpitala. Prevc uparł się, że po nią przyjedzie i odstawi ją do domu. Nie protestowała, to i tak nic by nie dało.

- Chciałam – odparła zgodnie z prawdą. – Ale zauważyłam malinki na twojej szyi – Peter zachłysnął się powietrzem. – Powiesz mi, z kim tak dobrze się bawiłeś? – Słoweniec uśmiechnął się pod nosem, a ona poczuła ukłucie w sercu.

- Zanim ocenisz, pozwól mi powiedzieć do końca, ok? – spojrzał na nią przez krótką chwilę, a ona pokiwała głową. – To dzieło Anze. Założyliśmy się z Tepesem i Semenicem, kto szybciej wypije całe piwo. Oczywiście przegraliśmy, więc naszą karą było zrobienie sobie nawzajem tego... czegoś – cały czas patrzyła na niego uważnie. Był skupiony na drodze, ale i tak potrafiła oczytać wszystkie emocje z jego twarzy. Zażenowanie, skruchę, niedowierzanie.

- Muszę ci powiedzieć, że nie doceniałam Laniska. Powinnam być zazdrosna w związku z tym? – Peter położył dłoń na jej udzie i ścisnął je delikatnie.

- Nie masz najmniejszych powodów do obaw – powiedział. – Nina? – zapytał cicho kilkanaście minut później. Zauważyła, że zatrzymał samochód na parkingu przy stacji benzynowej. – Chciałbym cię o coś zapytać – przełknął ślinę i spojrzał na nią niepewnie. Pokiwała głową, upewniając go w przekonaniu, że słucha. – Może... może wróciłabyś do Słowenii? Na stałe? Moglibyśmy... zamieszkać razem... - z każdym słowem mówił coraz ciszej i coraz mniej pewnie. Patrzyła na niego uważnie, po czym wstała nagle i wyszła z auta. Otworzyła drzwi od strony kierowcy i przesunęła fotel Prevca maksymalnie do tyłu, po czym wdrapała się na jego kolana i zamknęła za sobą drzwi. Westchnęła cicho.

- Chciałabym, Pero – szepnęła, splatając dłonie na jego szyi. – Ale to nie takie proste. Tutaj mam pracę i nie zapominaj, że Sandra mnie teraz potrzebuje, gdy została sama z dwójką dzieci – przesunęła dłonie na jego policzki. – Kocham cię – szepnęła mu w usta. Podniosła wzrok i popatrzyła mu w oczy. – Jesteś najlepszym co spotkało mnie w życiu – dodała. Uśmiechnął się i skradł jej pocałunek. Poczuła jego dłonie na biodrach.

- Jestem teraz najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Jedźmy dalej – powiedziała i puściła mu oczko. Wróciła na swoje miejsce, a Pero zapalił silnik. Wyjęła notes z torby i zaczęła coś tam sobie gryzmolić.

- Co robisz? – zapytał po kilkunastu minutach ciszy, gdy mknęli znów po autostradzie.

- Uzupełniam bullet journal...

- Co uzupełniasz? – zdziwił się.

- Bullet journal. To kalendarz, planer i ogranizer w jednym – podała mu zeszyt, łapiąc jednocześnie kierownicę.

- Bardzo ładne. I kreatywne. Może zrobisz coś takiego dla mnie? – zapytał i spojrzał na nią przelotnie.

- Dla ciebie?

- Obrenduje się to moim logo i...

- I razem z zeszytami będzie wisieć na twojej stronie. Weź ty się lepiej za skakanie Prevc, ok? – powiedziała i wbiła mu palec w żebra.

- Au! – pisnął, a ona parsknęła śmiechem.

- W ogóle zapomniałam ci powiedzieć, że bardzo dobrze wyglądasz w tym granatowo-srebrnym kasku z Red Bulla...

- Ładnemu we wszystkim ładnie – odparł, a ona nie miała już argumentów.

Postanowiłam, że będę dodawać teraz częściej, ale krótsze rzeczy (chyba że wolicie rzadziej, ale dłuższe, to napiszcie). 

Dobija mnie ten styczeń, dobija mnie całe życie...