ugliest professor ❧ namjin [PL]

Intro: Nowy semestr

Każdego dnia, w przerwach pomiędzy zajęciami, profesor Namjoon przysłuchiwał się cichym wymianom zdań studentów. Uczniowie, którzy szeptali, jednoczenie posyłający mu dyskretnie nie-tak-dyskretne szybkie spojrzenia, byli tymi, na których zwracał najwięcej uwagi. Wiedział, że jest tematem ich rozmów.

„Jego twarz jest taka kłopotliwa."

„Jest taki brzydki."

„Słyszałam, że ma włochaty tyłek, jak u małpy."

„Założę się, że nawet prostytutka go odrzuci."

Obelgi i plotki nigdy się nie kończyły, a on je uwielbiał. Każde fałszywe słowo podbudowywało jego ego. Uważał za zabawne, że wszyscy wierzyli w to, co widzieli, patrząc na niego. Tak naprawdę brzydki wygląd zewnętrzny Namjoona jedynie zwodził oczy. W rzeczywistości był on dokładnie przeciwieństwem szpetnego.

- Ooh! Jakie zajęcia masz teraz? - podekscytowany, brązowowłosy chłopak, zapytał z niecierpliwością, podskakując na piętach. Nieco niższy student obok niego jedynie wzruszył ramionami i podał mu swój semestralny rozkład wykładów. Uśmiech wyższego z ich dwójki powoli zamienił się w grymas. Zrobił zniesmaczony wyraz twarzy.

- Obrzydliwy. - wymamrotał.

Kim Seokjin. 23 lata.
Drugi rok. Najpiękniejszy mężczyzna na planecie.
Nikt nigdy nie słyszał, żeby mówił bez zarozumiałego tonu. Wypowiada więcej obelg o Namjoonie niż o kimkolwiek w szkole i tego nie ukrywa. W rzeczywistości Jin stara się, by jego profesor wiedział, że jest brzydki. Mimo jego aroganckiej postawy i niegrzecznych, bezwzględnych uwag, jest całkiem dobrym facetem.

- Co jest obrzydliwe?

- Masz zajęcia za Marketingu Żywnościowego z profesorem Kim Namjoonem, najbrzydszym profesorem w tej szkole. Jego cała istota sprawia, że ​​chcę mi się wymiotować. On wie, że jest brzydki, a mimo to zawsze ma ten zadowolony z siebie wyraz twarzy. To mnie denerwuje. - podniósł wzrok znad papieru, aby znaleźć tak zwanego 'najbrzydszego profesora' stojącego przed drzwiami do klasy.

- Hej - nieco niższy chłopak uśmiechnął się i trącił Jina, który spoglądał na nauczyciela. - Może twój dobry wygląd będzie ścierać się na nim. - Hoseok nie potrzebował nawet odpowiedzi, by wiedzieć, że był to ekstremalnie zabawny żart i natychmiast wybuchł głośnym śmiechem, dziko uderzając dłońmi.

Jung Hoseok. 22 lata.
To jego pierwszy rok na Uniwersytecie Bulletproof. Pełen nieskończonego entuzjazmu.
Niezależnie od tego, w co ktoś się ubiera, nazwa marki jest jedynym, na co zwraca uwagę. Chociaż nic nie mówi, jego zdegustowany wyraz twarzy przekazuje wszystko, gdy widzi kogoś bez wysokiej jakości ubrań i akcesoriów na sobie. Również nie mógłby wytrzymać sam posiadając tanie rzeczy. Ten snob jest miły dla wszystkich, nawet jeśli złośliwie osądza cię w swojej głowie (i swoim wyrazem twarz).

- Odmawiam dzielenia się pięknem z tą odrażającą istotą. - przymknął oczy z tą 'odpychającą postawą', gdy celowo podniósł głos przy tych nieczystych słowach.

Profesor Kim uśmiechnął się do najwredniejszego ucznia na swoich zajęciach, gdy ta dwójka dotarła do drzwi. Hoseok wszedł pierwszy, kłaniając się profesorowi przed zajęciem miejsca. Z drugiej strony Jin nie spieszył się, wpatrując się w młodzieńca.

- Tak brzydki. - wymamrotał, gdy szedł na swoje miejsce obok Hoseoka.

Kiedy zadzwonił dzwonek, profesor Kim zamknął drzwi i klasnął w dłonie.

- Witajcie na zajęciach z Marketing Żywności. Jestem profesor Kim Namjoon. - profesor popchnął środek swoich okularów i przesunął je milimetr wyżej na grzbiecie nosa. Podniósł tablet i rysik, zanim skupił swoją uwagę na wyświetlający się ekran.

- Zacznijmy.

Kim Namjoon. Lat 21. IQ 148.
Jest najmłodszym profesorem, jaki kiedykolwiek uczył na Uniwersytecie Bulletproof. Prowadzi wykłady na wydziale Marketingu Żywności we Wtorki od 14:00 do 16:00 oraz na wydziale Biotechnologii Żywnościowej w Piątki od 13:00 do 15:00. Jest to całkiem skromny facet; bardzo sympatyczny. Każdy wie o tym, że jest inteligentny, ponieważ ma swoje IQ wygrawerowane na srebrnej plakietce imiennej.
Największy sekret Namjoona: Tak naprawdę wcale nie jest brzydki.