Dziennik depresji

Septem

22.01.2018, poniedziałek, godz. 20:46

Dziś nie poszłam znowu do szkoły, ale tylko dlatego, że żaden bus nie jechał rano ze względu na warunki pogodowe. Stałam ponad godzinę na przystanku i nie czułam stóp, dosłownie. Ale jutro już idę. Dziś miałam znowu okropny zjazd, powtórzyłam tylko trochę do szkoły, nie byłam w stanie zrobić nic więcej.

Znowu miałam koszmar. Śnił mi się ojciec. Było to coś w stylu, że tylko ja tak bardzo się z nim kłóciłam, to były wielkie awantury, pamiętam tylko uczucie nienawiści. Wiem, że miałam odłożone pieniądze na przyszłość, a on je zabrał i przepił. Potem była scena, że chciał wejść do domu, ale ja nie chciałam go wpuścić, a gdy wszedł to zaczęłam wrzeszczeć, biłam go, ale byłam tak bardzo słaba. On tylko stał i śmiał mi się w twarz. Gdy się obudziłam, to było koło 3, to potem zasnęłam tylko na pół godziny. Rano byłam nieżywa, a gdy wróciłam do domu z tego przystanku to spałam cały czas.

Dziś wmusiłam w siebie kolację, przez co zrobiło mi się tak cholernie niedobrze. W zasadzie to był mój jedyny pełny posiłek dzisiaj, bo na śniadanie zjadłam tylko kanapkę. Martwi mnie to, że tracę apetyt, ale nie jestem w stanie jeść. Jem tylko gdy naprawdę odczuwam ogromny głód, ale wtedy też jem tylko trochę, bo nie mogę nic w siebie wcisnąć.

Mama umówiła mnie prywatnie do psychiatry. Za tydzień mam pierwszą wizytę u jakiegoś pana. Nie wiem kto to, ale podobno jest dobry. Boję się jak cholera i nie wiem czego się spodziewać. Trzeba zapłacić, ale czekając na lekarza na fundusz, zdążę się wykończyć. Już jest źle i nie zanosi się by było lepiej.

Maska, maska, maska. Dziś też ją przybrałam rozmawiając z koleżanką. To jest takie perfekcyjne, jestem mistrzynią. Cały tydzień tylko maska. Nie będzie czasu na bycie sobą, trzeba nadrabiać, uczyć się, śmiać, żyć, by nikt się nie zorientował. Ale kto lepiej potrafi udawać?

Boję się tam jutro iść, boję się wszystkiego. Najchętniej nie wychodziłabym z domu.

Dziś krótko, bo krótki był dzień.