Fall in Love to the Delinquent Princess [ COMPLETED ] [ EDITING ]

CHAPTER V - Getting Along

Hunter Lawson

"HAHAHAHAH!" I keep laughing that my stomach hurts. Fvck. Is this some kind of a sick joke? Itong pandak na babaeng ito takot sa multo?!

"W-will you stop laughing already?!" she said pissed and embarrassed but I continue.

"But I really can't help it! Pffft—Hahahahaha!" Damn.. "But seriously.. who would have thought that you were scared? Hm. I've found something interesting." I said mimicking her tone awhile ago. "Scared huh.."

"Y-You!! How many times will I tell you! I... I—I am not scared!!"

Huminto ako at naningkit ang mata ko sa kanya. "Ohh.. you're not scared huh." I crossed my arms. "Kaya pala sobrang higpit ka kung makakapit sa uniform ko no. Hindi ka nga takot." saad ko habang nakatingin sa mga kamay niya na mahigpit kumapit sa uniform. She held me so tight as if her life depends on it. This midget..

She shove me so hard that my body almost hit the trash in front of us. Inis na tumingin ako sa kanya.

"Oi! Kailangan mo ba talagang gawin 'yon?! A THANK YOU is fine you know! Tch. Ungrateful bitch." angal ko pero tiningnan niya 'ko ng masama. Tch. "Ikaw na nga tinulungan, ikaw pa galit. Look what you've done to my shirt! Kulang na lang sirain mo. Ano bang klaseng mga kamay yan!?" reklamo ko pa rin habang inaayos ko ang t-shirt ko. "Now thanks to you, you ruin my shirt."

"I-Ikaw kasi!"

I scowl. "You know, I don't care if you're afraid of dark or ghost but seriously? Natatakot ka ro'n?"

"E-Everyone has something to be afraid of." Halos pabulong niyang sabi at hindi ko maiwasan ang magpaikot ng mata.

"Yea. To a normal person."

"And what do you mean by that? Are you saying na hindi ako normal?!" asik niya pero ikinibit ko lang ang balikat ko.

"Ikaw ang nagsabi niyan."

"A-Anong sabi mo—!"

"Takot ka sa multo pero sa buhay hindi? Anong klaseng pag-iisip yan?"

"Bakit, hindi ba pwede 'yon? Normal lang na may kinatatakutan tayo at hindi ako exempted do'n."

"What?"

"To be afraid of ghost is just normal."

I rolled my eyes and I folded my arms. "Hindi totoo ang multo. Mas matakot ka sa buhay dahil kahit anong oras o saang lugar, pupwede ka nilang saktan. Ang multo, kathang isip lang yan. Kapag inisip mo, talagang paglalaruan ka ng takot at imahinasyon mo hanggang sa paniwalaan mo na totoo sila." Saad ko habang naglalakad kami. "Bakit, nakarinig kana ba na nakamatay ang isang multo? Wala naman diba? So stop thinking craps when you haven't prove if they're real or not." Tumahimik siya at nagtaka ako. Pero nung tingnan ko siya, nakita ko siyang nakatitig sa'kin. I scowled when I saw her smiling. "What?"

She sigh before I saw her smirk. "I guess you're not an idiot afterall."

My eyes zeroed on her. "And what do you mean by that?"

"Wala! Sabi ko, umuwi na tayo."

"Ohh.." Right. But my scowl deepen when I remember something.

Nagpatuloy kami sa paglalakad at panaka-naka ko siyang sinusulyapan. I clear my throat to get her attention at mukhang hindi naman ako nahirapan dahil nakita ko siya sa sulok ng mata ko na tumingin sa'kin.

"Ahmm.. Are you.." tumikhim ako. ".. are you alright?" tanong ko and silence followed. Napakamot ako ng batok at bigla akong nahiya sa ginawa ko. What the fvck? Kumunot lalo ang noo ko. "Ah well.. I've heard na dinala ka nila sa clinic kanina. And I'm just wondering kung anong nangyari sa.." saglit na napatingin ako sa kanya at halos malunok ko ang mga sasabihin ko. She's smiling from ear to ear and my cheeks suddenly warmed. Umiwas ako ng tingin. "I-It's not that I'm worried okay?! That's...I.." Fvck. What the hell am I doing?! ".. damn forget it!" sa inis ko, iniwan ko siya. Pero mas naiinis ako sa sarili ko dahil hindi ko alam kung ano 'tong mga pumasok sa kokote ko at natanong ko 'yon sa kanya.