Fall in Love to the Delinquent Princess [ COMPLETED ] [ EDITING ]

Chapter XLIV - Duty

Georgina Reyes

Sumapit ang Linggo na siyang kinakatakutan ko. Kinausap kasi ako ni kuya nung Biyernes ng gabi at ngayong Linggo ang lipat namin. Oo. Aalis na kami sa bahay na 'to at mukhang kailangan na talaga naming lumipat. I really feel so sad to his decision pero wala naman akong magawa dahil ayoko naman na mamoblema siya. Kaya kahit ayaw ko eh nirespeto ko nalang ang desisyon niya. Even if I can't still believe it. You know.. I'm looking forward to grow old here pero mukhang hindi na mangyayari 'yon. This house is our life, but that dream is started to fall into pieces.

"Are you ready?"

Nakita kong dala na ni kuya yung ibang gamit namin. Babalikan na raw namin yung iba. Maging ako yung importante lang ang dala. I look at him but my eyes roamed around the house again.

Can I really leave this place?

"Kailangan ba talaga nating umalis?" all of a sudden tanong ko at huli na nung bawiin ko 'yon. Nakita ko siyang nagulat kaya nataranta ako. "A-Ano.. t-tinatanong ko lang kuya pero pumapayag naman ako na sumama. I-I'm just.. asking." natahimik ako at napunta sa sahig ang titig ko. Grabe.

"I'm sorry kung binigla kita. Ayoko naman talagang gawin 'to pero wala akong choice. We're running out of budget and I needed the money para makasurvive tayo sa mga gastusin lalo na sa tuition fees mo."

Nakagat ko ang labi ko. It's my fault. Kung hindi siguro ako lumipat ng skul siguro kaya pang suportahan ni kuya ang pag-aaral ko sa public.

"Eh kung mag-transfer ulit ako?"

"You can't." mabilis niyang tanggi na sadyang ikinagulat ko. "I mean.. Don't worry about this. Maghahanap naman ako ng magandang tenant."

"T-Tenant?" gulat kong tanong. "You mean.."

Tumango siya at ngumiti. "Sayang kasi kung ipagbibili ko 'to. So I decided to rent it."

Napangiti ako. Then at least kapag nakaluwag si kuya anytime eh pwede kaming lumipat ulit.

"May nakita kana ba na tenant?" I asked. Pero umiling siya.

"Maghahanap palang ako. Anyway, okay kana ba? Mukhang hinihintay na tayo ni lolo."

I felt myself frozen in my place when I heard that word. Si lolo. Ewan ko pero hanggang ngayon kasi hindi pa 'ko kampante kapag naririyan siya. I grew up na malayo ang loob dito. Feeling ko kasi lagi siyang snob kaya hindi ko siya nilalapitan. I hate rejection. At yung tipo ni lolo ang kinatatakutan ko sa lahat. He's cold at tila wala siyang emosyon kapag nakakaharap ko siya. Tahimik siya masyado and he did seem so mysterious in my eyes. Ewan ko nalang kung kaya kong makasurvive ro'n. Sana naman oo at nang walang pinoproblema 'tong si kuya.

Bahala na.

...

Hindi rin nagtagal nung magbiyahe kami papunta ro'n. Medyo may kalayuan yun sa bahay at sa skul pero kung sasakay naman sa kotse eh okay lang. Pero habang papalapit kami eh kinakabahan pa rin ako.

What will I say if I met him? Papa'no ko siya babatiin? Gosh. I feel so nervous right now.

"Are you okay?"

Bumaling ako kay kuya na nananatili yung tingin sa harapan pero alam ko na nakatuon din ang atensyon niya sa'kin.

"Yes. I'm fine." sagot ko at natahimik ulit ako.

"I'm really sorry for doing that so sudden. I have no choice kasi. Sana maintindihan mo." sabi niya at ramdam ko yung kalungkutan sa boses niya. I know hindi lang ako ang nakakaramdam ng ganito. Si kuya rin na mas matagal na nanirahan do'n eh natitiyak kong malungkot din. "Don't worry, when this is over babalik tayo ro'n."