Minsan sa may kanto, nakatambay ako at
nakaupo.
Mag isa.
Syempre, ano bang bago?
Sumisigaw ang katahimikan ng paligid kasabay ng pag kislap ng mga bituin sa langit
Dahan dahan kong inangat ang aking ulo at pumikit
Sana ganito din kapayapa ang aking damdamin
Malakas ang simoy ng hangin.
Malamig at nakakapanindig.
Dumako ang aking tingin sa kawalan
Inalala ko lahat ng mga pagkakataong naging
tahimik at payapa ang isip ko.
Inabot ako ng ilang minuto pero wala akong maalala kahit ano.
Ngayon ko lang napag tanto na magulo pala talaga ang buhay ko
Nakakatawa pero hindi ko kasi ramdam
Masyado na akong sanay sa pakiramdam ng kaguluhan na naninibago na ako sa katahimikan
Na ang ganitong kapayapang sandali ay nakaka bingi na sa aking pandinig
Ganoon ba talaga?
Nasasanay kana sa mga bagay na hindi dapat kasanayan
Nagiging komportable kana sa mga maling sitwasyon
Nagiging manhid kana sa lahat ng sakit na binabato ng mundo sayo kaya wala ka ng ideya kung paano ba ngumiti ng totoo o kahit manlang maging masaya na bukal talaga sa loob mo.
Ganoon ba talaga?
Ganoon nga ata talaga.
BINABASA MO ANG
Unspoken Words
PoetryMga salitang kinimkim Mga katagang sinasabi ng palihim Mga letrang hindi kayang bigkasin At mga damdaming hindi nabigyan ng pansin © natatanging 2017
