When He Fall in Love

Chapter 26

KEI

Seryoso akong nakatitig sa isang bagay na hawak-hawak ko ngayon. I ordered this last month from Japan and it just arrived today. It's a customized necklace which designed by me.

'K~❤~S'

I'm not fond of giving gifts to someone else, but I feel like giving to Stacey. Ilang linggo pa lang kaming nagkakilala when I realized that, but it didn't came to my mind that there's something I felt for her. I just realized my feelings when I already broke her heart. Totoo nga iyong kasabihang nasa huli ang pagsisisi. Pero may parte sa akin na nagpapasalamat kasi kung hindi dahil sa lintik na revenge na iyon ay hindi ko makikilala si Stacey. It's just ridiculous that we met in a wrong way.

I trace the letters in the necklace, I still have a second thought of giving this to her because of what she pleaded. I wasn't thinking of giving up, I just thought of giving her a time to think and a time to cool down her mind.

She said she doesn't want to see me anymore, how can I give this to her if that's the case? Ngunit wala naman sigurong masama kung ibigay ko lang ito sa kaniya. Give this to her and then walk out immediately.

Because this belongs to her. No one else own this, only her. So, I must give it to her. It doesn't matter anymore.

Dahan-dahan ko itong isinauli sa lalagyan niya. Itinabi ko rin doon ang binigay kong bracelet na isinauli niya noong nakaraang araw. Kahit na wala akong mapapala sa mga ginagawa ko, one thing is for sure, I am not giving up.

Pumunta ako sa field, sigurado akong nandoon na naman sila ng kaibigan niya. Sa araw-araw ko siyang sinusundan, halos alam ko na lahat ng pinupuntahan nila, pati schedule ng klase.

I can't even understand myself. Hindi ako ganito dati. Ngunit simula noong nakilala ko si Stacey ay nagbago rin ang lahat. Pati pananaw ko pagdating sa pag-ibig. I learned to take love seriously and not just for fun and not just because you are bored. Kahit na hindi sinasabi sa akin ni Stacey ang mga bagay na iyan ay natutunan ko ito ng kusa.

Huminga ako ng malalim nang makita siya kasama ang kaibigan niyang nakaupo sa bench. Seryoso ang mukha nitong nakapikit at nakatingala sa langit. Ano kaya ang iniisip niya ngayon?

Bumuga muna ako ng hininga saka lumapit sa kanila. I never felt nervous before, ngayon lang. Ang laki talaga ng epekto sa akin ni Stacey. Ghad, I think I'm going crazy. I want to hug her tight right now. I miss her so bad.

Nakita kong bahagyang napangiti ang kaibigan nito saka dahan-dahan umalis sa kinauupuan. Nang sa tingin niya ay hindi siya napansin ni Stacey ay dali-dali itong tumakbo. Great. I'm pretty sure she'll be dead later.

"Ilang beses ko bang sasabih—" I cut her off. I don't want to hear an insult from her. Kasi mas pinaramdam niya lang sa akin kung gaano niya ako kinamumuhian.

"Just take this." I put the box beside her and then walk away. Kahit gustung-gusto ko na siyang yakapin ay pinigilan ko. Alam kong darating din ang araw na mapapatawad niya ako. Not now, but I know that time will come.

Simula no'ng huli naming pag-uusap ay hindi na ako nakakatulog sa gabi sa kakaisip kung ano ang mas mainam gawin. Kung gagawin ko ba ang gusto niya o ipagpapatuloy ang pagpaparamdam sa kaniyang totohanan na ang lahat ng ito. That, what I was doing is already out from the plan. But I also thought that I'll be selfish if I'll do what I want while she is suffering. So, I decided to just take a break. Kahit isang linggo lang. Kapag hindi pa rin siya okay, mag-eextend ulit ako ng one week hanggang sa maging maayos na lahat.

Nagtungo ako sa school garden. Tahimik dito at maaliwalas sa pakiramdam. Sa tingin ko naman ay makakapagpahinga ako rito kahit isang oras lang.

Umupo ako sa lilim ng isang puno at sumandal doon. I feel exhausted even though I didn't did much. Kulang lang siguro ito sa tulog.