I'm Secretly Married To Him

CHAPTER THIRTY-ONE

Come back home

Anneyiel's P.O.V

5:46 am

Nakatitig lang ako sa kisame ng kwarto ko. Hindi pa ako nakakatulog simula kagabi, which is the night that me and Andrea talked. I'm trying best to remember my past. Pero wala, wala akong maalala. Iniisip ko na din na baka niloloko lang ako ni Andrea dahil sabi ng doktor pagmay nakita akong sign or whatsoever, eh maaalala ko din naman agad.

Pero nung nakita ko si Andrea at Yoongi, kung totoo yung sinabi ni Andrea, sana naalala ko kaagad sila. But no, nothing.

Tumayo ako sa pagkakahiga at nagprepare na ng sarili ko papuntang campus. I didn't wear my uniform, instead I wear a casual wear. Umupo muna ako sa chair na nakatapat sa study table ko nagsulat.

To whom it may concern,

I, Kim Na Yoon, asking for your consent to take my absences for my personal reason. I had an accident which is the cause of my memory lost. I'm going to take my absences for days or maybe a week because I'm going home to my country and meet my family and friends to help me to remember the memories that I can't remember. This is an important thind to me, hope you'll understand. Once, I go back in the university, I'll take full responsibility for my actions. Please, reconsider. Thank you

김나윤

Agad kong isinilid yung letter sa bag ko. Bago ako umalis nag-empake muna ako ng mga mahahalagang gamit at damit ko na dadalhin pabalik sa Pilipinas.

Isinilid ko din sa bag ko yung hospital records ko na galing sa doktor na nagsasabing meron nga akong memory lost.

Umalis na ako nang bahay at pumara ng taxi. Mabilis lang ang naging byahe ko dahil hindi naman traffic dahil maaga-aga pa naman at medyo malapit lang din naman yung university sa bahay. Mga 10-5 minutes ang byahe, depende na lang kung traffic.

"Kamsahabnida" Sabi ko sa driver pagkatapos kong magbayad at bumaba na. Ipinakita ko yung I.D ko sa guard at agad naman nya akong pinapasok.

Napatingin ako sa tapat ng room namin at napatingin sa may hagdan. Medyo kumirot yung ulo ko at bigla na lang nag-flash sa isip ko yung pagkalaglag ko sa hagdan at yung lalaking kaharap ko bago ako mahulog. Hindi ko makilala yung lalaki dahil blur yung mukha.

Bakit ngayon lang flash yung memory ko sa hagdan na to? Eh, palagi akong dumadaan sa hakdan na yun. And one more thing, It's been three weeks that I got thia memory lost. Why can't I even remember anything everytime I'm passing that stairs. Why now?

Dumiretso na lang ako sa Dean's Office at kung nasaan din yung mga office ng prof. ko. Bawat department kasi ay may sari-sariling office.

Ibinigay ko muna yung letter sa dean at binigyan nya ako ng papel at pinirmahan nya ito. Hindi na ako masyadong nagpaliwanag sa dean dahil alam nya yung nagyari saakin.

I read the paper that the dean gave me. It is a consent. Dapat pirmahan ng mga professor ko at ng Principal nitong university para maging legal ang pag-absent ko.

So far so good. It's not hard to explain because all of my professor knew the accident. All I need is the sign of the principal. I shut my eyes tightly.

Naiimagine ko na ang magiging sagot saakin ng principal.

"Andwaeyo"

"Mianheyo, hajiman neoneun andwae"

Argggh! Please, Lord. wag naman sana. I need to do this. Naguguluhan na din ako eh.

I exhale a deep sigh. I knocked on the door and when I heard the principal's voice, I immediately walked in.

Ibinigay ko yung letter ko at agad naman nya iyong binasa. Tahimik lang nyang binabasa habang ako, nagdadasal sa isip ko.

Papayagan din ako nyan, Fighting!

Inilapag ko yung mga papers na galing sa hospital at pati na din yung consent.

Mag-eexplain sana ako nang kinuha nya yung consent at agad na pinirmahan. I'm beyond surprise. I'm not expecting that.

She looked at me.

"Neon, Taehyung-i chinguya, maja?"

Taehyung?

"Kim Taehyung, V" Sabi nung principal na parang nag-iisip ako kung sino yung Taehyung.

Ah! si V!

Tumango ako "Ah, ne. Naneun V-ga chinguya" She smiled at me.

"Arraseo, You can go now" I nodded to her last sentence before I got out of the office.

Yes! I'm coming home!

Pinag-iisipan ko pa kung sasabihin ko ba kay Jimin or Isu-surprise ko sya. Hindi ko alam pero miss na miss ko nang umuwi sa Pilipinas. And I'm excited to think that I'm coming home.

Agad akong umuwi at bumili ng ticket online. For emergency ang inilagay ko para mabilis. Tinignan ko yung oras.

It's already 10:30 am.

Inisa-isa ko yung mga oras ng flight at yung 12 nn na lang ang marami pang available seats for emergency flight. That's why I chose that flight. Hindi naman ako talagang nagmamadali. Excited lang talaga.

Inayos ko na ang lahat bago ako umalis ng bahay. Isa lang naman ang maleta ko at isang medyo maliit na back pack kaya hindi na ako mahihirapan.

Duon na lang ako kakain sa airport para hindi ako mahuli sa flight ko.

Nasa harapan na ako ng airport nang kumirot nanaman yung ulo ko. And memories are flashing again.

Yung pag-landing ng eroplank na sinasakyan namin ni Jimin, yung promise ko sa sarili ko.

wait, promise?

Inilala ko yung mga salita na sinabi ko sa sarili pero wala akong maalala. Bigla na lang pumasok sa isip ko na may promise ako sa sarili ko.

Kagaya kanina hinayaan ko na lang din yun. At least, some of memories are coming back. That's a good sign, right?

Lalo ko na sigurong maaalala yung mga memorya na nawala saakin pagnaka-uwi na ako sa pinas.

Umorder muna ako ng pagkain ko na kimbab. Habang kumakain ako, hindi ko namamalayan na malapit na pa lang mag-12 nn. Agad kong inubos yung natitira at pumila na din sa gate.

This is it! I'm going home...

to get my memories back.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A/N:

Sorry dahil na late. yun lang😂 basta alam nyo naman ang lagi kong sinasabi eh diba? Thank you po sa lahat😘

Try ko ulit mag-UD mamaya😉

Alam ko lame tong chap na to😂

(jusko po! tuloy-tuloy lang ang pagtatype ko! dere-deretso kong tinatype habang kung ano-anong idea ang pumapasok sa isip ko😂)

2:43 am😉

Abangan nyo na ang nalalapit na pagtatapos😂

FINALLY!