Achter gesloten deuren~ Deel 2

Proloog

Pov Eric

Mijn leven was een raadsel geworden. Of nee, geen raadsel. Een grote vraag waarop ik het antwoord nooit zou weten. Hoe moest ik nu in godsnaam verder? Ik had vele vragen sinds die vreselijke gebeurtenis, maar deze vraag was de enigste die elke seconde van de dag doorheen mijn hoofd dwaalde. Ik voelde me zo slecht en het enigste dat ik kon hopen was dat nooit iemand zich zo zou moeten voelen. Ik zou een bijbel kunnen schrijven over hoe ik me voelde, maar het was onbeschrijflijk. Ik voelde veel en beleefde veel en ik zou alles wat in mijn hoofd ronddwaalde willen zeggen tegen anderen, maar het was gewoon zo ontzettend moeilijk. Ik wist nooit waar te beginnen en ik denk niet dat ik het ooit zou kunnen. Het laten zien dat ik leed was al te moeilijk voor me. 

Het beeld, mijn laatste beeld van Brigitte verscheen voor mijn ogen. Haar lichaam die normaal warm en zacht was, was bleek en koud geworden. Haar afscheidsbrief die op de salontafel, naast de blisters, lag brak mijn hart. De nachten die ik sindsdien alleen doorbracht waren zwaar. En de begrafenis... dat was het punt waar mijn geest mijn lichaam had verlaten en zich bij Brigitte had neergelegd. Het enige dat ik nu nog had was mijn ineengezakte lichaam waar ik niks met kon aanvangen. Ik was een wrak.

Ik staarde voor me uit. Bewegingen kregen mijn aandacht niet, mijn gedachtes wel. Waarom was ik toch gaan werken? Ik wist dat ik mijn aandacht niet op het werk zou kunnen houden. Ik zou altijd maar afdwalen, zelfs zonder dat te beseffen, zoals het deze keer was. 

Er was iets verkeerd. Er voelde iets niet goed aan. Wat een leegte was en zou moeten zijn, werd gevuld met angst en onzekerheid. Hoe kon het? Wat was er aan de hand? Mijn gsm in mijn hand, kijkend naar de laatste oproepen en berichten die ik naar Brigitte had gestuurd...de datum. Het klopte niet. Niets leek nog juist te zijn. 

Ik keek om me heen en zag Koen naast mij zitten. Hij keek me bezorgd aan. "Welke dag zijn we? Wat is de datum?" Vroeg ik hem gehaast. "Dinsdag, 13 februari." Ik dacht na. Deze datum stond in mijn geheugen gebrand. De vraag was, waarom? Alles wat zich in mijn geheugen afspeelde klopte niet. Ik keek op de klok. 11 uur. Om 12u30 had ik Brigitte thuis gevonden. Een uur dat ik nooit zou vergeten en altijd zou haten. 

'Dinsdag, 13 februari, 11 uur.' Ik had tijd. Genoeg tijd om snel naar huis te rijden en om op tijd te zijn voor Brigitte. "Eric, wat scheelt er?" Vroeg Koen me. "Ik heb tijd. Genoeg tijd om op tijd te zijn." Zei ik en stond gehaast recht. Ik nam mijn gsm, trok mijn jas van mijn stoel en liep naar buiten ,richting mijn auto. 

Ik deed de deur van mijn woonst open en riep al direct op Brigitte. Ik kreeg niet direct een antwoord dus gooide ik de deur open en riep nogmaals op Brigitte. De deuren van de kamers stonden open dus ze was al wakker. Ik draaide me hevig om om naar de woonkamer te gaan, maar ik geraakte niet verder. Ik staarde haar aan terwijl de tranen al over mijn wangen begonnen glijden. "Nee..nee..nee!" Riep ik uit.