Achter gesloten deuren~ Deel 2

31

Ze keek me geschokt aan. Alsof ze zelf verschoten was van haar eigen woorden. Ik was zo geschokt dat ik besloot om me gewoon om te draaien en in mijn bed te kruipen. Op het moment dat ik mij omdraaide hoorde ik geschreeuw uit de speakers van haar laptop komen. Ik stopte mijn handeling en wachtte op het volgende geschreeuw dat zou klinken, het geschreeuw dat ik kende maar niet wist vanwaar. Het geschreeuw ging door merg en been. Precies of iemand riep om hulp. Mijn ogen werden groot als ik plots besefte wat ze aan het afspelen was. Ik draaide me weer om en ging de kamer binnen. Brigitte was hard aan het huilen maar bleef gefocust op de beelden die zich op de laptop afspeelden. Ik wou haar zeggen dat ze het moest afzetten maar ze onderbrak me. "Laat me gerust heb ik gezegd!" Haar stem klonk zoals het nog nooit had geklonken. Zelfs niet tegen criminelen die hun wapen niet wouden neerleggen. Ik keek naar het scherm en mijn vermoeden werd bevestigd. Ze was naar haar eigen aan het kijken. Naar de beelden die die laatste man had gemaakt terwijl Willem en Denis deden wat ze met haar wouden. Ik kon dit niet laten gebeuren, ik moest ervoor zorgen dat ze zou stoppen met kijken. Ik wou de laptop sluiten maar ze sloeg en duwde me weg. "Ga weg!" Riep ze kwaad. "Brigitte, rustig." Zei ik beheerst. Ik deed weer een poging om de laptop te sluiten, maar ze begon hevig om zich heen te slaan waardoor ze mij een paar keer hard had geraakt. Als het iemand anders had geweest dan had ik al lang kwaad geworden, maar deze keer bleef ik enorm rustig. "Ga weg. Ik wil dit niet." Zei ze weer. Ik probeerde haar te kalmeren, wat enorm moeilijk was. Ze bleef maar slaan en roepen. Hoe meer ze sloeg, hoe meer pijn het mij deed. Niks leek te helpen om haar te doen kalmeren. Wat ik ook zei of deed, het wou mij niet lukken. Ik kon niets anders dan mijn armen om haar heen te slaan en haar stevig tegen mij aan te drukken zodat ze zou kalmeren. "Laat me los! Laat me gaan!" Ze probeerde mij van zich af te duwen, maar dat lukte niet. Ik sloeg de laptop toe en legde die naast haar benen op het bed. "Luister naar mijn stem, Brigitte. Je bent hier veilig." Zei ik rustig, in de hoop dat ze zich op mijn stem zou concentreren. Ze bleef lang tegenstribbelen, uiteindelijk gaf ze na enkele minuten op en begon ze hard te huilen. Ik wou graag bij haar blijven, maar dat leek me geen goed idee. Ze leek echt alleen te willen zijn en ik was een beetje slechtgezind aangezien ze mij zoveel had geslagen. Ik legde haar op bed neer, legde het deken op haar en zei haar dat ze moest proberen slapen. Ik nam de laptop van het bed en ging ermee naar mijn kamer waar ik zelf dan ook ging slapen.

Ik zat aan tafel mijn ontbijt op te eten. Ik had nauwelijks geslapen. Ik heb heel de nacht liggen piekeren en mijn spieren hadden zich gedurende de nacht opgespannen waardoor ze nu enorm stijf waren. Op mijn arm vormde zich een grote blauwe plek van de harde slag die ik van Brigitte heb gekregen. Ik vond het niet zo erg, maar het mocht zeker geen tweede keer gebeuren. Brigitte kwam de woonkamer binnen. Met haar handen in de zakken van de hoodie die ze had aangetrokken en met haar haren die voor haar gezicht hingen. Ze keek me met een onbeschrijflijke blik aan. Ze leek zich te schamen en spijt te hebben van wat ze heeft gedaan. Ze zette zich over mij neer en schonk zichzelf een glas water in. Haar ogen vielen bijna direct op de blauwe plek. Ze keek me beschaamd aan. Ze deed hard haar best om haar tranen in te houden. Ze nam een slok van haar water, zette haar glas terug neer en liet haar hoofd zakken. "Moet je niets eten?" Vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd en zei dat ze geen honger had. "Probeer iets kleins te eten. Ik wil niet dat je er straks bij neervalt." Ze zuchtte en keek me aan. "Waarom doe je dit?" Vroeg ze me verslagen. Ik keek haar vragend aan. "Waarom blijf je voor mij zorgen?" Ik keek haar geschrokken aan. Ik had deze vraag totaal niet zien aankomen en op deze moment leek ik er niet op te kunnen en willen antwoorden. Ik glimlachte zwak en haalde mijn schouders op. "Eet nu maar iets, we moeten zo dadelijk vertrekken naar het werk." Het was een duidelijke teleurstelling voor haar dat ik niet op haar vraag antwoordde. Even voelde ik mij een slechte man omdat ik haar niet gerust stelde. Het voelde aan alsof ik haar in de steek liet, maar op dit moment leek niet antwoorden de beste optie te zijn. 

Op het werk was het erg ongemakkelijk. Brigitte en ik spendeerde weinig woorden aan elkaar. Het was niet iets dat ik wou en zij waarschijnlijk ook niet, maar het was onoverkomelijk. Zelfs Koen vroeg me of alles wel oké was tussen ons. Natuurlijk zei ik direct dat het goed ging. Ik wou niet dat iemand zich zorgen ging maken. Ik vond het wel leuk om te zien hoe hard Koen zijn best deed om ons allemaal op te vrolijken. Dat hielp meestal wel. Na een lange dag waren Brigitte en ik terug onderweg naar huis. Eens we thuis waren zei Brigitte direct dat ze zich ging douchen. Ik ging me dan weer bezighouden met het eten. Brigitte had de hele dag bijna niets gegeten dus het was belangrijk dat ze nu wel een volledige maaltijd at, daarom besloot ik haar lievelingsgerecht te koken. Al hoopte ik ook dat dit allemaal zou leiden naar een goed gesprek, want dat was nodig.