Achter gesloten deuren~ Deel 2

44

Brigitte was haar koffer aan het uitladen terwijl ik me in de zetel had gelegd om mijn lichaam te laten rusten. Mijn lichaam had totaal geen energie meer, dus rusten was noodzakelijk. Vandaag was heftig. De voorbije weken waren heftig. Ik had er haast niet bij stilgestaan hoe ik bijna was overleden tijdens een interventie. Ik focuste me vooral op mijn herstel. Ik wou zo snel mogelijk terug de oude worden zodat ik weer kon gaan werken. Al stond ik nu wel stil bij het feit dat het wel eens mijn laatste dag kon zijn. Als de chef mij echt zou ontslaan omwille van de relatie, dan zou ik het eens niet zo erg vinden. Als kind had ik verschillende dromen, één van hen kon ik nog wel waarmaken, al was de realisatie er dat mijn leeftijd ook parten ging spelen. Bedrijven van tegenwoordig waren alleen op zoek naar jonge mensen, omdat zij niet te duur waren ten opzichte van de ouderen. Ik zou dan ook moeten opgeven wat ik het liefste deed, maar als ik niet meer met Brigitte kon samenwerken dan wou ik niet meer bij de recherche werken. Dan zou rechercheur Buelens wel eens verleden tijd kunnen worden. Al zou daar ook iets heel mooi voor in de plaats komen, namelijk mijn relatie met Brigitte. Op het werk ben ik altijd mezelf geweest, maar bij Brigitte was ik meer dan mezelf. Dan was ik een man die genoot van het leven. Die de liefde kreeg en gaf. Die bergen kon verzetten zonder enige moeite. Ik hield van deze Eric, waardoor ik nog meer van Brigitte hield. Ik had jaren lang in een gevecht gezeten met mezelf en anderen. Ik moest anderen kunnen vertrouwen, wat me niet lukte en waardoor ik dan kwaad werd op mezelf. Ook bij Brigitte had het lang geduurd eer ik haar vertrouwde. Al had ik het voor elkaar gekregen om dat nooit te laten opmerken. Ik had doorheen de jaren geleerd om werk en privé gescheiden te houden, waardoor ik redelijk snel Brigitte beter leerde kennen en we dus een topduo zijn geworden. 

Brigitte kwam de woonkamer binnengelopen. Ik had aan haar ogen gezien dat ze had gehuild. Mijn vermoeden was er wel nadat ik de tijd in het oog kreeg en zag dat ze enorm lang bezig was. Kleren in de kast leggen kon naar mijn mening niet zo lang duren. Met een zwakke glimlach op haar gezicht zag ik hoe ze haar lichaam naar de zetel toe verplaatste. Ik zette me, met de weinige energie die ik nog over had, recht in de zetel en spreidde mijn arm. Ze probeerde haar tranen in te houden, nochtans tot ik niet meer in haar ogen kon zien, maar ze verloor dat gevecht alvorens ze zich naast mij neerlegde en haar armen stevig rond mijn lichaam klemde. Haar hoofd legde ze op mijn borstkas neer. De kleine schokjes in haar rug maakten duidelijk dat ze hard aan het huilen was. "Moah schatteke toch." Ik wreef met mijn hand zachtjes over haar rug. Ik had het zo met haar te doen. Weken lang had ze hier alleen gezeten. Op de plaats waar ze ook geen al te fijne herinneringen had gemaakt. Op het moment dat ze zelf nog niet in orde was. Ik werd zowat verplicht om haar alleen te laten. Ik begreep, meer dan wie dan ook, dat het bezoek die ze kreeg of het zelf bezoeken bij anderen niet hetzelfde was als wat ze hier had bij mij. Niemand kende haar zoals ik haar kende en niemand wist hoe ze haar moesten of konden helpen, ook al wouden ze dat enorm graag. Mijn broer deed enorm veel moeite haar te helpen, maar de vele telefoontjes die ik doorheen de weken had gekregen maakten duidelijk dat het bijna onmogelijk was. Brigitte was een harde en als ze wou een heel koppige. Als ze iets niet wou, zelfs niet om zichzelf te helpen, dan zou ze het ook niet doen. Ik had haar nog aangeboden om bij iemand te logeren, maar ze wou niemand tot last zijn. Ik begreep haar. Ik had toen zij al die weken in het ziekenhuis lag ook geen hulp aanvaard. Ik wou alleen zijn, ook al wist ik dat dat niet goed was. De enige gezelschap die ik toen wou was van Brigitte. Als zij voor mij hetzelfde voelen als ik voor haar, dan had ze die gedachten doorgezet. Ik probeerde er veel voor haar te zijn, maar het was bijna onmogelijk. Vanuit het ziekenhuis kon ik haar niet helpen bij haar paniekaanvallen, hallucinaties, nachtmerries en dergelijke zoals ik altijd had gedaan. Ik wist dat ze mij nodig had en het brak mijn hart om te weten dat ik er niet voor haar kon zijn. 

De vele gedachtes hadden de vragen over Brigitte haar 'bijna' vertrek, mijn hoofd even doen verlaten. Ik had nochtans graag geweten waarom ze op dat vliegtuig wou stappen. Haar lichaam, die ondertussen ontspannen tegen de mijne leunde, maakte duidelijk dat al haar tranen haar hadden verlaten. Ik ging met mijn hand door haar haar en vroeg haar aandacht door stil haar naam over mijn lippen te laten rollen. Ze zette zich half recht zodat ze mij kon aankijken, maar haar lichaam nog steeds de mijne raakte. Ik had lang gezocht naar de juiste woorden om deze vraag te stellen, maar die leken er niet te zijn. Ik had nochtans een brede woordenschat. "Wat is de reden dat je weg wou?" Vroeg ik haar uiteindelijk. Iets in mij had schrik voor haar antwoordt. Wat als deze nog steeds van toepassing was en ze op een dag toch nog ging vertrekken, dacht ik dan. Langs de andere kant is ze toch terug meegekomen met mij dus dat wou zeggen dat ze dan toch bij mij wou zijn. Al leek die gedachten minder vaak voor te komen. Zelf leek ze ook niet te kunnen antwoorden. Vond ze zelf de woorden niet of wist ze gewoon niet waarom ze het wou. "Brigitte," ik keek haar strak aan, ik wou niet streng overkomen, maar mijn woorden moesten haar wel heel goed kunnen bereiken "ik wil u niet verplichten tot iets. Als jij u ergens niet goed bij voelt, als je niet hier wilt zijn of niet bij mij wilt zijn dan is dat zo." Ze fronste haar wenkbrauwen. "Ik heb uw ouders beloofd u tot niks te dwingen en ik wil ook gewoon niet dat je jezelf forceert. Dat gaat mij niet kwaad maken als het niet wederzijds is. Liefde betekent ook loslaten. Als ik u moet loslaten dan mag je mij dat gewoon zeggen." Zei ik haar. Ze bracht haar hand naar mijn hals toe. Haar vingertoppen raakten zacht mijn wang aan, waardoor ik een rilling doorheen heel mijn lichaam kreeg. Haar aanraking voelde zo geliefd. Met datzelfde hand ging ze door mijn haar en eindigde ze in mijn hals. Haar andere hand legde ze op mijn borstkas zodat ze zich zachtjes kon afdrukken. Even, een honderdste van een seconde, dacht ik dat ze weg ging. Dat haar lichaam de mijne nooit meer zou raken. Gelukkig voelde ik haar lippen op de mijne belanden. Haar aanrakingen waren zo liefdevol, maar voelden zo nodig. Haar lichaam had dit zelf nodig, al wou het dat niet toegeven. Het gevecht in haar was vaak zo duidelijk, maar het voelen was nog nooit voorgekomen. Ik had vaak gevoeld hoe ze smeekte om meer, om meer liefde en om meer gevoel, maar nooit had het gevoeld zoals nu. Het voelde alsof al haar verloren puzzelstukjes haar eindelijk volledig maakten. De puzzel was bijlange nog niet gemaakt, maar nu hadden we wel alle middelen om dat eindelijk te kunnen.

Ongewild loste ze haar lippen van de mijne. Ik kon erom wedden dat zij nu voelde dat mijn lichaam om meer smeekte. Dat mijn lippen nogmaals de hare wouden raken. De blik in haar ogen waren onbeschrijflijk. Er leken allemaal kleine mannetjes rond te lopen met aangestoken fakkels, die dan ook nog eens vrolijk begonnen te dansen en zingen. Nu pas viel me op dat haar bruine ogen een groene schijn hadden. Ik glimlachte. Ik was verliefd. Tot over mijn oren verliefd. Ik zou het van de daken kunnen schreeuwen. Toch was het leuker om het tegen haar te zeggen zodat ik haar prachtige glimlach op haar gezicht zag verschijnen. "Het had echt niets te maken met gevoelens ofzo. Ik heb de laatste weken te veel tijd gehad om te piekeren. Ik besefte dat alle keren dat jij de laatste maanden in het ziekenhuis hebt gelegen of gewond bent geraakt, dat dat allemaal mijn fout was." De blik die ze eerder in haar ogen had maakte plaats voor een met spijt gevulde blik. "Zo mag je niet denken. En dan nog, voor jou heb ik alles over. Al moet ik doodgaan voor u, ik doe dat." Ze schudde snel haar hoofd. "Je moet bij mij blijven." Zei ze. Ik glimlachte. Ik vond het leuk dat ze me toonde dat ze mij nodig had, dat ze mij in haar leven wou. Ik legde mijn hand op haar been. Verrassend genoeg reageerde haar lichaam er goed op. "Ik zie u echt graag, Eric." Het zalige gevoel stroomde door heel mijn lichaam. Ik drukte mijn lippen op haar haren nadat ze haar hoofd tegen mijn schouder had gelegd. "Ik wil niet dat je door mij nog moet lijden." Zei ze stil. Zachtjes wreef ik met mijn hand over haar been. "Ik zou pas echt lijden als ik jou niet meer aan mijn zijde heb." Ze klemde haar armen steviger rond mijn lichaam. Ik legde mijn arm rond haar lichaam en nam haar stevig vast. Zo genoten we wel uren van elkaar. We hadden geen tv of gsm nodig, gewoon elkaar.