Achter gesloten deuren~ Deel 2

33

Brigitte wou vandaag graag naar haar ouderlijk huis gaan om alles in orde te brengen. Alles opruimen, het meubilair te koop zetten en nadien ook het huis verkopen. Ze stond trillend met de sleutel in haar handen voor de deur. Ze keek me met schrik in de ogen aan. Ik nam haar hand vast en zei haar dat ze het op haar tempo moest doen. Ze stak de sleutel in het sleutelgat en deed de deur open. Haar lichaam begon meteen te trillen bij het binnenkomen van de woonkamer. "Als je iets kwijt wilt, ik ben hier om te luisteren he." Zei ik haar. Ze knikte. Ze liet mijn hand los en zette enkele stappen vooruit. Ik vroeg haar of alles oké was. In plaats van te antwoorden op mijn vraag zei ze dat we ineens in gang moesten schieten, want hoe langer we hier stonden hoe langer we zouden bezig zijn. Ik vroeg haar wat ik kon doen. "Zie jij het zitten om foto's te trekken van de meubels zodat we die online kunnen zetten?" Ik knikte. Ik nam mijn gsm uit mijn zak. Brigitte keek even in het rond en verliet dan de woonkamer. Ik begon met foto's te trekken van de eettafel en de kasten en dan het volledige salon. Ik vond het verschrikkelijk om te weten dat Brigitte hier jaren lang zoveel heeft geleden. Een huis moest een thuis kunnen zijn. Een plaats waar je veilig was en vooral geliefd. Brigitte had geen één van deze. Ik staarde naar de zetel. Ik probeerde mij een beeld te vormen van hoe Brigitte daar had gezeten op alle momenten dat Willem zijn handen niet kon thuishouden. Ik kende haar als een enorm sterke, moedige, goedlachse vrouw, maar ik kon geloven dat ze dat op die momenten niet meer was. Ik maakte me zorgen om haar. Ik had haar al een tijd niet meer gezien. In de keuken was ze niet, boven was ze niet enige waar ze kon zijn was de kelder. Met een klein hartje begaf ik mij naar de kelderdeur, die gesloten was. Ik deed de deur open en riep haar naam, maar ik kreeg geen reactie. Ik besloot toch maar eens te gaan zien. Bij het zien van de grote opgedroogde bloedvlekken op de trap viel mijn mond open. De volledige kelder leek wel gebruikt te zijn als slachtplaats, het zag er verschrikkelijk uit. Hetgeen dat me het meeste raakte was het feit dat ik wist dat het allemaal van Brigitte was. Brigitte zat tegen de muur, voor zich uit te staren, met tranen die over haar wangen stroomden. "Op deze manier kan ik het niet verkopen he." Snikte ze. Ik liet een onhoorbare zucht mijn mond ontsnappen en zette mij naast haar neer. "Ik zal dat hier allemaal renoveren zodat je het kan verkopen. Maak u daar maar geen zorgen om." Zei ik haar. Ze knikte dankbaar. Het duurde maar enkele seconden voordat ze weer voor zich uit staarde. De onaangename stilte liet me slecht voelen. "Je hebt hier veel geleden he?" Vroeg ik stil. Ze keek me aan, knikte en barstte in tranen uit. "Het was zo verschrikkelijk." Snikte ze. Ik kreeg zelf tranen in mijn ogen. Niemand wist hoe hard ze leed, hoeveel pijn ze had en hoeveel tranen ze had laten vloeien. Hier niet ver vandaan stond een emmer met daarnaast een handdoek en een zak vol met make-up. De make-up die ze gebruikte om haar wonden en blauwe plekken te verbergen. Om ervoor te zorgen dat alles geheim bleef. Achter gesloten deuren. 

"Er is zoveel te vertellen en tegelijk ook niets." Zei ze me. Ik keek haar aan. Ik probeerde haar echt te begrijpen, maar dat was soms zo moeilijk. "Er is veel gebeurd, heel veel. Maar omdat het vaak hetzelfde was kan je er niet meer over vertellen dan de eerste keer." Legde ze uit. Ik knikte. Dat klonk logisch. "Och Eric," ze legde haar hand op mijn been en keek me aan, "wat doe ik u nu toch allemaal aan." Ik legde mijn hand op de hare. Ik gaf een kus op haar voorhoofd. "Jij doet me niets aan. Het is hier allemaal gestart. Als dit u allemaal niet werd aangedaan dan had je gelukkig geweest." Zei ik haar. "Misschien ook niet." Antwoordde ze. Ik keek haar vragend aan. "Ze zeggen toch altijd dat je door slechte tijden moet voordat je de goede leert kennen, dat je dan pas echt gelukkig wordt?" Ik knikte maar was duidelijk nog niet mee met wat ze bedoelde. "Als ik dit allemaal niet had meegemaakt, dan had ik ook nooit bij u terecht gekomen." Zei ze met een glimlach. Ik vond niet de juiste woorden om te antwoorden. Brigitte deed het dan maar in mijn plaats door mij een kus te geven, waardoor ik nog harder begon te glimlachen. "Wat denk je, frietje halen en thuis opeten?" Vroeg ik haar. Ze begon hevig te knikken. Ik grinnikte. Vrouwen kon je altijd blij maken met eten. 

"Ik heb precies wat te weinig besteld." Lachte ze nadat ze haar laatste hap had doorgeslikt en met haar hand over haar buik wreef. Ik lachte. Ik had haar nog tientallen keren gevraagd of ze een extra vleesje wou, maar dat wees ze af omdat ik trakteerde en ze niet te duur wou zijn. "Pak maar." Zei ik als ik een stuk vlees overhandigde. "Nee schatteke seg, dat is mijn eigen fout he." Argumenteerde ze. "Eh, het is mijn taak om voor u te zorgen. Pak het dus maar gewoon aan." Ze schudde haar hoofd. "Alez hup, ik wil niet dat je hangry wordt." Lachte ik. Ze gaf me een stomp tegen mijn arm en beweerde dat ze dat nooit was. Met grote ogen en een lach keek ik haar aan. "Oh jawel, dus eet het maar snel op." Na lang aandringen nam ze het eindelijk aan en at ze het op. Nadat we beiden gedaan hadden met eten begon Brigitte alles bij elkaar te leggen om op te ruimen. Ik zei haar dat ze zich comfortabel moest neerleggen en dat ik het wel zou doen. "Ben je echt altijd zo?" Lachte ze. Ik haalde mijn schouders op terwijl ik rechtstond. "Misschien dat ik binnen enkele jaren alles aan u overlaat en mij schonekes neerleg in de zetel." Grinnikte ik. "Amai, jij begint hier al direct over jaren te spreken." Ik knikte. "Je denkt toch niet dat ik zo'n prachtige vrouw zomaar laat gaan?" Zei ik op een charmante toon. "Misschien wel als ze minder prachtig wordt." Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Dat kan nooit. Nee. Echt nooit." Zei ik en schudde hard en op een grappige manier mijn hoofd. Ze begon hard te lachen. "Och Eric," lachte ze. Ik wou net met de zak met afval naar de keuken lopen als ik plots de woorden "ik hou van u." hoorde. Ik bleef verstijfd staan en draaide me traag om, om haar aan te kijken. Ze leek zelf verschoten te zijn van de woorden die haar mond verlieten. "Oh nee, was dat te snel? Ja he?" Vroeg ze meteen. Ik gooide de zak afval naar de keuken en ging met een brede glimlach op mijn gezicht naar haar toe. "Sorry, dat was echt veel te snel." Bleef ze maar doorratelen. Ik legde mijn handen in haar hals en drukte mijn lippen stevig maar liefdevol op de hare. Deze kus was veel anders dan de andere. Alsof de woorden "ik hou van u" met gevoel werden overgebracht, door het contact van onze monden. Woorden betekenden veel, maar dit contact gaven die woorden meer kracht. Ik loste mijn lippen, maar bleef op enkele centimeters van haar vandaan hangen. "Het was zeker niet te vroeg, ik was hier echt op aan het wachten." Zei ik haar. Ze glimlachte. Ik wreef zacht met mijn duim over haar wang. "Deze keer ga ik ook niet meer wachten om te antwoorden. Ik hou ook van u, Brigitte." Haar ogen begonnen te glinsteren, alsof er iemand een kaars had aangestoken. "Ik hou echt belachelijk veel van u." Vervolgde ik. Ze kuste me, intens deze keer. Ik was zo blij dat we dit eindelijk tegen elkaar durfden zeggen.