Achter gesloten deuren~ Deel 2

29

Brigitte had een paar moeilijke dagen achter de rug. Ze had veel paniekaanvallen en nachtmerries. Naar mij toe was ze afstandelijk en aan haar houding kon je zien dat het moeilijk was voor haar. Vandaag was het extra moeilijk, het was namelijk de dag van de uitspraak van die derde man. Ze zat aan tafel voor zich uit te staren. De té grote hoodie die ze aanhad gaf haar prachtige lichaam niet meer weer zoals het kleedje dat ze enkele dagen geleden aanhad. Dat maakte haar niet minder prachtig, maar ik vond het jammer dat ze zich zo slecht voelde. Ik zette de net afgedroogde borden in de kast en ruimde alles op. Ik wou me tot Brigitte richten om te zeggen dat ze zich moest klaarmaken om te vertrekken, maar ze zat niet meer aan tafel. Ik liet haar naam doorheen de woning galmen, geen reactie. Ik kwam in de kleine hal, aangezien ik in de kamers wou kijken of ze daar was, maar ik hoorde water uit de kraan lopen in de badkamer. De deur stond op een kier dus klopte ik zacht aan. Weer geen reactie. Ik maakte me zorgen. Ik ging voorzichtig binnen en dan zag ik wat er gaande was. Ze stond op het punt om een extra sneden op haar arm te maken, eentje bij de drie die ze al had gemaakt. Ik gooide de deur open en zei direct dat ze het niet mocht doen. Ze keek me geschokt aan. Ze liet het mesje vallen en haar lichaam leek ineen te zakken. Ik zette snel een stap naar haar toe en nam haar stevig vast. Ze barstte in tranen uit. Ik zuchtte zacht. Ik had weer gefaald om haar te helpen. "Kom, we gaan dat ineens verzorgen." Ik verzorgde de wonden en deed er een verband rond. Er werd geen woord meer tussen ons gezegd. Ik wou het niet en Brigitte kon het niet. 

Ook in de auto was het stil. Het enige dat hoorbaar was, waren de afwisselende prachtige zangstemmen dat uit de radio klonk. Brigitte leek vaak iets te willen zeggen, maar het lukte niet. Waarschijnlijk door de norse blik die ik gedurende de rit had. Ik was niet kwaad op haar. Ik was kwaad op mezelf. Het was mijn fout dat ze die kans had gekregen. Ik zag hoe slecht ze zich voelde en ik deed er niets aan. Ik parkeerde mijn auto op de aangewezen plaats aan het grote gebouw. We stapten uit de auto en wandelde zwijgend het gebouw binnen en gingen naar de zaal waar we moesten zijn. Brigitte haar gedeelte was volledig gedaan. We hadden alles op voorhand gedaan zodat ze tijdens de rechtszaak zelf niet zou moeten praten, want dat kon ze mentaal niet aan. We zette ons op de eerste rij in de zaal en wachtte tot het zou beginnen. Enkele minuten later werd de dader naar binnen gebracht en op de stoel voor ons gezet. Met een grijns keek hij naar Brigitte. De eerder trillende been verstijfde, samen met de rest van haar lichaam. Ze keek hem geschokt aan. Mijn bloed kookte. Ik wou hem zo graag nog eens tegen de muur plakken of nog eens slaan. De agenten die hem binnen brachten duwden hem op de stoel neer. Ik maakte van mijn handen vuisten en kneep hard om zo de woede uit mijn lichaam te laten ontsnappen. Gedurende heel de rechtszaak gedroeg hij zich uitdagend naar Brigitte toe. Als ze kon had ze nu in tranen uitgebarsten, maar ze hield zich zo hard in. Ik keek haar aan op het moment dat ze naar mij keek. Ik glimlachte zwak in de hoop haar een beetje moed en kracht te geven. Ik draaide mijn hand, met mijn handpalm naar boven en bood die aan Brigitte aan. Ze glimlachte en haakte haar hand in de mijne. Zachtjes kneep ik in haar hand om ons dan terug te focussen op wat de rechter te zeggen had. 

Het verdict was gevallen. Geen gevangenisstraf, geen werkstraf, alleen een schadevergoeding. Het enige dat hij moest doen was alle kosten betalen van het ziekenhuis en hij kreeg een contact verbod. De grijns op zijn gezicht was nog groter dan voordien. "Ik had het gezegd he. Jullie kunnen mij niks doen." Grijnsde hij. Ik werd zo kwaad dat ik rechtstond en met gebalde vuisten naar hem toeging. Jammer genoeg hielden de agenten, onze collega's, mij tegen. Hij begon te lachen waardoor ik nog kwader werd. "Als ik u tegen kom op straat gaat het uwen beste dag niet zijn ze!" Zei ik hem dreigend. Weer lachte hij waardoor ik nog kwader werd. De agent die me tegenhield sloeg zacht op mijn schouder en zei dat ik me rustig moest houden. Met een zucht draaide ik mij om. Brigitte had zoveel gevoelens in haar die ze niet kon uiten, die ze allemaal opkropte. Ik ging naar haar toe en zei dat we direct naar huis zouden gaan. Ik raakte voorzichtig haar arm aan, ze trok zich direct weg en keek me kwaad aan. Ik zuchtte. Weer had ik gefaald. Hoe kon het ook anders. Ik volgde haar op de voet richting de auto. Eens we op de baan reden keek Brigitte me met tranen in de ogen en kwaad aan. "Denk je dat uw woede gaat helpen?" Vroeg ze met een gekraakte stem. Ik zuchtte. "Sorry." Zei ik bijna onhoorbaar. Ze schudde haar hoofd en staarde weer naar buiten.

Thuis aangekomen sloot Brigitte zich direct op in de slaapkamer. Nog voor ze de deur op slot had gedraaid hoorde ik haar in tranen uitbarsten. De woede in en voor mezelf werd zo groot dat ik tegen het eerste het beste object sloeg dat ik tegenkwam in de living. Deze keer was het een kast met glazen deuren. Het glas viel in stukken op en naast mijn hand waardoor er wonden op mijn hand ontstonden. Ik besteedde geen aandacht aan het bloed dat zich op mijn hand vormde. Ik gooide mijn sleutels op tafel en zette me met een zucht in de zetel. Ik vroeg me af hoe ze zich zou voelen. Ik was al zo kwaad door heel de situatie, hoe zou het dan voor haar voelen? Ik wist niet meer wat ik moest doen. Moest ik met haar proberen praten, moest ik haar gerust laten, ik wist het echt niet meer. Ik liet me onderuit zakken en sloeg mijn hoofd achterover. Moest Brigitte hier niet geweest zijn had ik al lang naar alcohol gegrepen, maar ik moest me sterk houden, voor haar.