Achter gesloten deuren~ Deel 2

30

Uren streken voorbij. Zuchten hadden meermaals geklonken. Het bloed had zichzelf opgedroogd. Mijn ogen had ik gesloten. Uren lang was ik aan het piekeren. Hoe kon ik alles beter aanpakken, wat moest ik doen om er beter voor haar te zijn, moest ik meer met haar praten, allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Vragen die onbeantwoord bleven, maar wel enorm belangrijk waren. Een stem klonk in de verte en niet veel later voelde ik een hand op mijn schouder. Ik schrok en keek Brigitte aan. "Ik heb eten besteld, wil je ook wat?" Haar ogen waren nog rood van het huilen en haar kledij had ze gewisseld naar een joggingbroek met alweer een hoodie. In haar hand had ze een grote pizza doos. Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en door mijn haren. "Eric" ze keek me bezorgd aan en zette de pizzadoos op de salontafel, "je bloedt." Ze nam direct mijn hand vast om de wonde te bekijken. "Ach, dat stelt niks voor." Zei ik meteen. "Begin jij maar al te eten, ik ga even mijn handen wassen." Ze schudde haar hoofd. Ze ging het EHBO-kistje halen en zette zich naast mij neer. Ik zei haar direct dat ik het zelf wel zou doen, maar dat sloeg ze af. "Jij hebt voor mij gezorgd daarstraks, ik nu voor u." Zei ze standvastig. Ik glimlachte zwak. "Sorry dat ik mezelf niet heb beheerst daarstraks." Zei ik haar terwijl ze de wonden op mijn hand schoonmaakte. Ze keek me even aan, zonder enkele emotie te tonen. "Ik moet sorry zeggen. Je wou mij verdedigen, ik weet dat u dat ook kwaad maakt. Ik vind het echt lief dat je mij zo wilt beschermen, echt waar, maar op dat moment had ik u aan mijn zijde nodig." Zei ze. Ik knikte. Nu begreep ik het. Ze was niet boos omdat ik zo reageerde, maar wel omdat ik er niet voor haar was. "Sorry dat ik er niet voor je was. Ook vanochtend." Nadat ze mijn hand had ontsmet en alles terug netjes in het kistje had gestoken, legde ze haar handen op mijn been en keek me aan. "Dat is niet uw fout, Ericske. Zet dat maar uit uw hoofd. Soms verlies ik die controle en dat ligt volledig aan mezelf." Ik schudde mijn hoofd en zei haar dat ik het moest voorkomen. "Je bent zo prachtig. Je hebt zo'n mooi lichaam. Ik wil niet dat je dat schade aanbrengt." Voorzichtig nam ik haar handen vast die nog steeds op mijn been lagen. Ze keek me met een zwakke glimlach aan van zodra ik onze handen kruisten. "Ik weet het. Ik weet ook dat als dat nog veel gebeurd je mij niet meer mooi gaat vinden," ik begon meteen mijn hoofd te schudden omdat ze ongelijk had, maar ze bleef verdergaan. "al is het mij een raadsel of je die mening de laatste dagen ook nog wel hebt gehad. Geloof mij, Eric, uw mening is het belangrijkste voor mij. Wat jij van mij vindt, vind ik het belangrijkste. Dus ik probeer echt te stoppen voor u, zodat uw mening niet zou veranderen." Ze bleef maar doorratelen. Ik liet één van mijn handen de hare lossen en wreef er zacht mee over haar been. "Weet je wat mijn mening is?" Vroeg ik haar. Ze keek me twijfelend aan. "Ik vind u de mooiste vrouw van heel de wereld. Hoe je u ook voelt, gedraagt of eruit ziet. Voor mij blijf je de mooiste vrouw en dat gaat niet veranderen. Ik wil gewoon niet dat je uzelf pijn doet." Ze glimlachte. Ze keek naar mijn hand die ik over haar been liet wrijven. Ik vroeg haar of ze het oké vond, meteen begon ze te knikken. "Sorry dat ik u dit allemaal aandoe. Dat ik u zoveel miserie breng." Ik glimlachte zwak. Ik legde een lok haar die net voor haar gezicht viel achter haar oor. "Och Brigitte, ik zou alles doen voor u." Weer glimlachte ze. Haar oog viel op de pizzadoos die op de salontafel stond. "Dat zal nu wel al koud zijn." Lachte ze en trok de doos op haar schoot. Ze nam een stuk uit de doos en bood mij een hap aan, wat ik direct aannam. Lachend knikte ik mijn hoofd en bevestigde dat het koud was. Ze zuchtte en wou de doos weer wegzetten, maar ik hield haar tegen. Ik nam het stuk pizza dat ze vasthad uit haar handen en deed teken dat ze een hap moest nemen. "Alé Ericske, dat kunnen we toch niet eten." Lachte ze. Ik duwde het stuk pizza tegen haar mond aan zodat ze verplicht werd een hap te nemen. Door het vele lachen en tegenstribbelen hing haar neus en mond vol met tomatensaus, maar uiteindelijk had ze wel een hap genomen. Ze was hard aan het lachen. Ik was zo verliefd geworden op die lach. Doordat ik niet aan het opletten was kreeg ze de kans om bij mij hetzelfde te doen, waardoor ik helemaal volhing met tomatensaus. Ik keek haar speels boos aan. "Ik vind het inderdaad toch niet zo lekker." Lachte ik. "Ik heb een beter idee." Ik ging snel naar de keuken, stak enkele wafels in de microgolfoven en nam de slagroom.

"Dit is veel beter." Lachte ik en zette me naast Brigitte neer met de wafels. Ze schudde haar hoofd en lachte. Ik deed dit wel vaker als ik alleen was. Het was gemakkelijk en het was lekker. "Je hebt nog wat tomatensaus op uw gezicht hangen." Zei ik haar en ging met mijn hand, waar ik de bus slagroom mee vast had, richting haar gezicht. In plaats van de zogezegde tomatensaus van haar gezicht te wrijven, spoot ik slagroom. Ze gaf me een harde stoot tegen mijn arm, dat best wel pijn deed, waardoor ik direct naar mijn arm greep. Ze probeerde de slagroom op mijn gezicht te smeren, maar aangezien ik constant wegdook lukte het niet goed. Uiteindelijk lag ze half op mij en lukte het haar om de slagroom op mijn gezicht te smeren. We waren beiden hard aan het lachen. Ik keek haar aan. Haar haren waren weer voor haar gezicht gevallen, ik legde het over haar schouder en keek haar diep in de ogen aan. Ik wou zo graag mijn lippen op de hare drukken, maar ik durfde geen risico nemen. Ze had het waarschijnlijk door dat ik met die gedachtes zat. Ze duwde zich op mij af en ging terug recht zitten. "Kom, want subiet zijn die wafels ook al afgekoeld." Lachte ze. Ik veegde mijn gezicht proper en zette me recht om dan de lekkere wafels op te eten. In mezelf vloekte ik wel. Ik wou het echt graag, maar ik zou haar nooit willen pushen. 

Het was raar hoe we beiden ineens in onszelf gekeerd waren. We gingen van samen lachen naar ieders op diens eiland leven. Brigitte was weer hard in zichzelf gekeerd en dat was wel duidelijk. Ze had zich neergelegd met haar hoofd op de rand van de zetel. Ze staarde voor zich uit. Zelfs als ik eens naar de keuken ging had ze dat niet opgemerkt. Ik was mijn sociale media aan het nakijken, aan het zien of iemand nog iets had gestuurd. We hadden een groepje met heel het korps, daarin hadden enkele van hen een berichtje gestuurd. De meeste waren naar Brigitte gericht, over het feit dat ze te weten zijn gekomen over de vrijlating en dat ze haar heel veel moed en kracht toewensten. Het zal haar ook deugd gedaan hebben toen ze dit heeft gelezen. Plots stond Brigitte recht en liep naar de slaapkamer. Ik keek verbaasd in het rond. Normaal zei ze altijd iets voor ze ging slapen. Ik reageerde snel op Koen zijn berichtje dat hij naar mij had gestuurd en liep haar dan achterna. Ze zat op bed met haar laptop op haar schoot. "Brigitte, alles oké?" Vroeg ik voorzichtig. "Laat me gerust!" Zei ze nijdig.