Achter gesloten deuren~ Deel 2

9

Ik was moe, zo moe. Vannacht kreeg ik geen oog dicht. Veel gedachtes dwaalden rond in mijn hoofd. De tijd tikte door. Mijn hart klopte snel. De cafeïne hielp niet. Het was weer zo'n dag. Een dag waarin ik niets wou doen. Gewoon heel de dag liggen en niets doen. Dat kon jammer genoeg niet. Jammer genoeg bestaat er zoiets als belastingen en rekeningen die betaald moeten worden en dat gebeurde natuurlijk weer door u dagen lang uit te putten op uw werk. Ik haatte het. Ik haatte mijn partner. De vervanging van Brigitte weliswaar. Brigitte was na enkele weken nog niet in staat om te komen werken dus besloot de commissaris om een vervanger te zoeken. Verschrikkelijk. Niet omdat ze Brigitte vervangt, maar wel om de manier waarop ze het wilt. Ik kon geen woord zeggen of madam moest met mij flirten. Pas op, mooie vrouw, maar het was niet Brigitte. Elke dag probeerde ik haar duidelijk te maken dat ik niet geïnteresseerd ben, maar begrijpen deed ze niet. Gelukkig kon ik Brigitte deze avond zien, dan werd mijn dag weer goed gemaakt.

"Goedemorgen allemaal" iedereen die zich al hadden verzameld keken mij aan en zeiden "Goedemorgen" terug. "Nou, ik ben blij dat jij er bent Eric. Dan kunnen wij ineens aan het werk." Zei ze met haar Nederlands accent. Ik zuchtte. "Laat ne mens rustig binnenkomen, een koffie drinken en dan pas werken." Antwoordde ik. "Ik ken jou nou toch al. Er staat al koffie klaar op jouw bureau, heb ik speciaal gemaakt voor jou." Ik draaide met mijn ogen waardoor Koen begon te lachen. Als Marie weg was richtte ik mij tot de andere collega's. "Die gaat dat nooit begrijpen he. Ik hoop dat Brigitte snel terugkomt hoor." Zei ik hen. Ze stemden allemaal met mij in. Natuurlijk. Iedereen miste Brigitte. "Hey knapperd, jij mag rijden vandaag." Ik draaide me om en zag Marie met de autosleutels achter mij staan. "Mijn koffie?" Vroeg ik bot. "Die heb ik mee slimmie." Nogmaals draaide ik met mijn ogen. Ik was haar zo beu.
Ik nam de sleutels uit haar handen en liep met haar naar de auto.

"Hoe was jouw weekend?" Vroeg ze in de auto. Kon ze echt geen twee minuten zwijgen. Ik ben gekomen om mijn werk te doen. Om mijn ogen op de baan te houden en op te letten op verdachte gebeurtenissen. "Goed" antwoordde ik droog. "Super. Heb je die ene gezien?" Ik keek haar snel even aan. "Ja, die met al haar problemen, die in het ziekenhuis ligt." Ik keek haar bedachtzaam aan. Was dit nu echt haar manier om Brigitte te beschrijven. Ze wist maar al te goed hoe ze noemt. "Die ene heeft een naam gekregen." Snauwde ik. In mijn ooghoek zag ik dat ze haar schouders ophaalde. "Nou, bij mij kon je het toch wel veel leuker hebben." Dit moest ik negeren. Als ik dat niet deed zou er een hevige ruzie ontstaan en daar heb ik echt geen zin in. Ik zette de radio op en concentreerde me terug op de baan. Dat was vele belangrijker.

Na enkele uren gezever en geflirt aan te horen was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. Marie was snel weg, wat mij de gelegenheid gaf om met de collega's te praten. "Mannen serieus, ik hou dat niet meer vol op deze manier." Zei ik hen. "We zien het. Het is nog maar voor even dus probeer dat nog vol te houden." Ik zuchtte, het moest wel.
"Ik ga sebiet naar Brigitte, moet ik nog iets meenemen of moet haar nog iets gezegd worden?" Tineke knikte en greep naar haar tas. "Wil je haar dit geven?" Ze overhandigde mij een schriftje. "Tuurlijk! Nog iets?" De rest schudde hun hoofd. "Oké, tot morgen allemaal!". Ik nam al mijn gerief bijeen en vertrok direct naar het ziekenhuis.

Onderweg naar het ziekenhuis nam een stress gevoel mijn lichaam over. De reden ervan wist ik niet. Ik had enorm veel op mijn maag liggen, figuurlijk dan. Misschien was het dat wel. Brigitte is de enige dat dat ziet en er ook achter vraagt. Misschien had ik schrik. Schrik om dingen die te gebeuren staan die ik liever niet wou. Misschien was het ook helemaal niets.
Met het schriftje in mijn handen liep ik de welbekende gangen van het ziekenhuis door. Aangekomen aan Brigitte haar kamer, klopte ik aan en ging op haar teken naar binnen. "Hey sjoeke, hoe gaat het met u?" Vroeg ik haar terwijl ik naar haar toe ging en haar een kus op de wang gaf. Ze had net haar eten gekregen dus ze zat aan tafel. Eten deed ze blijkbaar niet, ze staarde er gewoon naar. "Heb me al beter gevoeld. Met jou?" Ik glimlachte en zette me over haar neer aan tafel. "Goed hoor." Ze keek me bedachtzaam aan. Ze leek me niet te geloven. "Tineke vroeg me om dit aan u te geven." Ik legde het schriftje op tafel en schoof het naar haar toe. Verward keek ze van het schriftje  naar mij. "Wat is dat?" Vroeg ze me. Ik haalde mijn schouders op. De nijging was er om te kijken wat het was, maar uiteindelijk heb ik het maar niet gedaan. Als daar vertrouwelijke dingen in zouden staan hoef ik dat niet te weten. "Raar dat ze dat aan jou meegeeft." Zei ze. Ik stemde daarmee in. "Zeker ook gezien naar de situatie tussen haar en mij." Ze keek me vragend aan. "Welke situatie?" Ik zuchtte. Waarom zei ik dit nu ook. Hopelijk moet ik haar niet gaan vertellen wat er tussen haar en mij is gebeurd. "Gaat gewoon niet zo goed. Niets speciaals" zei ik haar op een geruststellende manier.
"Je ziet er goed uit." Zei ik haar om van onderwerp te veranderen. Natuurlijk sprak ik volgens haar niet de waarheid. Daarmee brak nogmaals het moment uit om haar te vertellen hoe mooi ze is. Hoe mooi haar lach, haar ogen, haar stem is en wat dat met mij deed. Dat heeft haar altijd laten glimlachen en ook deze keer lukte me dat. "Charmeur" haar wangen waren rood en haar glimlach was prachtig. Ik werd elke dag opnieuw meer verliefd.

"Is er iets gebeurd tussen Tineke en u?" Vroeg ze na een lange stilte. Een stilte die ik liever had dan deze vraag. Ik keek haar aan. Zij was zo onschuldig. Ik wist niet wat ik moest doen. Ik wist niet of de waarheid haar hart zou breken of dat ze er rekening mee zou houden wat ik op dat moment deed. Ik wist niet of het beter was om te zwijgen en te doen alsof wat er gebeurd is maar een minuscuul iets is, terwijl het voor haar ontzettend belangrijk zou zijn. Misschien heeft ze liever de waarheid of misschien weet ze liever niets. Misschien doet het haar ook totaal niets meer, houdt ze niet van mij en boeit het haar niet. Ik wist het allemaal niet. Wat ik ook zou zeggen of doen, alles was met een risico. "Ik moet u iets vertellen." Zei ik haar uiteindelijk. Ze knikte als teken dat ik ineens mocht verder vertellen. "Er is iets gebeurd tussen Tineke en mij. Iets waarvan ik niet weet hoe het is gekomen, maar waarvan ik wel weet dat het nooit mocht gebeuren." Haar blik gaf aan dat ze al een vermoeden had en waarschijnlijk was ze juist ook. "Ik hoop dat je niet kwaad gaat zijn. Op geen één van ons" zei ik, "het zit namelijk zo dat.." Ik zuchtte en keek haar even aan. "Tineke heeft me twee keer gekust. Hier in het ziekenhuis en op kantoor." Haar ogen vergrootte. Ze wou iets zeggen maar het lukte haar niet goed. Ik zag haar enkele keren slikken en haar keel schrapen. "En..en jij?" Ik liet zachtjes mijn hoofd zakken. "Geen idee waarom, maar heb dat eerst laten gebeuren en dan heb ik haar weggeduwd." Ze knikte en staarde voor zich uit. De stilte braak aan. "Brigitte, wil je iets zeggen alstublieft?" Ze tilde haar hoofd op en keek me aan. De tranen stonden in haar ogen en mijn hart brak. Hoe kon ik haar zoiets aandoen. "Het spijt me echt waar. Langs mijn kant zat er echt niets achter." Zei ik haar voor de duidelijkheid. Een traan vloeide over haar wang. "Ik wil dat je vertrekt." Zei ze stil. Domme oen dat ik was. Nu ben ik haar kwijt door mijn eigen schuld. Ik knikte zachtjes. "Sorry voor alles, Brigitte. Ik heb u nooit willen kwetsen." Ze bleef voor zich uitstaren. Op het moment dat ik de deur van haar kamer achter mij wil sluiten hoor ik haar in tranen uitbarsten. Ook bij mij kwamen de tranen in mijn ogen te staan. Aan het onthaal hield ik even halt. Ik nam paar opgevouwen papieren uit mijn jaszak en gaf die aan één van de begeleiders. "Zouden jullie dit aan Brigitte kunnen geven en zeggen dat ik om haar geef en haar graag zie? En zou er sebiet ook even iemand met haar kunnen gaan praten?" Vroeg ik hen. Ze bevestigden beiden vragen en ik kon mijn weg naar huis verder zetten.

Ik had nood aan verdovende middelen. Aangezien joints roken te riskant was in de week, greep ik maar naar den drank. Ik moest alles even kunnen loslaten. Kunnen vergeten.