Achter gesloten deuren~ Deel 2

16

Brigitte kwam naar me toe en legde voorzichtig haar hand op mijn gezicht. Ze duwde zachtjes zodat ze al mijn verwondingen kon zien. Tranen kwamen in haar ogen te staan. "Wat is er gebeurd, Eric?" Ik nam haar hand voorzichtig vast en keek haar aan. "Daar hoef jij u geen zorgen om te maken." Zei ik haar. Ze trok haar hand uit de mijne en keek me strak aan. "Heb je gevochten?" Snel schudde ik mijn hoofd. "Nee, Brigitteke. Zoiets zou ik nooit doen." Zei ik haar. "Zeg me dan wat er is gebeurd. Dit is niet van de slag die je hebt gehad he, dat was alleen je oog." Ik zuchtte. Ik wou echt niet dat ze zich zorgen ging maken over mij. Ik wou er voor haar zijn, het moest niet andersom gebeuren. "Mag ik?" Ze nam mijn T-shirt vast. Met veel aarzeling knikte ik. Ze trok mijn T-shirt voorzichtig naar boven en keek geshockt naar de vele blauwe plekken en steekwonden. "Nadat ik genaaid ben geweest mocht ik het ziekenhuis verlaten." Voorzichtig ging ze met haar hand over de blauwe plekken. Het deed pijn, maar haar handen zorgden voor een verzachting. Het leek wel een pijnstiller te zijn. Veel gezonder dan de drugs, maar vooral ook veel beter. Ik genoot wel van dit contact. "Op de parking werd ik dan aangevallen, door de gast dat u pijn heeft gedaan. Gelukkig was Koen er op tijd bij of het had erger afgelopen." Vertelde ik haar. Een traan rolde over haar wang. Snel maar voorzichtig legde ik mijn hand op haar wang en droogde haar tranen. "Door mij dat je dit allemaal moet meemaken. Zonder mij had je al lang gelukkig geweest, Eric." Zei ze triest. "Zonder jou door het leven gaan zou me nooit gelukkig maken." Ze glimlachte zwak. Ik wist dat ik haar kon raken met mijn woorden. Haar ogen glinsterden, alleen was ik niet zeker of het van het tranen waren. Misschien genoot ze wel gewoon van dit moment, ons moment. "Ik zou hier niet mogen zijn." Zei ik haar en keek beducht in het rond. Ze liet haar hoofd zakken en keek naar haar voeten. "Heb tegen mijn ouders gezegd dat ze u moesten contacteren als er iets was." Gaf ze toe. Ik begreep haar wel. Ik heb maanden lang aan haar zijde gestaan en heb haar altijd kunnen helpen. Anderen begonnen altijd snel te panikeren. Ik kende haar door en door en wist wat ze nodig had. "Uw papa moet me niet." Ik kon een lach onderdrukken. Ze keek me aan en lachte. "Dat is omdat je niet sober bent." Zei ze na een kleine stilte. Ik keek haar effen aan. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik had dit kunnen verwachten, maar ik had het liever vermeden. Aan haar mimiek kon ik niet uitmaken wat zij ervan dacht of hoe ze zich daarbij voelde. Het zou haar waarschijnlijk pijn doen, net zoals ze te horen kreeg dat ik met Tineke had gekust. Al kon ik toen de pijn direct zien. Het vertrouwen was geschonden, gebroken. Ik hoopte dat ik het allemaal nog kon herstellen, al leek dat moeilijk te gaan verlopen. 

Ik keek haar aandachtig aan. Ze was me net aan het uitleggen waarom ze in het park was en ze nu bij haar ouders zat. Ze zou de dag nadien weer terug naar het ziekenhuis gaan tot alles voorbij was. Tot ze haar eigen plekje had en zich weer kon nestelen in de maatschappij. "Ben je nog kwaad voor wat ik heb gedaan?" Vroeg ik haar. Ze keek me weifelend aan. Ze leek het zelf niet te weten. "Koen heeft mij alles vertelt, ook wat Tineke tegen hem heeft gezegd. Jij hebt daar geen schuld aan, zij wel." Ik keek haar verrast aan, al was ik ook benieuwd naar wat Tineke heeft gezegd. "Ze wou u een plezier doen, ervoor zorgen dat je mij zou vergeten gezien naar wat ik heb gedaan." Legde ze uit. Ik zuchtte. Dat had ik nooit verwacht van Tineke, zeker niet na wat ze allemaal heeft meegemaakt. Ik vroeg haar of Koen meer dan dat had vertelt, dingen over mij. Gelukkig ontkende ze dat direct. "Alleen dat jij het enorm moeilijk had. Dat je uzelf niet was. Daar wil ik sorry voor zorgen. Heb u maanden lang met zoveel belast, heb het dan ook nog eens gedaan in uw woning. Het ergste van al is dat ik het gewoon gedaan heb. Je gaf me zoveel. Ik voelde me zo goed bij u, maar alles wat in mijn omgeving gebeurde maakte mij kapot. Ik was gelukkig bij u, tussen uw vier muren, maar daarbuiten niet. Sorry voor alles." Ik slikte. Dit raakte me echt wel. Horen dat ze bij mij gelukkig was, maakte me blij. "Brigitte" ik keek haar diep in de ogen aan. Ik kon haar wel kussen op dit moment, ik wou het zo graag. "Ik heb nooit kunnen antwoorden op iets dat je me eerder hebt gezegd" vervolgde ik. Ik was zo dom om haar niet te zeggen dat ik haar ook graag zag toen ze het tegen mij zei. Net op het moment dat ik het wil zeggen gaat mijn gsm af. Ik zucht. Duidelijk gefrustreerd. Brigitte zegt dat het oké is. Ik pak mijn gsm uit mijn zak en zie dat het Koen is. "Eric, waar zit ge?" Snel bedacht ik iets zodat hij niet zou weten dat ik bij Brigitte zat. "Als ge kunt bewijzen dat ge sober zijt moet ge nu direct komen, anders moet ge ervoor zorgen dat ge drie dagen weg blijft van uw huis." Brigitte kon aan mijn blik zien dat ik zeer verward was. Ik vroeg hem dan ook direct wat hij bedoelde. "Ze zijn uw huis aan het doorzoeken en hebben die drank en drugs gevonden. Ik vermoed dat je dat vandaag nog hebt gebruikt dus wacht drie dagen af zodat het uit uw bloed is en kom dan naar het kantoor." De stress schoot mij te binnen, alsook de woede want ze doorzochten mijn huis waar ik niet bij was en dat was niet volgens de procedure. "Kom straks gewoon naar mij thuis, daar zullen ze nooit zoeken." Zei Koen aangezien ik niet reageerde. "Ze zijn wat? Ze hebben dat recht niet verdomme" zei ik kwaad. "Ik weet het Eric, maar het is nu zo." Ik zuchtte. "Ik zie u straks wel." Met enige frustratie stak ik mijn gsm in mijn zak. "Wat scheelt er?" Vroeg Brigitte bezorgd. "Ze zijn mijn woning aan het doorzoeken." Ze keek me vragend aan. "Dat kan toch geen kwaad? Ze gaan toch niets vinden?" Vroeg ze onschuldig. Zonder enkele aanleiding hield ik naar haar uit. "Hoe kunt gij nu weten dat ze niets gaan vinden?" Mijn stem klonk niet alleen luid, maar ook enorm agressief. Ik had mijn zin nog niet volledig uitgesproken of ik had al schrik van de manier waarop ik het zei. Ook Brigitte had dit niet verwacht. Ze kroop ineen en verstijfde. De tranen kwamen in haar ogen te staan. Haar handen begon stilaan te trillen. Ik had het verkloot.