Achter gesloten deuren~ Deel 2

4

Haar warme, bleke lichaam lag tegen de mijne. Mijn hand liet ik op haar haar zachte, naakte huid liggen. Haar zachte lippen raakten mijn ontblootte schouders op een onregelmatig ritme. Ze liet de toppen van haar vingers in cirkeltjes over mijn borst glijden. Ik genoot. Van elk stukje huid dat haar raakte, ik genoot van elk moment die ik samen met haar had. De nacht die we samen spendeerde, nog nooit had ik de liefde met iemand bedreven. Ik had het ook niet anders gewild. Ook al was er veel onzekerheid, het was met de vrouw waarmee ik alles wil delen, mijn liefde en mijn leed. Het was een nacht die ik nooit zal vergeten.

Ik opende mijn ogen. Ik lag alleen in het grote bed. Niet wetende wat er gaande was. Ik gooide het deken van me af en ging hopeloos op zoek naar Brigitte. Er was een mogelijkheid dat ze in de loop van de nacht, eer ik aan het slapen was, ze haar lichaam voorzichtig van de mijne had verwijderd en zich naar een andere kamer had begeven. Al zou ik het gevoeld hebben, de leegte. Met het doorzoeken van de woning en het niet vinden van Brigitte, sloeg ik in paniek. Gehaast nam ik mijn telefoon van tafel en belde naar Tineke. Zij was de enige die zou weten waar Brigitte zich nu zou bevinden.

"Hallo?"

Met het horen van haar stem ondervond ik dat er serieus iets was misgelopen. Er was iets gebeurd, al kon ik me niet direct herinneren wat.

"Hey Tineke, weet jij waar Brigitte is? Ze is niet thuis, ze heeft me niets gezegd.."

Aan haar reactie kon ik horen dat ze me als gek verklaarde. Ik leek op een andere wereld te zitten.

"Eric? Wat scheelt er toch met jou? Weet je echt niets meer?"

Ik dacht na, wat in godsnaam kon er gebeurd zijn? Ik draaide mij om, richtte mijn blik op de zetel en staarde. Er kwamen herinneringen naar boven, maar ze waren onduidelijk. Er was iets gebeurd, in die zetel, maar wat?

"Eric, hoe voel je je nu? Denk je dat dit echt is?"

Wat was echt? Hoe konden we zeker weten dat wat we in het leven doen geen droom was van een ander. Hoe konden we zeker weten dat de zelf droomden of niet.

"Ik weet het niet, Tineke. Kan je langskomen?"

Een luide zucht klonk langs haar kant.

"Ik sta er binnen dit en de 10 minuten."

Ik bedankte haar en legde de telefoon, na de bieptoon, terug op tafel.

Ik zette me in de zetel van de diepe onwetende herinneringen. Ik wou weten wat er was. Het leek alsof er zoveel was gebeurd, maar tegelijk ook niets. Want wat een zetel, een zetel zou moeten zijn, was een grote duisternis geworden.
Juist, Brigitte zat hier met tranen in haar ogen en een mes in haar handen toen ik thuis kwam van de winkel. Dat wist ik nog. Ze had de ongelooflijke grote hoeveelheid pijn in haar willen verhelpen door de pijn op haar lichaam te vestigen. Het leek, voor haar, toen de beste oplossing.
Ik vond het verschrikkelijk. Ze is zo mooi en daarmee wou ze het verpesten.

De bel haalde mij uit mijn diepste gedachtes. Verdwaasd stond ik recht en ging ik de deur openen. "Hey Tineke, kom binnen." Ze glimlachte zwak en liep langs me door naar de woonkamer. "Vertel eens, wat scheelt er met jou?" Vroeg ze me terwijl ze zich in de zetel zette. "Jij zou meer weten over waar Brigitte is?" Ik keek haar vragend aan en zette me naast haar in de verduisterde zetel. "Weet je het echt niet meer?" Vroeg ze me stomverbaasd. Ik schudde mijn hoofd. "Ze heeft zelfmoord proberen plegen, je hebt haar hier in deze zetel gevonden." Zei ze. Geschokt staarde ik voor mij uit. "Weet je echt totaal niets meer?" Vroeg ze meer. Nogmaals schudde ik mijn hoofd.
"Ik denk dat het beter is dat je eens langs de dokter passeert. Dit is niet meer normaal Eric." Ik haalde mijn schouders op. Het liefst van al ging ik nu direct naar Brigitte, maar het leek me beter om even te bekomen. Er was duidelijk iets mis met mij. Hoe zou ik zoiets kunnen vergeten. Mijn beste vriendin, mijn soulmate. "Ach, maakt niet uit." Zei ik haar. Ze legde haar hand op de mijne en keek me aan. "Maakt wel uit, Eric. Je bent belangrijk voor ons. Wij geven om u." Ik zei niets. Ik keek haar aan. Ik leek niets meer van de situatie te begrijpen. Wat was Brigitte voor hun? Betekende Brigitte wel iets voor hun? Anders had ze toch geen zelfmoord willen plegen? Gaf ik haar wel genoeg liefde?

De lippen die de mijne plots raakte, gaf een antwoord op mijn vraag. Nee, ik gaf haar geen genoeg liefde. Maar wat was dit? Dit voelde alles behalve oké. Het waren niet de lippen die de mijne hoorde te raken. Het waren niet die van Brigitte. Ik duwde haar van mij weg en keek haar aan. "Wat doe je?" Vroeg ik haar en stond recht. "Ik wou je gewoon tonen dat dit echt was.." Zei ze me. Ik zuchtte. "Ik denk dat het beter is dat je gaat." Zonder problemen of te antwoorden, stond ze recht en verliet mijn woning.

Ik nam weer mijn gsm, deze keer om naar Koen te bellen. Hij was tenslotte mijn beste vriend en moest alles weten.

"Hey Eric, alles inorde?"

"Ja, eeh, nee, eigenlijk niet."

"Wat scheelt er?"

"Ik weet het niet. Ik was verward. Ik belde Tineke, ze kwam langs en vertelde me wat er gebeurd was met Brigitte, nadien kuste ze me."

"Nu weer?"

"Weer?"

"Eric, gisteren heeft ze je ook gekust. Toen ze jou even kwam troosten. Wat is er toch mis met u de laatste dagen? Je bent jezelf niet. "

"Geen idee, Koen. Ik heb echt geen idee."

Jawel hoor, ik had wel een idee. Na het telefoongesprek met Koen had ik me even in de zetel gelegd. Plots herinnerde ik me iets.

Ik had gesmoord...