Achter gesloten deuren~ Deel 2

22

Na een bewogen teambuilding week zaten we aan onze laatste avond. We hadden besloten om een rustige avond te houden met drank en spelletjes. We zaten allemaal aan tafel met een glas cava of wijn. We waren het spelletje 'would you rather' aan het spelen. "Koen, zou je liever eerst kinderen krijgen of eerst trouwen?" Vroeg Tineke hem. "Eerst trouwen." Antwoordde hij onmiddellijk. "Geen seks voor het huwelijk he." Lachte hij. Tineke gaf de gsm aan Koen die op zijn beurt de volgende vraag aan mij stelde. Hij keek naar de vraag en zuchtte lachend. Hij beweerde dat het een saaie vraag was waardoor iedereen begon te lachen. De sfeer in de groep was echt veel beter geworden. We kwamen allemaal weer overeen, al was het wel duidelijk dat het nog niet echt goed ging tussen Tineke en Brigitte. Brigitte voelde zich duidelijk ook wel beter. Ze lachte veel meer. Meer dan ik van haar gewend was. "Zou je liever daten met iemand dat goed kust of met een goed lief?" Vroeg Koen mij. "Hmm, goed lief dan" besloot ik, "maar je kunt natuurlijk ook altijd daten met een goed lief dat goed kust he." Voegde ik eraan toe. Subtiel keek ik naar Brigitte, die begon te glimlachen eens onze ogen elkaar kruisten. Brigitte was namelijk die persoon voor mij. Zij was het beiden. Koen gaf me een stomp tegen mijn arm en gaf mij de gsm. Ik bekeek de vraag en keek dan naar de chef die naast mij zat. "Oeh da's een goeie, liever uw favoriete eten opgeven voor 6 maanden of 6 maanden geen seks?" Met een lach keek ik hem aan. "Alé, wat zijn dat nu voor vragen," lachte hij, "liever 6 maanden mijn favoriete eten opgeven dan." Al snel begon iedereen te juichen en te lachen. Patrick moest kiezen tussen vijf jaar terug gaan in het verleden of weten wat er in de toekomst gaat gebeuren. "Brigitteke, liever alle herinneringen van uw geboorte tot nu vergeten of niet meer de mogelijkheid hebben om vanaf nu nog herinneringen te maken?" Vroeg Patrick haar. Meteen verdween de oprechte glimlach van haar gezicht, al probeerde ze dat te verbergen met een zwakke lach. "Herinneringen van geboorte tot nu vergeten." Ik hoorde de somberheid in haar stem. "Ah dus jij wilt gewoon vergeten hoe je mij, de meest fantastische persoon, hebt leren kennen?" Vroeg ik haar met een lach in de hoop die somberheid weg te krijgen. Dat leek me ook een beetje gelukt aangezien ze terug begon te lachen. "In dat geval." Lachte ze. Ze nam de gsm over en draaide zich naar Floor. Weer viel die oprechte glimlach van haar gezicht. "Zou je liever voor de rest van uw leven in een slechte relatie zitten of nooit meer seks hebben?" Vroeg ze aan Floor. Ik begreep direct waarom die glimlach was verdwenen. Terwijl Floor aan het antwoorden was zag ik hoe Brigitte haar vol glas wijn leeg dronk en rechtstond. "Sorry, maar ik voel me niet zo goed." Zonder verdere uitleg ging ze weg. Iets later hoorden we de voordeur toeslaan. De chef keek mij direct aan. "Sorry, maar ik wil die niet alleen laten." Zei ik hem direct. Ik stond recht, deed mijn jas en schoenen aan en liep naar buiten. 

In de verte zag ik Brigitte op het strand wandelen. Ik besloot om nog even op een afstand te blijven, want ze wou duidelijk even alleen zijn. Ik liep haar gewoon achterna zodat als er iets zou gebeuren ik er direct bij was. Ik voelde me verantwoordelijk voor haar veiligheid. Ik zag haar paar keer met haar hand naar haar gezicht gaan wat duidelijk maakte dat ze aan het huilen was. Na een kwartier wandelen stopte ze en staarde voor zich uit, richting de zee. Ik wandelde enkele meters dichter. Ik wou me net even neerzette, maar dan zag ik hoe Brigitte neerstortte. Ik riep haar naam uit en liep naar haar toe. Bij het dichter komen hoorde ik haar luid snikken. Mijn hart brak. Dit had ze waarschijnlijk zolang ingehouden. Weer liet ik haar naam over mijn lippen rollen zodat ze niet zou verschieten. Ik zette me naast haar neer. Ze keek me aan met haar betraande ogen en haar make-up die was uitgelopen. Ze liet haar lichaam tegen mij vallen en meteen nam ik haar stevig vast. "Hey, tis oké." Ik wreef met mijn linkerhand over haar rug en met mijn andere hand drukte ik haar hoofd zachtjes tegen mijn borst. Na enkele minuten hard gehuild te hebben keek ze naar mij op. "Sorry dat ik het spel weer eens heb verpest." Zei ze me. Ik legde voorzichtig mijn handen op haar wangen en veegde de uitgelopen make-up van haar gezicht. "Je hebt dat niet verpest, Brigitteke." Zei ik haar direct. Ze glimlachte zwak. "Je moest echt niet achter mij aankomen hoor. Je mocht gerust verder spelen." Zei ze me. Ik schudde mijn hoofd. "Ik wil niet dat je alleen over straat loopt zo laat. Ik sta in voor uw veiligheid en dat gaat voor op alles, zeker op zulke spelletjes." Weer glimlachte ze. "Die vragen waren een beetje te zwaar. Moest ik alles kunnen vergeten, zou ik het direct doen. Of die vraag dat ik aan Floor moest stellen, dat was mij gewoon te veel geworden." Ik knikte. "Ik zag u uw glas achterover kappen en dan wist ik direct dat het u te veel was geworden." Ze zuchtte. "Alcohol is iets vies he. Eens je eraan begint kan je er niet meer met stoppen." Daar gaf ik haar direct gelijk in. We besloten om terug naar de loft te gaan aangezien het buiten echt koud was. De chef had mij gebeld om te horen of alles oké was en om te zeggen dat iedereen ging slapen.

Beiden zaten we met een glas water in de zetel. Brigitte was nog een beetje aan het bekomen van haar huilbuien. Ik keek naar de klok en zag dat het al erg laat was. "We zullen eens gaan slapen he Brigitteke. We moeten vroeg opstaan morgen." Ze reageerde niet. Op het moment dat ik rechtstond palmde ze haar hand rond mijn arm. Ik keek haar direct bezorgd aan. "Ik moet u nog iets zeggen." Ze keek me terneergeslagen aan. Ik zette me terug neer en keek haar aandachtig aan. "Ik weet niet goed hoe ik het moet vertellen." Ze keek me twijfelend aan. Ik nam haar handen vast en zei dat ze het op haar tempo moest doen. "De tweede week dat ik in het ziekenhuis zat heb ik ontdekt dat ik zwanger was." Zei ze met de nadruk op het laatste woord. Ik keek haar vragend aan. "Ik weet niet van wie. Willem of Denis," ze keek me strak aan, met tranen in haar ogen, "misschien van u." Vervolgde ze. Bij dat laatste keek ik haar geschokt aan. "Heb je-" ze onderbrak me door direct haar hoofd te schudden en mijn handen stevig vast te pakken. "Ik heb een miskraam gehad." Zei ze stil. Zachtjes draaide ik mijn hoofd van haar weg. Ik wist echt niet hoe ik mij hierbij moest voelen. Als het van mij was zou ik daar sowieso veel verdriet om gehad hebben, maar de kans was klein dat het van mij zou zijn. Dus misschien was het wel beter dat het zo is verlopen. Ze vroeg mijn aandacht door mijn naam stilletjes te zeggen. "Ik denk dat het beter is dat we gaan slapen. We hebben onze rust nodig." Zei ik haar. Ze glimlachte zwak en haalde haar handen uit de mijne. "Misschien wel." Ik vroeg haar of ik haar een knuffel mocht geven, daarmee stemde ze direct in. Ik legde voorzichtig maar stevig mijn armen rond haar lichaam. Ik drukte mijn lippen op haar haren. "Alles komt goed he, Brigitte. Dat beloof ik u."