Achter gesloten deuren~ Deel 2

27

Het donker maakte plaats voor de ochtendstond. De zonnestraal die de kamer binnen kwam, scheen recht op mijn gezicht. Ondanks de warmte van die smalle zonnestraal, voelde ik toch nog de koude tegen mijn lichaam kaatsen. Het bed was leeg, wat ik normaal wel gewoon ben, maar toch miste ik de warmte die ik enkele uren tegen mijn lichaam had gevoeld. De geur van koffiekoeken en croissants bereikten mijn neus. Ik kon al raden waarmee ze bezig was. Ik stapte uit bed, nam een T-shirt uit de kast en deed die aan terwijl ik naar de woonkamer ging. Brigitte had de tafel gedekt, koffiekoeken en croissants lagen in een mandje en een grote kan met fruitsap stond ernaast. Brigitte stond in de keuken te wachten op de koffie en zong zachtjes mee met de muziek die opstond. "Goedemorgen." Ze draaide zich geschrokken om en begon te lachen. "Goedemorgen Ericske," ze keek me glimlachend aan, "ik heb een ontbijtje gemaakt om u te bedanken voor uw hulp en omdat ik hier mocht blijven overnachten." Ze nam de tassen koffie en ging die op de gedekte tafel zetten. "Moah, dat moest je toch niet doen. Als ik u kan helpen doe ik dat met heel veel plezier." Ze glimlachte en deed teken om te gaan zitten zodat we konden ontbijten. "Je ziet er goed uit." Zei ik haar. Ze stopte haar handeling en keek me verbaasd aan. "Wat zeg jij nu? Ik heb mijn slaapkledij nog aan en mijn haar is slordig." Lachte ze. Ik haalde mijn schouders op en nam een koffiekoek uit de mand. "Dat wilt niet zeggen dat je er slecht uitziet he." Weer lachte ze. "Ge zijt er mij eentje zene." Onschuldig stak ik mijn handen op. Haar lach op haar gezicht was breed. "Ik spreek gewoon de waarheid hoor." Ik knipoogde. Glimlachend wendde ze haar blik van mij af en begon te ontbijten. Ik grinnikte. Ik genoot er altijd van als ze begon te blozen. 

Als Brigitte gedaan had met eten begon ze een beetje onwennig in het rond te kijken. Ik keek haar vragend maar ook bezorgd aan. "Ik ga zien voor een appartementje, zodat ik mijn ouders niet meer tot last ben." Zei ze. Ik knikte. Ik kon haar wel begrijpen. Ze wou terug op haar eigen benen kunnen staan, onafhankelijk zijn van anderen. "Als je dat wil mag je ook hier blijven hoor. En als je dan nog iets voor uzelf wilt kan je dat allemaal op uw gemakske doen." Stelde ik haar voor. Ik heb het altijd leuk gevonden om Brigitte hier te hebben. Ze gaf kleur aan mijn leven en dat had ik op dit moment echt wel nodig na alles. "Is dat wel een goed idee? Na alles dat we al hebben moeten doorstaan, nu ook dat ik u vertelt heb over die zwangerschap enzovoort." Vroeg ze twijfelend. "De kans is enorm klein dat het van mij was, we kunnen dat beter vergeten. Dan kan jij terug opnieuw beginnen." Ze glimlachte. Meteen kwam ze met het volgende argument, namelijk dat ze mij niet tot last wou zijn. Ik gaf haar direct aan dat ze nooit een last is geweest en dat ook nooit zou zijn. "Als het echt oké is voor u dan zie ik het wel zitten." Ik glimlachte. Ik vroeg haar wat ze van plan was met haar huidige woning. Ze haalde haar schouders op. "Ik wil het verkopen, maar ik ben er niet meer geweest. Ik durf niet." Zei ze. "Als je wilt dan breng ik dat allemaal wel in orde voor u." Ze keek me dankbaar aan maar sloeg het aanbod af. "Ik moet mij daar gewoon even overzetten, al zou ik wel gezelschap kunnen gebruiken." Ik knikte en zei direct dat ik wel zou meegaan. Ik stond recht en begon de tafel af te ruimen, Brigitte kwam achter mij aan met het vuil servies. "Bedankt voor alles, Eric." Zei ze gemeend. "Alles voor u." Ik drukte mijn lippen op haar voorhoofd en ging dan verder afruimen.

We besloten om samen even naar haar ouders te gaan om haar kledij te gaan halen. Brigitte staarde naar buiten terwijl ze haar handen in elkaar had geslagen. Haar handen waren rood, ze was zichzelf pijn aan het doen. Ik haalde mijn hand van de pook en trok haar linkerhand naar mij toe en haakte onze handen in elkaar. In het begin was haar hand nog gespannen, alsof ze nog steeds haar eigen hand vast had maar na een tijd begon ze te ontspannen. "Ik hoop dat ze niet kwaad gaan zijn." Zei ze bang. Met mijn duim wreef ik over haar hand. Veel woorden kon ik niet gebruiken. Ik kende haar ouders nauwelijks dus ik wist niet hoe ze zouden reageren. Ik kon haar alleen maar zeggen dat alles zou goedkomen, al wist ik niet of dat wel effectief het geval zou zijn. Ik zou er wel altijd alles aan doen om daarvoor te zorgen. Gedurende de hele rit hield ik zoveel mogelijk haar hand vast zodat ze zichzelf geen pijn zou doen. Ik liet de auto voor het huis tot stilstand komen en keek Brigitte aan. "Wil je meekomen alstublieft?" Ik aarzelde. Ik wist niet of ik mezelf zou kunnen beheren als ik haar vader zou zien. Door de blik die ze mij gaf besloot ik mee te gaan, ze had het nodig. We belden aan en niet veel later kwam haar mama opendoen met veel enthousiasme. "Mama, ik kom mijn gerief halen." Zei Brigitte kort en krachtig. Haar mama was duidelijk teleurgesteld, maar ze kon het ook begrijpen. Ze liet ons binnen. In de woonkamer troffen we haar vader aan. Hij kwam meteen naar Brigitte gelopen en nam haar in een stevige omhelzing. "Sorry Brigitte, ik wou u echt geen pijn doen." Zijn woorden waren gemeend, maar ik had er geen begrip voor. Brigitte zei hem direct dat het oké was, maar dat ze wel haar gerief kwam halen en niet langer bij hen zou blijven logeren. "Ik ga even alles halen, ik ben direct terug." Zei ze me. Ik glimlachte en knikte. Marianne bood me direct drinken aan maar dat sloeg ik af aangezien we niet van plan waren hier lang te blijven. Benny keek me kwaad aan. "Gaat ze bij u blijven?" Vroeg hij nors. Ik rechtte mijn rug en knikte met een neutrale blik. "Als je durft haar van mij af te pakken dan gaat het uw beste dag niet zijn he man." Daagde hij uit. Marianne wees hem er direct op dat hij moest kalmeren maar dat leek niet veel te helpen. "Ik sta gewoon in voor haar veiligheid, ik wil dat ze terug gelukkig wordt." Zei ik hem. Marianne kwam tussen ons staan aangezien Benny dreigend dichterbij kwam. "Je denkt dat iemand zoals gij haar gelukkig kan maken?" Zijn stem klonk enorm kleinerend. "Dat heb ik niet gezegd, meneer. Ik wil haar helpen op de juiste manier." Antwoordde ik formeel. Zijn ogen werden vuurrood van woede. Marianne riep luid en hevig zijn naam uit. "Als ik te weten kom dat je haar pijn doet, dan ga je nooit geen daglicht meer zien." Dreigde hij weer. Mijn blik bleef neutraal. Ik toonde hem geen enkele emotie. "Ik zou haar nooit pijn willen doen en dat gaat ook nooit gebeuren. Kijk, ik zie haar graag. Ze is de meest fantastische persoon in mijn leven en ik wil dat ze gelukkig is. Ik ga daar alles aan doen, met al mijn liefde dat ik voor haar heb, want dat is wat ze verdiend." Iets in hem kalmeerde. Hij bleef me aankijken met dezelfde blik, maar toch was het anders. Alsof hij gerust gesteld werd met deze woorden. Marianne draaide zich om en keek me met een glimlach aan. "Ik hoop dat je begrijpt dat we het moeilijk hebben met het feit dat ze terug iemand toelaat, maar u hebt haar al zo vaak beschermd. Uw eigen leven voor haar opgeofferd, dus ik zie en geloof echt dat je haar graag ziet." Zei ze me. Ik glimlachte. "Ik begrijp jullie zeker en vast. Moest ze een andere man toelaten dan zou ik het er ook moeilijk mee hebben. Ik push haar ook niet. Ze is oud genoeg om haar eigen keuzes te maken, ik ben er gewoon op moeilijke momenten om haar bij te staan. En geloof me, moest ik haar ooit pijn doen dan zal ik de eerste zijn om ervoor te zorgen dat ik nooit geen daglicht meer zie." Ik keek Benny strak aan. Zijn lichaam ontspande. Brigitte kwam beneden met dezelfde zakken waarmee ik haar de eerste keer uit het ziekenhuis ging halen. Ik nam direct de zware zakken uit haar handen. "Ik ga ze al in de auto leggen. Ik wacht buiten op u." Zei ik haar. Ze knikte. "Marianne, Benny, tot de volgende keer." Marianne glimlachte, Benny bleef me met diezelfde blik aanstaren. Ik draaide me om en liep de woning uit richting de auto. Een diepe zucht klonk. Ik had mijn woede enorm goed onder controle gehouden, daar was ik best trots op.