Achter gesloten deuren~ Deel 2

10

Mijn hoofd deed enorm veel pijn en mijn lichaam voelde slap aan. Het was duidelijk dat ik te veel had gedronken. De etensresten lagen onder het bord dat op de grond was gevallen en de lege flessen drank stonden verspreid op de salontafel. Met veel moeite zette ik mij recht in de zetel en blies het te vele lucht in mijn longen uit. Op het moment zelf heb ik er waarschijnlijk wel van genoten, maar nu kreeg ik echt wel mijn verdiende straf. Al strompelend liep ik naar de badkamer om mij een deugddoende douche te nemen. Het koude water liet ik over mijn lichaam stromen zodat ik beter kon wakker worden, het was namelijk enorm moeilijk om mijn ogen open te houden. 

Op het kantoor aangekomen kwam de drukte mij al tegemoet. Het was duidelijk dat iedereen al aanwezig was. Aangezien de drukte voor meer hoofdpijn zorgde besloot ik om rechtstreeks naar mijn kantoor te gaan. Blijkbaar had Marie de koffie al gezet, vond ik ideaal want dan moest ik geen moeite meer doen. Ik schonk mij een tas uit en dronk ervan. Hij was niet slecht, maar ook bijlange niet zo goed als die van Brigitte. Alles van Brigitte was beter. Ik legde mijn veel te zware hoofd in mijn handen en sloot mijn ogen even. In tussentijd hoorde ik Marie binnenkomen en zich over mij neerzetten. "Hoe zie jij er nu uit?" ik zuchtte. Dit gezaag kon ik echt wel missen. Ik haalde mijn handen voor mijn gezicht weg en keek haar nijdig aan. Ze hield haar handen onschuldig omhoog. "Oke..ik zwijg al." Zei ze snel. Gelukkig. Ik had echt geen zin om haar stem heel de dag te horen. Brigitte mocht dat. Zij mocht uren aan een stuk blijven ratelen over de meest belachelijke dingen, zelfs als ik na een weekend goed feesten op maandagmorgen met een kater op het werk aankwam. Ik luisterde graag naar haar. Haar stem was als muziek in mijn oren. Marie haar stem klonk meer als een boormachine van de buren op een zondagochtend. "Wat scheelt er?" Pff, dan toch nog die stem die mijn oren doordrongen. "Laat mij gewoon gerust." Blafte ik haar af. Ze keek me geschrokken aan. "Wat is jouw probleem eigenlijk?" Vroeg ze mij weer. "Jij" riep ik, "jij bent het probleem, Marie. Ik ben het beu hoe je tegen mij doet. We zijn collega's, laat het ook daarbij!" Ze leek sprakeloos. Eindelijk.

Een rinkelende telefoon haalde mij uit mijn gedachten. Na enkele seconden had ik door dat het mijn gsm was. Het ziekenhuis, waarom bellen ze mij? Zou er iets met Brigitte zijn?                                "Goedemiddag meneer Buelens, wij bellen in verband met Brigitte. Hebt u haar sinds gisterenavond nog gehoord?" Vroeg één van de dokters van Brigitte. "Eh nee, ze negeert mij sinds ik gisteren ben vertrokken. Waarom?" Ik maakte me echt zorgen. Dit vragen ze toch niet zomaar? "Het zit namelijk zo, ze is gisterenavond vertrokken en ze is niet meer teruggekomen dus we maken ons wel zorgen." Ik staarde voor me uit. Brigitte weg, waar is ze naartoe? Ze gaat toch niet weer iets doen? Is het mijn fout? In de verte hoorde ik mijn naam. Juist, ik was aan het telefoneren. "Hoezo ze is weg?" Vroeg ik. "Ja, ze zei dat ze in de tuin zou rondlopen maar ze is blijkbaar gewoon naar buiten gegaan en we kunnen haar niet bereiken." Ik zuchtte. Waarom laten ze haar ook alleen naar buiten. "Ik ga hier patrouilleren en zoeken naar haar. Van zodra we iets meer weten hou ik jullie op de hoogte." 

Ik verzamelde iedereen aan de vergadertafel, inclusief de chef. "Ga je nu eens eindelijk zeggen wat er is?" Vroeg Koen. Ik zuchtte en zette mijn handen op tafel. "Het gaat over Brigitte, ze is vermist." Zei ik hen. Van iedereen kreeg ik verbazende gezichten. Ze wisten allemaal dat het beter ging met haar, dus ze moest al een grote klap gekregen hebben om ineens vermist te zijn. "Wat? Wat is er gebeurd?" Vroeg Floor. "Ze is gisterenavond vertrokken en niemand heeft haar sindsdien nog gehoord of gezien." Vertelde ik. De chef nam het woord over en zei dat er een aantal ploegen op patrouille moesten. Eén ploeg moest in de omgeving van het ziekenhuis zoeken en een andere ploeg in de omgeving van Brigitte haar woning. De andere ploegen moesten op de risicovolle plaatsen patrouilleren in geval dat Brigitte toch nog iets zou willen proberen. Als de chef gedaan had met zijn uitleg ging ik naar de keuken voor een flesje water. Op het moment dat ik de ijskast weer sluit staat Tineke daar. "Waarom heb je het haar vertelt?" Aan haar gezicht kon ik zien dat ze kwaad was. "Ik kon dat niet meer verzwijgen, Tineke. Ze moest dat weten." Zei ik haar. Ze schudde haar hoofd. "Dat moest niet. Nu is ze kwaad op mij he. Je had gewoon moeten zwijgen." Zei ze kwaad. "Ze is ook wel terecht kwaad he. Had jij dat niet bij mij gedaan dan had er ook niets gebeurd." Zei ik met geheven stem. Zij was nu echt wel de laatste persoon dat mij de les moest komen spellen. Zij heeft zelf veel fouten gemaakt. Nog zonder een woord te verspillen liep ik de ruimte uit en ging ineens richting de patrouillewagen. Ik besloot om niks tegen Marie te zeggen en alleen te gaan, dat zou veel beter zijn. 

De patrouille leverde niets op. Het urenlang rijden en rondwandelen gaven me geen aanwijzingen naar Brigitte. Ik kwam terug aan op het kantoor, Floor was bezig met het toestel om gsm's te traceren en de chef stond erbij. "Eric," zei hij als hij mij zag, "waarom was je alleen weg?" Ik zette me bij hem aan tafel en zuchtte. "Was beter zo, chef. Betere concentratie enzovoort." Zei ik hem. "In het vervolg kom je eerst iets zeggen tegen mij, jij neemt hier niet zelf de beslissingen." Antwoordde hij streng. Ik knikte. Ik begreep hem wel. Als er onderweg iets zou gebeuren dan was hij niet zeker of ik alleen was en of ik wel effectief op patrouille was. "Sorry chef" Zei ik gemeend. Hij gaf me een schouderklop als teken dat het oké was. "We vinden haar wel." Verslagen liet ik mijn hoofd hangen. Wanneer ging dit allemaal stoppen? Gaat ze wel ooit gelukkig zijn? 

Voor de tweede keer vandaag haalde mijn rinkelende gsm mij uit mijn gedachten. "Brigitte!" Riep ik uit als ik haar naam op mijn gsm zag verschijnen. Iedereen dat in de ruimte stond kwam dichter staan terwijl ik mijn gsm met het apparaat verbond. Floor deed teken dat ik mocht opnemen. "Laat mij gerust!" Hoorde ik Brigitte in de verte roepen. Het was duidelijk dat ze haar gsm niet tegen haar oor hield. Het leek wel alsof ze in een gevecht zat. "Nee! Nee! Laat mij gerust!" Riep ze weer. Mijn bloed begon te koken. Haar stem klonk zo angstig. Het klonk hetzelfde als toen ze hallucineerde over Willem dat voor haar stond. Het deed me zoveel pijn toen, ik wou het nooit meer horen. Tevergeefs en deze keer is het ook nog eens mijn fout.