Achter gesloten deuren~ Deel 2

15

Eindelijk zat ik in de zetel. Hoofd achterover, voeten op tafel, pint in de ene hand en een jointje in de andere om de pijn te verzachten. De tv stond op, één of andere brandweerserie was bezig, maar daar had ik geen aandacht voor. Ik wou echt de pijn laten verdwijnen. De pijnstilling die ik in het ziekenhuis had gekregen was al lang uitgewerkt dus deed ik het maar op deze manier. Zo verliet niet alleen de fysieke pijn mijn lichaam, maar ook mijn mentale pijn. Ik vond even de rust die ik nodig had. Na enkele minuten genoten te hebben hoorde ik mijn gsm afgaan. Een berichtje van een onbekend nummer. Dat was nog niet het meest vreemde aan het bericht, er stond gewoon een adres. Ik zocht het adres op, op google maps en zag dat het maar tien minuten wandelen was. Ik wist niet goed wat ik moest doen, dit kon verkeerd verstuurd zijn, maar het kon even goed een kreet om hulp zijn. Ik besloot om toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Als rechercheur was het mijn plicht om na te gaan wat er aan de hand was, ook al was ik geschorst. Ik deed mijn jas en schoenen aan, samen met een muts en sjaal om mijn verwondingen te verbergen. Ik stak mijn gsm en sleutels in mijn zakken en verliet mijn woning. 

Na tien minuten te wandelen in de koude kwam ik bij een alleenstaande woning terecht. Ik checkte het adres nog eens na zodat ik zeker aan de juiste woning stond. Met enige aarzeling belde ik aan. Ik observeerde de omgeving om te zien of er misschien iets gaande was. Een vrouw van rond de 60 met lange zwarte haren en bruine ogen kwam de deur open doen. Ik keek haar verbaasd aan. Ik kende haar niet, maar het leek wel alsof ik haar zou moeten kennen. Ze leek zenuwachtig te zijn, precies of er was iets gaande. "Ik heb een berichtje gekregen met dit adres, maar weet niet van wie. Het zal wel verkeerd geweest zijn. Sorry voor het st-" De vrouw onderbrak mij. "Bent u Eric?" Vroeg ze onzeker. Ik knikte en keek haar vragend aan. Hoe wist ze mijn naam. Ik zorgde er altijd voor dat onbekenden niet aan mijn gegevens konden. "Wij hebben u nodig." Zei ze paniekerig. Haar ademhaling werd sneller en de tranen kwamen in haar ogen te staan. "Ze ziet dingen die er niet zijn, ze ademt nauwelijks, ze slaat in het rond. Ze zei voordien dat we u moesten contacteren als er iets gebeurd. We weten echt niet wat doen." Ze bleef maar doorratelen, waardoor ik nauwelijks informatie kreeg over wie het ging en wat er exact aan de hand was. Ik nam de vrouw haar handen vast en zei dat ze moest kalmeren. Na enkele seconden kalmeerde ze ook en begon ze alles rustig uit te leggen. "Mijn dochter" begon ze, "ik ben de mama van Brigitte. Ze is aan het hallucineren en we krijgen haar er niet uit." Mijn hart leek in mijn keel te zitten. "Waar is ze?" Ze wenkte me binnen en bracht me naar de woonkamer. Brigitte zat tegen de muur op de grond. Haar lichaam trilde hard, de tranen stroomden uit haar ogen terwijl ze voor zich uitstaarde, ze riep enkele dingen die ik niet kon verstaan. Een man, waarschijnlijk haar papa, zat naast haar en hield haar armen vast terwijl hij haar naam riep. Hij keek me verachtelijk aan, hij leek me nu al niet te vertrouwen. "Zo iemand moet mijn dochter helpen?" Zei hij vol afschuw en keek zijn vrouw aan. "Benny" Zei de vrouw kwaad. "Tis toch. Zie nu hoe hij er staat, precies een boksbal." Zei de man, Benny, weer. Terwijl zij ruzie maakten, ontfermde ik mij over Brigitte. Met Brigitte ging het slechter, waarschijnlijk omdat ze hoorde dat er ruzie was en dat haar terug bracht naar de tijd met Willem. "Brigitte." Zei ik stil terwijl ik mij voor haar neerzette. "Het is oke, Brigitte. Je bent veilig, niemand kan u iets doen." Probeerde ik zo geruststellend mogelijk te zeggen. Na enkele minuten verliet Benny eindelijk de ruimte waardoor de rust weerkeerde. Bij Brigitte verbeterde het niet. Ik draaide me om en keek de vrouw aan. "Hebben jullie een bad?" Ze knikte. "Kan u die vullen met lauw water?" Weer knikte ze en liep naar de badkamer. "Alles komt goed, Brigitte. Ik ben bij u." Haar ademhaling werd alsmaar sneller. Ik nam voorzichtig haar handen vast. "Het bad is bijna vol." Zei de mama terwijl ze binnenkwam. Ik knikte. "Kan u even helpen om haar naar daar te ondersteunen?" Ze kwam zonder iets te zeggen naar ons. "Brigitteke, we gaan u in bad zetten. Probeer recht te staan en met ons mee te gaan." Zei ik haar. Samen met haar mama brachten we Brigitte naar de badkamer. Ik zei tegen haar mama dat ze Brigitte in het bad moest zetten, omdat ik het een te groot risico vond om als man haar aan te raken. Blijkbaar leek Brigitte dat niet te willen, ze sloeg hevig om zich heen waardoor ze zelfs enkele keren haar mama hard raakte. De tranen kwamen in mijn ogen te staan. Ik had haar nog nooit zo gezien en het deed me echt pijn. Ook haar mama wist niet meer wat doen dus besloot ik om over te pakken. Ze bleef maar om zich heen slaan en roepen. Ik probeerde haar te kalmeren, maar plots raakte ze me hard op één van mijn steekwonden. Ik beet op mijn tanden. Het deed enorm veel pijn, maar ik gaf niet op. Brigitte haar mama begon te roepen dat ze moest stoppen. "Mevrouw, het is oke." Zei ik. Ze sloeg haar handen in haar gezicht en huilde. Ze was radeloos. Dat was duidelijk. "Brigitte." zei ik stil en legde mijn handen op haar schouders. "sjoe, ik ga u in bad zetten. Ik ga u niets doen. Ik beloof u dat ik u geen pijn ga doen." Ik begon voorzichtig haar kledij uit te doen en stilaan begon ze te kalmeren. Ik wist niet of ze gewoon enorm in shock was of dat ze gewoon gerust gesteld was. "Ik ga u niets doen, Brigitte. Ik geef om u. Ik zou u nooit iets doen." Zei ik haar. 

Het duurde enkele minuten eer ik haar in bad kreeg, maar eens ze erin zat was ze wel weer volledig bij bewust zijn. "Eric?" ik zuchtte opgelucht. Ik was blij dat ze oke was. "Gaat het?" Vroeg ik haar. Ze knikte, maar keek beschamend in het rond aangezien ze halfnaakt in bad zat. "Ik zal je even alleen laten." Zei ik. Ze knikte dankbaar. Ik verliet de badkamer en ging opzoek naar Brigitte haar mama. Uiteindelijk vond ik haar in de keuken. "Mevrouw?" ze keek op en keek me met betraande ogen aan. "Zeg maar Marianne." Ik glimlachte. "Ze is oke, ze zal subiet komen." Zei ik bemoedigend. "Dank u voor uw hulp." Weer glimlachte ik. Voor Brigitte deed ik alles, wanneer het maar nodig was. "Eric, ben jij wel oke?" Ze wees naar mijn buik. Ik keek en zag een grote bloedvlek op mijn T-shirt. Snel trok ik mijn T-shirt omhoog om te zien hoe groot de schade was. Marianne liep naar een kast en kwam met een EHBO-kistje terug. Ze nam er verzorgingsmateriaal uit en begon mijn wond te verzorgen. "Sorry voor mijn man." Zei ze en depte met een doekje op mijn wonde om het bloed te stelpen. "Dat is oké. Hij heeft gelijk. Ik sta hier ook niet echt sober bij. Ik snap dat hij het leven van zijn dochter niet in de handen van iemand zoals mij wilt leggen." Zei ik haar. "U hebt haar al enorm veel geholpen, ook nu. U bent de enige dat haar kan helpen." Zei ze me. Ik glimlachte zwak. Het deed me wel iets dat ze dit zei. Ik wou niets anders dan haar helpen. "Mag ik vragen hoe u aan deze verwondingen komt?" Ze keek me terughoudend  aan. Ik vroeg haar eerst of ze wist wat er zonet met Brigitte is gebeurd. Na de bevestiging vertelde ik haar dan dat ik aangevallen ben geweest door de aanrander. "U offert echt uw leven voor haar op." Zei ze vol verwondering. Ik knikte. "Ik zou het blijven doen." Ze eindigde de verzorging door het kompres op de wonde te plakken. Ik bedankte haar om mij te verzorgen. "Ziet u haar graag?" Even was ik in shock door haar vraag. Dit had ik totaal niet verwacht. Gelukkig redde Brigitte mij van deze vraag. "Mama, je moet hem zo niet ondervragen." Lachte Brigitte. Ik draaide me om en zag Brigitte in het deurgat staan met een handdoek, waarmee ze haar haar droogde, in haar handen. Marianne lachte en stak onschuldig haar handen in de lucht. "Ik ga jullie alleen laten." Zei ze. Nadat ze Brigitte had gevraagd of alles oke is met haar verliet ze de ruimte.