Achter gesloten deuren~ Deel 2

35

Floor

Obi en ik waren aan het patrouilleren toen de dispatch ons vroeg om versterking te bieden aan Eric en Brigitte hier in de buurt. Ik zette meteen de blauwe op en Obi gaf extra gas. We waren niet ver van het huis vandaan als we plots schoten hoorden. "Ik hoop dat het niet één van hun is." Zei ik meteen. Obi bracht de auto tot stilstand. We stapten direct uit en begaven ons met getrokken wapens naar het huis. We hoorden geschreeuw van een man, dat duidelijk niet van Eric was, dus ik dacht dat het ons kon geruststellen. Niets was minder waar. Wat we aantroffen was misschien wel het meest verschrikkelijke dat kon gebeuren. Brigitte stond in shock, met haar wapen in haar hand, voor zich uit te staren. Een man die me bekend voor kwam lag op de grond en drukte zijn hand op zijn schouder. Maar Eric...hij lag dood te bloeden op de grond. Zijn lichaam bleef roerloos liggen terwijl het bloed uit zijn hals bleef stromen. Ik liep rap naar hem toe en drukte met mijn handen in zijn hals om het bloed, proberen, te stelpen. Obi riep een ambulance op terwijl hij bij de man ging kijken hoe die het stelde. "Brigitte, wat is er gebeurd?" Vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd en zette enkele stappen achteruit. Ze begon te huilen. "Brigitte!" Riep ik uit, in de hoop een antwoord te krijgen, maar tevergeefs. Zoals ik kon zien was Brigitte de enige dat een wapen vasthad. Alles leek erop dat ze beiden verwondingen had aangebracht. Al kon ik niet geloven dat Brigitte hem pijn zou doen. Zij zou nooit haar partner neerschieten, al zeker Eric niet. Of dat dacht ik toch. Dit leek toch andere dingen te bewijzen. 

De tijd eer dat de ambulances hier stonden, leken wel uren te duren. "Luc, eerst hier." Riep ik uit. Hij kwam meteen naar ons toe gelopen. "Ik denk een schotwonde in de hals." Hij knikte en nam het van mij over. Hij sloeg een paar keer zachtjes in Eric zijn gezicht in de hoop hem wakker te krijgen, maar dat lukte niet. "Is hij direct buiten bewust zijn geraakt?" Vroeg Luc. "Toen wij hier een paar seconde na de schoten aankwamen was hij bewusteloos en hij is niet meer bijgekomen." Zei ik hem overhaast. Hij zuchtte en zei van alles tegen de verplegers die erbij waren. "We moeten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis." Ze legden Eric op de brancard en reden ermee naar de ambulance. Ook de andere man werd meegepakt. "Ik ga met die man mee. Pak jij Brigitte mee naar het ziekenhuis. Ik ga naar de commissaris bellen." Obi knikte en ging naar Brigitte. Ik liep naar de ambulance waar de andere man in lag en zette mij er naast. Als we onderweg waren naar het ziekenhuis bracht ik de chef op de hoogte. 

Aangekomen aan het ziekenhuis zag ik hoe ze Eric aan het reanimeren waren terwijl ze hem uit de ambulance haalden. De tranen kwamen in mijn ogen te staan. Ik hoopte echt dat dit niet door Brigitte kwam. Ik liep met de dokters mee naar binnen, waar ik mij in de wachtkamer moest neerzetten. Al ging ik niet meteen zitten. Ik ijsbeerde doorheen de ruimte. Ik wachtte. Op nieuws over Eric, op de chef, op Obi en Brigitte. Ik bleef maar wachten en ik werd het beu. "Floor," ik draaide me geschrokken om en zag de chef staan, "heb je al nieuws?" Vroeg hij me. Ik schudde mijn hoofd. "Het ziet er niet goed uit, chef. Ze waren hem aan het reanimeren toen we hier aankwamen." De chef zuchtte en liet zijn hoofd zakken. Hij gebaarde mij te gaan zitten, wat ik dan ook deed. "Weet je al wat er is gebeurd?" Weer schudde ik mijn hoofd. "Brigitte was de enige met een wapen, chef. Ze was echt de enige." Zei ik triest. Hij leek niet te weten wat hij hierop moest antwoorden. Hij legde zijn hand op mijn schouder en kneep er zachtjes in. Hij zei me ook dat ik beter mijn handen kon gaan wassen, want bloed van een ander op uw lichaam hebben is niet gezond. 

Ik had zonet mijn handen gaan wassen. Ik liep de toiletten buiten en kwam Luc tegen die gehaast leek, maar ik kon het niet laten om te vragen of hij iets meer kon zeggen. "Het ziet er niet goed uit. Ik weet niet of hij het gaat halen." Zei hij en liep verder. Ik bleef geshockt staan. Ik strompelde terug naar de wachtruimte en keek de chef aan. Hij stond recht en vroeg me wat er was. "Het gaat niet goed met Eric. Ze weten niet of hij het gaat halen." Zei ik hem. "Wat?" Hoorde ik achter me. Ik draaide me om. Obi stond met Brigitte in zijn armen achter mij. Ze barstte in tranen uit. Ik wist niet wat ik moest zeggen of doen. Had ze het zelf gedaan? Was het een ongeluk? Was het een plan? Ik wist het niet en daardoor wist ik ook niet wat ik moest doen. Moest ik haar helpen of alleen laten? Het was mij allemaal een raadsel. Een raadsel dat ik snel wou oplossen, maar waarschijnlijk lang zou duren. 

Na uren lang gewacht te hebben kwam de dokter eindelijk naar ons. Van de andere man wisten we al dat hij in orde was en hij werd nu bewaakt door onze collega's. Nu zou het verdict komen over Eric. De dokter zijn gezichtsuitdrukking zag er niet goed uit. Hij zou ons dus waarschijnlijk slecht nieuws komen brengen. Heel slecht nieuws.