Achter gesloten deuren~ Deel 2

46

Brigitte stond recht en begroette haar ouders. Haar mama lachte, omdat ze zag dat Brigitte dit totaal niet had verwacht. Benny was daarentegen enorm nors. Hij wou hier duidelijk niet zijn. Ik begreep het wel. Onze contacten waren totaal niet goed, maar ik had Marianne uitdrukkelijk gevraagd om met twee te komen zodat Benny en ik alles als volwassenen konden bijleggen. Brigitte bood hen aan om mee aan tafel te komen zitten en vroeg hen wat ze wouden drinken. "Ik zal dat wel doen. Zet jij u maar bij uw ouders." Ik legde mijn hand even op haar onderrug en keek haar met een glimlach aan. Ze bedankte me en gaf mij een kus. Met een glimlach op mijn gezicht ging ik naar de keuken om drie glazen wijn en een glas water, voor mij, te pakken en terug naar de living te gaan. "Ik had jullie totaal niet verwacht." Hoorde ik Brigitte zeggen terwijl ik chips in een potje kapte om die op tafel te zetten. "Hij heeft bijna liggen smeken." Lachte Marianne. Ik zette de potjes chips op tafel en ging naast Brigitte zitten. Ze was zo blij. Ze keek me met een glimlach aan om dan weer haar blik naar haar ouders te richten. "Al lijkt het tegen uw zin te zijn he, papa?" Ze keek Benny doordringend aan. Hij haalde zijn schouders op. "Ik ben niet graag in het bijzijn van zulke rotte mensen." Sprak hij uit. Marianne gaf hem direct een stoot, Brigitte daarentegen legde haar hand op mijn been. "Wat? Het is toch? Eerst een vrouw pijn doen en dan nog eens respectloos zijn ten opzichte van haar ouders. Dat zijn eikels." Zei hij weer. Brigitte wou reageren maar ik hield haar tegen. "Laat maar lieveke. Ik verdien dat." Zei ik haar en kneep zachtjes in haar hand. Het deed Brigitte meer pijn dan dat het mij pijn deed. Ik had door de jaren heen geleerd om zulke woorden nooit tot aan mijn hart te laten komen. Brigitte was daar anders in. Ze was enorm hard, maar ook gevoelig. Ze trok zich alles aan, ook al was het niet naar haar gericht. Ik voelde hoe haar hand zachtjes begon te trillen. Ik hoopte dat ze niet weer een paniekaanval ging krijgen. Ik keek haar aan en zag hoe haar glimlach van eerder verdwenen was. Ik deed teken dat ze naar de foto's moest kijken die open stonden op de laptop. Ze begon meteen weer te glimlachen en vroeg de aandacht van haar mama terwijl ze de laptop draaide zodat iedereen het scherm kon zien. "Je moet eens zien wat voor een mooie foto's Eric van mij heeft getrokken." Zei ze trots. Ze liet alle foto's zien. Marianne was enorm enthousiast, Benny kon een zwakke glimlach onderdrukken, al wou hij die liever verbergen. "Amai Eric, je hebt echt talent." Zei Marianne. Ik glimlachte en keek haar aan, "zo'n resultaten kan ik alleen maar bereiken als er zo'n prachtige vrouw voor de lens zit." Zei ik haar. Brigitte keek me verliefd aan. Haar glimlach was breed en de glinstering in haar ogen waren overduidelijk. Paar maanden geleden had ze hier sterk tegen opgetreden. Dan zou ze zeggen dat ze dat niet was. Nu accepteerde ze mijn complimenten tenminste. "Die foto's van jullie zijn ook heel mooi. Jullie hebben echt wel veel plezier he." Zei Marianne weer. Brigitte en ik knikten. Plezier was één van de belangrijkste dingen in een relatie en dat hadden Brigitte en ik enorm veel. Ik probeerde altijd om haar aan het lachen te brengen, want zo zag ik haar het liefste, met een lach. 

Na een paar keer commentaar gekregen te hebben van Benny, werd het tijd dat ik voor mezelf opkwam. Marianne en Brigitte waren al te vaak opgekomen voor mij en ik vond niet dat zij zich in die plaats moesten stellen. Ook deze keer wou Brigitte voor mij opkomen, maar ik zag dat ze echt kwaad werd. Ik legde mijn hand op haar been, glimlachte even en richtte me dan op Benny die me met een norse blik aankeek. Ik zei hem dat we op een slechte noot waren begonnen, meteen pikte hij daarop in dat het nog zacht was uitgedrukt. Hij sprak zijn ongenoegen uit over hoe ik onder invloed hun woning was binnengekomen om Brigitte te helpen en over hoe ik geen respect toonde naar hem toe. Ik knikte en zei hem dat ik hem begreep. "Dat was fout van mij om onder invloed te zijn, ook al wist ik niet waar ik terecht ging komen. Ik ben even op een slecht pad terecht gekomen, maar ik heb me snel weer herpakt zodat ik voor Brigitte kan zorgen." Legde ik hem uit. Hij knikte en zei dat hij mij ook niet de kans had gegeven om me te bewijzen. Hij had meteen een slecht oordeel over mij omdat ik onder invloed bij hen kwam en hij schrik had dat ik zoals Willem zou zijn. "Ik heb het u vorige keer ook gezegd. Mijn doel was om haar te helpen, om ervoor te zorgen dat ze terug gelukkig kon zijn. Zelfs als dat niet met mij kon zijn. Ik heb geprobeerd, ik weet niet of het is gelukt, om mijn gevoelens voor haar verborgen te houden." Brigitte begon hevig haar hoofd te schudden waardoor we allemaal begonnen te lachen. "Het is dus duidelijk niet gelukt." Lachte ze. Ik haalde onschuldig mijn handen op. "Dat is moeilijk om dat te verbergen als je stapel bent op iemand." Antwoordde ik. Ze glimlachte en gaf me een kus. Ik richtte me weer tot Benny die stilaan het gevecht leek te verliezen. Zijn schouders die heel de tijd gespannen stonden waren nu ontspannen en zijn norse blik maakte plaats voor een neutrale blik. "Ik doe er elke dag alles aan om haar gelukkig te maken en als er een dag komt dat ik dat niet meer kan dan geef ik haar de kans om dat bij iemand anders te zoeken. Nu is het aan mij om voor haar te zorgen en haar alles te geven en ik beloof, op alles dat ik liefheb, dat ik dat zal doen ook." Benny zijn blik werd eindelijk een beetje aangenamer. "Wij gaan nooit geen beste vrienden worden, maar het draait om het geluk van mijn dochter. Ik zie ook wel dat ze gelukkig is met u. Ze heeft ook al vernoemd om u voor te stellen aan de familie dus dat wilt heel veel zeggen. Ik wil dat zij gelukkig is en als jij haar gelukkig maakt dan moet ik dat aanvaarden." Een zwaar gewicht viel van mijn schouders. Ik had gedacht dat het veel langer zou duren eer ik hem kon overtuigen. Een zucht verliet mijn lichaam. "Ik heb het ook vorige keer gezegd, Eric. Je mag ons dat niet kwalijk nemen dat wij schrik hebben gezien naar wat er gebeurd is met Willem." Begon Marianne. Ik knikte. "Ik begrijp jullie daar volledig in. Ik zou als ouder ook zo zijn moest mijn kind dat meemaken. Ik kan alleen maar zeggen dat ik nooit zo zou zijn of worden. Brigitte is de dierbaarste persoon in mijn leven." Zei ik haar. Ze zei dat ze het echt allemaal wou geloven maar dat ze het moeilijk vond aangezien Willem ook zoveel had beloofd. Weer zei ik haar dat ik haar begreep, maar deze keer zei ik daarbij dat ik zelf niet zomaar iemand vertrouwde. Ik wou hen meer uitleg geven, maar Brigitte hield me tegen. "Lieverd, je hoeft dit niet te doen." Zei ze me. Ik knikte zachtjes. Ik wist wel dat het niet moest, maar misschien zorgde dat voor meer vertrouwen. Ik vertelde hen niet alles, maar wel genoeg zodat ze op de hoogte waren. Ze keken me beiden geshockt aan en zeiden dat ze daar totaal geen idee van hadden. Aan sommige mensen konden ze zien dat ze iets hadden meegemaakt, zoals Brigitte die enorm teruggetrokken was geworden. Bij mij hadden ze totaal niets door. "Dan is u dat ook zwaar gevallen toen je dat van Brigitte te weten kwam?" Vroeg Marianne. "Toen was er nog niet echt iets tussen ons." Antwoordde Brigitte meteen. Ik grinnikte waardoor Brigitte me vragend aankeek. "Dan is het mij toch wel goed gelukt mijn gevoelens te verbergen." Zei ik met een grijns. Met open mond keek ze mij aan terwijl haar ouders begonnen te lachen. Ik vertelde haar dat ik al lang iets voor haar voelde. Dat ik me altijd veel beter voelde als ik bij haar was en dat het toen nog makkelijk te verbergen was omdat ik dacht dat ze gelukkig was. Ze lachte en schudde haar hoofd. 

Na nog een lange en gezellige avond, ploften we in de zetel neer. Brigitte legde zich tegen mij aan en nam me stevig vast. "Dat is zo leuk dat je hen hebt uitgenodigd en alles hebt uitgepraat met papa." Zei ze me. Ik wreef met mijn hand over haar rug en zei haar dat ik alles voor haar overhad zodat ze gelukkig kon zijn. "Ik heb het echt met u getroffen. En dan ook nog zo lang zwijgen over uw gevoelens." Ze keek me aan. Die prachtige glimlach verscheen weer op haar gezicht. "Nu kan ik dat eindelijk tonen." Ik wreef zacht met mijn vingertoppen over haar wang. Ze sloeg haar been over de mijne waardoor ze op mijn middel zat. Haar ogen keken recht in de mijne en leken wel vuurpijlen af te schieten. "Ik hou echt zoveel van u." Zei ze. Ze ging met haar handen door mijn haar en kwam met haar hoofd dichter naar de mijne. Haar voorhoofd leunde zachtjes tegen de mijne. Haar blik werd uitdagend. Teder drukte ze haar lippen op de mijne. Ik verplaatste mijn handen voorzichtig naar haar dijen. Haar lichaam die normaal even verschoot, leek nu geen kik te geven. Alsof de aanraking die ik gaf een gewoonte was geworden. Een goede gewoonte, een vertrouwde gewoonte. Ze wist dat ik nooit misbruik zou maken van haar lichaam. In welke staat die ook was. Zolang ze mij de toestemming niet gaf dan deed ik niets. Jammer genoeg verlieten haar lippen de mijne sneller dan ik wou. Ze grijnsde na het zien van mijn lach. Met mijn blik smeekten mijn lippen om de hare. Ze gaf me waar ik om smeekte, maar deze keer intenser. Ik ging met mijn handen naar haar heupen, wat haar lichaam nogmaals geen probleem vond. Ik glimlachte waardoor ze weer haar lippen losten. Ik vloekte binnensmonds. Had ik niet gelachen dan had ze niet gelost. "Waar brengen we dit heen?" Vroeg ik uitdagend. "Blijf maar hier." Fluisterde ze in mijn oor en begon de knopen van mijn hemd los te doen. Ik grijnsde. Ik had nooit eerder zo naar haar verlangd. Nooit eerder wou ik zo graag haar ontblootte lichaam tegen de mijne. Haar warme handen verplaatsten zich over mijn lichaam. "Gaat dat gaan voor u?" Vroeg ze me terwijl ze mijn hemd uittrok. Ik glimlachte. Ik legde mijn handen in haar hals en kuste haar intens. De pijn zou ik maar al te graag verbijten moest deze opkomen. Mijn gedachtes zaten nu alleen maar bij Brigitte. En het was op dit moment dat ik besefte dat ik niemand anders wou dan haar. 

Ik had maanden afgezien, van mezelf, van haar situatie. Maanden lang gevochten tegen de gevoelens die ik voor haar had en niet mocht laten zien. Als ik had geweten wat Willem toen deed had ik haar eerder uit die situatie gehaald. Mijn handen verplaatsten zich onbewust hevig maar liefdevol onder haar lichtgekleurde bloes. Terwijl dacht ik aan hoe lief ik haar had. Ik hoopte dat ze nooit meer mijn zijde zou verlaten. Ik had haar nodig in mijn leven en ik zou voor haar vechten, altijd. Het enige wat ik wou was haar gelukkig zien en ik zou daar mijn wereld voor willen geven. Al was zij mijn wereld. Alleen zij.