Achter gesloten deuren~ Deel 2

25

Brigitte haar tranen leken niet te stoppen. Hoe meer en hoe harder ze huilde hoe kwader ik werd op de persoon dat haar pijn had gedaan. Ook al wist ik niet wat er was gebeurd. "Wat is er gebeurd?" Door haar hand die ik op mijn rug voelde bijeen persen had ik al snel door dat het haar echt pijn deed. "Hey, je bent hier veilig he." Ze knikte zachtjes haar hoofd. Ze verwijderde haar lichaam van de mijne, jammer genoeg, en zette zich neer op de stoel. Met haar mouwen, die ze tot over haar handen had getrokken, droogde ze haar tranen. Ik zette me naast haar op de stoel en keek haar bezorgd aan. "Moet je iets hebben? Thee of water? Of een dekentje?" Vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd en staarde naar haar handen die ze in elkaar had gehaakt. "Ik heb u nodig." Zei ze stil. Ze hoopte waarschijnlijk dat ik het niet had gehoord. Mijn hart maakte een sprongetje. Deze woorden maakte me zo blij, maar ik moest me koel houden. Voorzichtig legde ik mijn hand onder haar kin en zorgde ervoor dat ze mij aankeek. "Wat is er gebeurd?" Enkele tranen rolden terug over haar wangen die ik met mijn duim wegveegde. "Het lijkt erger dan het is." Zei ze, maar overtuigend klonk het niet. "Niemand hoeft u pijn te doen." Ze glimlachte zwak. "Maar je zat toch bij u ouders?" Vroeg ik haar verward. Ze knikte. "Brigitteke," ik legde een lok verloren haren achter haar oor, "hebben uw ouders u iets gedaan?" Vroeg ik voorzichtig. Ze ging met haar hand over mijn onderarm om dan mijn hand vast te pakken. "Het is beter dat je het niet weet." Ze keek me doordringend aan. "Nee, dat ga je mij niet aandoen." Ze keek me geschrokken aan. "Brigitte, je hebt jarenlang afgezien zonder dat ik het wist. Ik wil niet dat dat nog eens gebeurd." Ze zuchtte. "Ik ben het gewoon en ik ben het blijkbaar ook waard." Zei ze triest. Ik wreef met mijn handen over haar benen. "Ik wil niet dat je dat ooit nog eens zegt, Brigitte. Je bent de meest fantastische vrouw die ik ken. Een vrouw dat zo lief, attent, zorgzaam en mooi is, daar zijn er niet veel van hoor. Het enige dat jij verdiend is het allerbeste ter wereld. Niet minder dan dat." Zei ik vastberaden. Ze glimlachte en begon te blozen. "Ik dacht echt dat je veilig was bij uw ouders." Zei ik met een zucht. Ze nam mijn handen vast die nog steeds op haar benen lagen. "Ik ga mij even iets te drinken halen." Ik beval haar om te blijven zitten en zei haar dat ik een thee ging halen voor haar. Ik begaf me naar de keuken en zette de waterkoker op. Ik wou echt zo graag weten wat er was gebeurd. Ik kon niet geloven dat haar ouders haar iets zouden aandoen, maar ja dat geloofde ik van Willem ook eerst niet. Waarom vertelt ze mij niet gewoon wat er is gebeurd. Misschien beschermt ze die persoon wel. Ze weet dat ik agressief uit de hoek kan komen als het over haar gaat. Ik wou haar gewoon kunnen beschermen.

Met de warme tas thee ging ik terug naar het kleine kantoortje waaruit luid gelach kwam. Bij het binnenkomen zag ik Marie en Brigitte praten en lachen. Ik zette de tas thee voor Brigitte op tafel. "Sorry dat ik het plezier verstoor, maar Brigitte ik veronderstel dat je niet terug naar huis wilt gaan vanavond. Is er iemand waar je bij terecht kan?" Vroeg ik haar. Ze keek bedenkend in het rond. "Kan ik misschien voor een nachtje bij u blijven?" Vroeg ze onzeker. "Ik zou niet liever hebben, maar jij moet het aankunnen he Brigitte. Gezien naar de situatie is dat misschien niet zo evident." Ze knikte. "Ik weet het, maar ik kan niet eeuwig van u wegblijven he. Ik denk zelfs dat het voor u moeilijker is dan voor mij. Dus als dat voor u oké is voor een nachtje?" Ik glimlachte en knikte. Liefst van al had ik haar heel de nacht in mijn armen. "Dat is zeker oké. We moeten wel nog iets meer dan een uur werken, vind je het erg om te wachten?" Ze schudde haar hoofd. "Oké, dan laat ik jullie nu verder doen met jullie koffieklets." Zei ik met een lach en zette mij aan mijn bureau om verder te werken. 

Bij het binnenkomen van mijn appartement keek Brigitte direct in het rond en keek verbaasd naar mij. "Je hebt het hier heringericht?" Ik knikte en deed teken dat ze mocht gaan zitten in de zetel, in de nieuwe zetel weliswaar. "Het waren iets te veel herinneringen die ik niet aankon dus daarmee." Legde ik uit. Ze knikte. Aan haar uitdrukking kon ik zien dat ze zich schuldig voelde, ik wou dat gevoel niet aansterken dus besloot ik om er niets meer over te zeggen. "Als je wilt mag je in mijn kamer slapen als die andere te veel herinneringen naar boven gaat brengen." Zei ik haar en zette me naast haar neer in de zetel. Ze keek me met een glimlach aan. Die mooie glimlach, waar ik telkens weer verliefd op werd. "Ik heb daar hele mooie herinneringen, dus laat me maar gewoon terug daar slapen." Ze keek me belust aan. Natuurlijk had ze het over die speciale nacht. De meest speciale nacht uit mijn leven. Sinds ik mijn ontblootte lichaam van de hare had verwijderd ging er een slecht gevoel doorheen mijn lichaam. Ik had gevoelt dat er iets zou gebeuren en ik had me voorgesteld hoe het allemaal zou zijn. Ik had nog nauwelijks gedacht aan die nacht. De leegte hield me veel meer bezig. Ik had me schuldig gevoelt sindsdien. Had ik haar niet alleen gelaten, mijn lichaam niet van de hare verwijderd, dan had er nooit iets gebeurd. Het had erger kunnen lopen dan dat mijn gedachten zich hadden voorgesteld. "Het was mijn vader." Hoorde ik haar stem klinken. Ik keek haar verward aan. "Ik had weeral zo'n slecht moment, mijn vader had veel geprobeerd maar kreeg me er niet uit. Zelfs niet nadat hij had gedaan wat hij vorige keer heeft gedaan. Hij werd kwaad en heeft me dan geslagen." Ze had duidelijk een krop in de keel en ze hield zich hard in om de tranen hun vrije loop te laten gaan. "Daarom dat uw polsen blauw zien? Hoe vaak heeft hij dat gedaan?" Vroeg ik haar. Terwijl zij vocht tegen de tranen, vocht ik tegen mijn woede. Zijn ogen hadden mij nog met haat en afschuw aangekeken. En ik begreep het, ik begreep heel goed dat hij zijn dochter wou beschermen tegen mensen die niet sober waren en dus een kort lontje hadden. Hij beschermde haar door haar van mij weg te houden zodat ik niet zou doen wat hij uiteindelijk zelf heeft gedaan. Ik wist dat ik haar pijn had gedaan die avond, met mijn woorden die niet voor haar bedoeld waren. Maar ik zou haar nooit pijn doen met fysieke kracht. Als dat zou gebeuren zou ik mezelf direct aangeven. "Dat is enkele keren voorgevallen. Maar ik begrijp hem, Eric. Ik heb het zo vaak voor tegenwoordig en het is ook erger, die zijn dat beu. Die houden van mij he, echt waar. Maar ik begrijp dat ze niet willen blijven zorgen voor hetzelfde probleem dat zich telkens weer blijft herhalen." Haar woorden rolden sneller over haar lippen, ze probeerde me te overtuigen al wist ze dat dat onmogelijk was. "Je kan er zelf niets aan doen, Brigitteke. Ze mogen jou niet zo behandelen. Ze weten wat je hebt meegemaakt, dan moeten ze rustig met u omgaan en vooral geduld hebben." Ze knikte. Ze wist maar al te goed dat ik gelijk had. Ze zette zich in kleermakerszit met haar gezicht naar mij gericht. Ik verschoof mijn lichaam een beetje zodat ik mijn nek niet zou bezeren. Ze legde haar handen op mijn benen en keek me doordringend aan. "Ik begrijp hun. Ik ben een last voor hun." Zei ze. Ik zuchtte. Hoe kon zo iemand nu een last zijn voor iemand. "Dat ben je niet. Ik heb toch ook nooit mijn geduld verloren bij jou, terwijl ik u door heel veel verschillende dingen heb moeten helpen." Ze glimlachte. Ze verplaatste haar hand van mijn been naar mijn hals en wreef met haar duim over mijn wang. Ik kreeg meteen een glimlach op mijn gezicht. "Er is dan ook niemand dat zo liefdevol is als u he." Zei ze ravissant. "Dat is wat jij verdiend. Ze hebben u anders laten denken en voelen, maar geloof mij die zijn het echt niet waard. Als er iemand is die de meeste liefde verdiend, dan ben jij het wel." Ik keek haar verliefd aan. Aan haar gezicht kon ik zien dat ze niet wist wat ze moest reageren. Ze legde haar hoofd neer op mijn schouder en legde haar benen bovenop de mijne.