Achter gesloten deuren~ Deel 2

2

Met een klein, bang hartje ging ik de kamer, waar Brigitte lag, binnen. Met haar armen naast haar lichaam, bekabeling dat naar allerlei machines leidde en een zuurstofmasker over haar mond, lag ze op het bed. Haar lichaam was zo bleek als daarstraks, zo wit als haar laken dat bovenop haar lag. De regelmatige pieptoon liet het ritme van haar hart horen. Ik stapte voorzichtig naar haar bed toe, terwijl ik vocht tegen de tranen die hun weg naar buiten zochten. Als ik tegen haar bed stond, liet ik mijn hand voorzichtig in de hare glijden. Haar lichaam was nog steeds zo koud. Ik zette me naast haar op bed en keek haar aan. Ik verloor het gevecht tegen de tranen. Waarom heeft ze dit toch gedaan? Ik was er niet voor haar, dat ga ik mezelf nooit vergeven...nooit. 

Haar warme, naakte lichaam tegen de mijne. Haar hoofd vredig op mijn borst, naast haar handen, die me vanbinnen warm maakte. Uitgeput en voldaan. Tevreden en goesting in meer. Mijn vingertoppen die over haar naakte rug gleden. Mijn been die tussen de hare lag. De zon die voor een klein stukje binnen scheen. De wekker die om exact zeven uur afliep. Haar zachte lippen die de mijne raakten en de mooie, brede glimlach die ze op haar gelaat vertoonde. Ik wou dit. Veel meer dan die ene keer. 

Op dit moment realiseerde ik me dat Brigitte de enige was, de enige waarmee ik elke ochtend wou opstaan, het enige lichaam dat ik tegen de mijne wou voelen. Ze is de enige waar ik ontzettend veel van hou en ze is de enige die ik niet wil verliezen. Ze was op korte tijd zo belangrijk voor me geworden. Ze liet me zien en voelen wat liefde is, terwijl het voor haar bijna onmogelijk leek om van iemand te kunnen houden. En ik begreep, heel goed zelfs. Ik zou haar begrijpen moest ze zeggen dat ze geen relatie meer zou willen of dat ze geen contact meer wou hebben met mannen. Ik zou dan nog evenveel van haar houden zoals ik nu deed. Onvoorwaardelijk veel. 

Brigitte was de schoonheid zich zelve. Zowel innerlijk als uiterlijk. Ik had nog zelden in mijn leven zo een mooie vrouw als haar gezien. Haar strenge kant was niets tegenover de zachtheid die ze als persoon toonde. Haar koppigheid compenseerde perfect met haar behulpzaamheid. Hoe Brigitte was, de innerlijke zij, paste perfect bij haar uiterlijk. Haar mooie ogen die begonnen glinsteren als ze naar mij keek, haar lippen die een mooie lach lieten zien, haar haren die bijna altijd perfect lagen. Zelfs nu was ze zo mooi. Ik zou me geen andere vrouw als haar willen of kunnen wensen. Ik had het getroffen met haar en ik hoopte dat er ooit een moment zou komen dat ook zij dat zou kunnen en willen zeggen. 

Ik was zo in mijn gedachten verzonken dat ik niet doorhad dat er een dokter naast me stond. "Ik denk dat het beter is als we haar nu even laten rusten." Met gefronste wenkbrauwen keek ik hem aan. Ik vroeg me af of het iets uitmaakte als ik hier alleen en stil zat. Voor mij had dat hetzelfde geweest, maar het was beter om naar de dokter te luisteren. Het was tenslotte voor Brigitte en dat is belangrijker. Ik volgde hem mee de kamer en zette me terug in de wachtkamer. Koen en Tineke zouden naar hier komen. Misschien dat Brigitte nog even mochten bezoeken. 

Weer zette ik mij neer, op dezelfde stoel waar ik eender in de dag op was gaan zitten. Ik wist niet meer wat ik moest doen of denken. Nog steeds leek dit onwerkelijk, maar het begon echter aan te voelen. Ik wou niet dat het echt was. Ik wou dat ik wakker werd uit deze nachtmerrie en Brigitte haar lichaam tegen de mijne voelde. Dat was op dit moment mijn grootste verlangen. Maar wat was die van haar? Dood? Wou ze minder pijn? Wou ze iets duidelijk maken? Ik wou het zo graag weten. Ik wou zo graag weten wat er allemaal in haar hoofd ronddwaalde. Ik wou haar pijn het liefst van al willen overpakken of toch op ten minst verzachten. Het was onmogelijk. Wij als buitenstaanders konden niet veel doen, ofwel? Ik zuchtte. Dat deze hel maar snel voorbij is. Het deed me zoveel pijn en ik kon me niet voorstellen hoeveel pijn Brigitte leed. 

"Eric, alles oké?" Ik keek Tineke met mijn betraande ogen aan. Ik haalde mijn schouders op en liet mijn hoofd terug zakken. "Weet je al iets van Brigitte?" Vroeg ze en zette zich naast mij neer. "Ze hebben haar maag leeggepompt, maar het zou nog wel even kunnen duren voordat ze wakker wordt aangezien ze slappillen heeft ingenomen." Legde ik uit. Ze legde haar hand op mijn schouder. "Gaat het wel met jou?" Vroeg ze me en liet haar hand over mijn arm tot mijn onderarm glijden. "Ja, gaat wel." Zei ik als ik haar even aankeek en glimlachte. "Je hoeft je om mij geen zorgen te maken. Het gaat hier om Brigitte." Maakte ik haar duidelijk. Ze knikte. "Je moet jezelf niet zo wegcijferen. Jij bent minstens even belangrijk." Ik glimlachte en draaide mijn hoofd van haar weg.