Achter gesloten deuren~ Deel 2

23

Met z'n allen zaten we rond de tafel onze koffie te drinken voor dat we begonnen met werken. De sfeer in de groep was enorm verbeterd, toch als we in de dag moesten werken. Als ik met de nacht stond dan moest ik nog samenwerken met Marie, aangezien Brigitte de nachten nog niet aankon. Marie werkte dus als een soort van interim, gelukkig moest ik dus niet veel met haar samenwerken. "Eric, Brigitte, er is een melding van een vermist persoon." Zei Patrick die net de telefoon was gaan beantwoorden. We stonden recht en begaven ons direct naar onze auto. Brigitte zette de blauwe op terwijl ik de parking uitreed. "Brigitte?" Snel richtte ik mijn ogen op haar. Ze keek me aan. "Als er iets is zeg het mij dan he." Ze glimlachte en knikte. "Bedankt, Eric." Ik keek haar vragend aan. "Om zo goed voor mij te zorgen." Zei ze. Ik glimlachte. Dat was natuurlijk geen enkele moeite voor mij. We kwamen op onze bestemming aan en stapten direct uit. Ik belde aan en richtte me tot Brigitte terwijl ik mijn badge uit mijn achterzak haalde. "Je ziet er goed uit trouwens." Brigitte glimlachte. De deur sloeg open en een huilende vrouw kwam tevoorschijn. "Goedemorgen, Eric Buelens en mijn collega Brigitte Broeckx," ik toonde mijn badge net zoals Brigitte dat deed, "jullie hebben iemand als vermist opgegeven?" Ze knikte en wenkte ons binnen. "Mijn zoon," zei ze in paniek. Brigitte legde haar hand op haar schouder en leidde haar naar de zetel. Grote blauwe plekken op Brigitte haar pols kwamen tevoorschijn. Allerlei scenario's begonnen doorheen mijn hoofd te spelen, maar ik moest me nu concentreren op deze zaak. "Hij is weggelopen gisteren maar niemand weet waar hij is." Ik sloot me aan en zette me naast Brigitte in de zetel. We stelden haar verschillende vragen over haar zoon. Zoals zijn leeftijd, hoe hij eruit ziet, waarom hij is weggelopen enzovoort. "Van zodra we iets weten dan bellen we u. Zie dat er altijd iemand thuis is zodat hij thuis is jullie ons dan direct kunnen contacteren." Zei Brigitte en gaf haar kaartje af. "Heeft hij zijn gsm meegenomen?" Vroeg ik haar, ze knikte. Ik vroeg haar direct of ik die nummer kon krijgen zodat wij eens konden proberen bellen. 

Aangekomen op het kantoor legde ik de sleutels op de hoek van de tafel en gooide mijn jas over de rugleuning van mijn bureaustoel. "Was een goed idee van u om die nummer te vragen. We zullen ook ineens eens bellen he." Zei Brigitte en zette zich neer. Ik glimlachte zwak en zette me naast haar neer. "Misschien is het beter dat jij belt? Aangezien zijn vader zo is uitgevlogen tegen hem is een vrouwelijke stem misschien beter." Ik gaf haar mijn gsm aangezien ik de nummer had opgeslagen. Ze legde die op tafel nadat ze op het icoontje om te bellen had gedrukt en de luidspreker had opgezet. Terwijl Brigitte aan het bellen was bleef ik naar haar kijken. Naar haar polsen die ze nu verborg en haar handelingen die anders waren dan voordien. Handelingen die ik al lang niet meer had gezien, niet meer sinds de mishandeling door Willem. Zou dat terug het geval zijn? Dat kon toch niet, ze woonde bij haar ouders. Zouden haar ouders haar iets aandoen? Nee dat kon niet, die waren zo bezorgd vorige keer. "Eric." Ik voelde een hand op mijn been waardoor ik verschoot. "Amai, jij zat ver weg met uw gedachten." Zei ze direct. Ik glimlachte en verontschuldigde mij. "Hij gaat naar het kantoor komen." Ik knikte en nam mijn gsm om die terug in mijn zak te steken. "Ben benieuwd wat hij te zeggen heeft." Zei ik haar. "Dat is een tienerjongen he. Dat zal wel niets zijn." Zei ze met een lach. Ik glimlachte. Ik hoopte het maar. Sinds ik te weten ben gekomen dat Brigitte werd mishandeld heb ik nooit meer op dezelfde manier naar zulke zaken gekeken. Ik ging altijd uit van het ergste.

Eindelijk naderde we het einde van de dag. Ik was echt moe. De jongen bleek uiteindelijk ruzie gehad te hebben met zijn vader omdat hij zijn huiswerk niet wou maken. Brigitte had hem dan maar duidelijk gemaakt dat school echt belangrijk was en dat hij aan zijn toekomst moest denken in plaats van zijn reputatie. Brigitte had hem duidelijk geraakt met zijn woorden, want zijn gezichtsuitdrukking veranderde direct. Ik hoorde Brigitte iets zeggen, maar ik was zover in gedachten verzonken dat ik niet goed verstond wat ze zei. "Eric, wat scheelt er toch vandaag met u?" Vroeg ze bezorgd en zette zich naast mij. Onze knieën raakten elkaar bijna aan. Ze keek me strak aan, zo strak dat ze niet doorhad dat ik haar blauwe polsen kon zien. "Ik maak mij zorgen om u, Brigitteke." Ze keek me vragend aan. Snel trok ze haar mouwen naar beneden toen ze zag dat ik ernaar staarde. "Oh manee, Eric. Dat stelt niks voor. Ben gewoon gevallen, je weet hoe lomp ik ben he." Zei ze met een lach. Ik keek haar doordringend aan. Ze bleef glimlachen, maar ik vertrouwde het echt niet. "Ben je zeker dat er niets gebeurd? Thuis ofzo, of iemand anders?" Vroeg ik haar onzeker. "Mijn ouders geven enorm veel om mij." Zei ze. Ik wou haar zo graag geloven, maar iets in mij kon het echt niet. "Zeker? Als er iets is kan je mij alles zeggen he. Je kan me ook altijd bereiken al is het midden in de nacht." Ze knikte. Ze legde haar handen op mijn wangen en kwam dichter met haar hoofd. "Je hoeft u echt geen zorgen te maken. Ik ben oké" Ze drukte haar lippen op mijn wang en nam me in een stevige omhelzing. "Ik ben echt oké." Herhaalde ze nog eens. Ik hoopte het maar.