Achter gesloten deuren~ Deel 2

17

"Brigitte sorry, echt waar." Ze reageerde totaal niet. Ze was in shock, dankzij mij. Ik wou mijn hand op de hare leggen, maar ze kroop verder van mij weg. "Het was echt niet mijn bedoeling om u bang te maken, Brigitte." De tranen begonnen over haar wangen te stromen. Ik zuchtte en liet mijn hoofd zakken bij het zien van de komst van haar ouders. Benny keek mij kwaad aan en Marianne leek bezorgd. Ik stond recht en liep richting de deur. "Zorg goed voor haar alstublieft. Wil en kan haar niet verliezen." Zei ik tegen Marianne voordat ik effectief de woning verliet. Ze knikte bevestigend. Eens buiten zette ik direct mijn muts op en deed mijn sjaal aan. Deze keer niet om mijn wonden te bedekken, maar wel om onherkenbaar te zijn. Ik besloot om ongezien langs mijn woning te passeren om te zien wat er nog allemaal gaande was. Bij het aankomen zag ik enkele collega's van de federale in een groepje staan en met elkaar praten. Even later gingen er twee van hun in hun auto zitten en de rest vertrok. Het zou dus het verstandigste zijn om rechtstreeks naar Koen te gaan. 

"Waar zat gij?" Waren Koen zijn eerste woorden bij mijn binnenkomst in zijn woning. Ik keek hem aan van zodra ik in de zetel zat. Ik wist niet of het verstandig zou zijn om hem de waarheid te vertellen. Hij zou mij erop wijzen dat ik verkeerd bezig ben en een preek van hem kon ik echt wel missen. Anderzijds kon ik hem vertrouwen en zou hij mij helpen waar hij kon. Aangezien ik niet antwoordde stelde hij mij een andere vraag. "Die joint en dat bier was van u he?" Ik bleef hem aanstaren maar mijn houding gaf aan dat hij gelijk had. "Dacht dat je ging stoppen om Brigitte te helpen?" Ik haalde mijn schouders op en draaide mijn hoofd van hem weg. "Ga je nog iets zeggen of hoe zit het? Waar zat ge?" Vroeg hij duidelijk gefrustreerd. Ik zuchtte. "Bij Brigitte." Vol ongeloof keek hij mij aan. Ik zag aan hem dat hij mijn acties dom vond. Hij zette zich naast mij neer en keek me aan. "Waarom doe je zoiets? Als iemand te weten komt dat je bij haar zat gaat dat uw proces niet vergemakkelijken hoor." Zei hij deze keer rustiger dan alle andere keren. "Ik wist niet dat ik bij haar terecht zou komen." Hij keek me vragend aan. "Ik kreeg een bericht met een straatnaam, onbekende nummer, onbekende straat en woonst. Ik dacht om toch maar eens te gaan zien, want wie weet was het iemand in nood. Toen ik aanbelde kwam er een vrouw in paniek opendoen. Het bleek Brigitte haar mama te zijn. Brigitte had een hallucinatie en beiden ouders wisten niet wat doen dus hebben ze mij gecontacteerd dus heb Brigitte geholpen." Legde ik hem uit. "Amai, dat is schoon van u dat je het initiatief neemt om te gaan kijken." Zei hij. Ik glimlachte zwak en draaide mijn hoofd van hem weg. "Ben je niet blij dat je haar hebt gezien?" Vroeg hij me. Ik kon verwachten dat deze vraag ging komen. "Ik heb haar pijn gedaan." Ik had zoveel spijt dat ik tegen haar ben uitgevlogen, Brigitte is de laatste persoon waar ik tegen zou willen uithalen. Koen legde medelevend zijn hand op mijn schouder en kneep erin. "Komt allemaal wel goed makker." Ik glimlachte zwak. Hier was ik momenteel niks mee. Ik wou meer horen dan het komt goed. Ik wou horen wat ik moest doen, hoe ik me moest voelen, hoe ik me moest gedragen. Koen stond recht en liep naar de keuken. Ik nam mijn gsm en opende de berichten tussen Brigitte en mij. Ik moest haar iets sturen. Iets dat duidelijk maakte dat ik echt spijt had. 

"Hetgeen dat ik wou zeggen, waar ik nooit eerder op heb geantwoord... ik hou ook van u." 

Het was kort en bondig. Hopelijk ook genoeg. Hopelijk was het genoeg om aan te tonen dat ik haar nooit zou willen kwetsen. Dat ze de wereld voor mij betekent. Dat ik van haar hou. Heel veel van haar hou. 

Koen kwam met twee borden eten uit de keuken. Hij overhandigde mij één van de borden en zette zich in de zetel. "Ik heb tegen de chefs gezegd dat je vrienden hebt die aan drugs doen en dat zij misschien zijn langs geweest." Ik keek hem dankbaar aan. "Dat had je niet moeten, Koen." Zei ik hem stil. "Ik weet het, maar ik ben er voor u. Ik wil niet dat je nog meer in de problemen komt. Je hebt nu al genoeg aan uw hoofd." Verklaarde hij me. Ik knikte. "Ik ga u hiervoor nooit genoeg voor kunnen bedanken." Hij haalde zijn schouders op. "Dat hoeft ook niet. Ik weet hoe dankbaar je mij bent. Het enige wat ik van u wil zien is dat je de draad terug oppakt en alles terug goedmaakt met Brigitteke." Ik glimlach zwak en knik bevestigend. Dat was het enige dat ik nu nog wou.