Achter gesloten deuren~ Deel 2

48

Met een gelukzalig gevoel werd ik wakker. Brigitte lag nog te slapen. Haar been had ze gedurende de nacht over mijn benen gezwierd, haar rechterhand lag tegen mijn bovenlichaam en haar linkerhand had ze onder haar kussen gelegd. Het knorgeluid dat ze maakte, zorgde ervoor dat ik in de lach schoot, waardoor ze wakker werd. Met kleine spleetoogjes keek ze mij aan waardoor ik nog harder begon te lachen. Ze vroeg me meermaals wat er gaande was, maar door mijn slappe lach kreeg ik geen woord over mijn lippen. Ook Brigitte begon mee te lachen. Na een paar lange minuten kon ik haar eindelijk vertellen waarom ik lachte. "Mij zo uitlachen." Zei ze en gaf me een stomp tegen mijn arm. Ik knikte en glimlachte. Haar ogen glinsterden. Ik legde mijn hand op haar heup en trok haar dichter tegen mij aan. "Ik zie u zo graag." Zei ik liefdevol. Ze glimlachte en bloosde. "Ik u ook." Antwoordde ze voordat ze haar lippen op de mijne drukte. Vandaag hadden we een vrije dag dus we konden zo lang blijven liggen als we wouden. "Een dagje thuis blijven vandaag?" Ze ging met haar hand door mijn, net iets te lange, haren. "Ik was aan het denken om eens een wandeling te maken. Kan ik mijn fototoestel nog eens gebruiken." Ze glimlachte. "Ook goed." Grinnikte ze. Na nog een uur van elkaar genoten te hebben gingen we ons klaarmaken zodat we aan onze wandeling konden beginnen.

Uren lang dwaalden we door het bos. Het tijdstip waren we uit het oog verloren, waardoor we pas beseften dat het laat was wanneer onze buiken begonnen te grommen en de lichten van de lantaarnpalen aansprongen. Brigitte liep dicht tegen mij aan, met haar hand in de mijne gehaakt. De koude wind die haar gezicht bereikte zorgde ervoor dat haar neus en wangen een rode kleur kregen. "Gaan we stilaan naar huis?" Vroeg ze met een rillende stem. Ik grinnikte en knikte zachtjes mijn hoofd. Ik wees naar een pad in de verte en zei haar dat we langs daar naar huis zouden gaan. Een brede glimlach kwam op mijn gezicht tevoorschijn. Brigitte had geen flauw idee van wat haar te wachten stond.

Haar neutrale blik veranderde toen ze onze, allereerste, verlichte foto aan een boom zag hangen. De grip van haar hand werd losser en haar lichaam nam afstand van de mijne. Met een glinstering in haar ogen keek ze van de ene naar de andere foto, die zich een pad vormde naar de gazebo dat verlicht was en waarin in het midden een tafeltje stond. De verbazing was van haar gezicht af te lezen, al bleef de glinstering in haar ogen aanwezig. "Wat is dit allemaal?" Vroeg ze me terwijl ik haar naar de tafel begeleidde. Ik drukte mijn lippen op haar haren voordat ik haar liet zitten. "Een kleine verrassing. Om u te laten zien hoe geweldig je bent en hoe gelukkig ik ben met u." Ik zette me over haar neer en keek haar met een charmante blik aan. "Eric," met de verbaasde blik die ze al enkele minuten vertoonde, keek ze in het rond, "dit is geweldig. Dat is kei lief van u." Ik glimlachte en knikte zachtjes. "Vind je het leuk?" Hevig knikte ze haar hoofd. "Je laat me zo goed voelen, liefje. Ik hou echt zoveel van u." Ik was zo blij. Ze was gelukkig en dat was het enige wat ik wou. Dat was het enige waar ik voor vocht en het was mij eindelijk gelukt. "Ik wou hier een leuk diner van maken, maar dat is mij niet gelukt dus heb ik daar maar pizza van gemaakt." Zei ik terwijl Koen in de verte met twee dozen pizza kwam aangelopen. Ze begon hard te lachen toen ze Koen zag. Dit had ze duidelijk niet zien aankomen. "Goedenavond, ik heb jullie eten bij. Het is zelfgemaakte pizza, niet door mij, wel door mijn beste vriend." Lachte Koen en zette de dozen op tafel. "Dank u Koentje." Zei Brigitte waarna ze hem een kus op de wang gaf. 

"Heeft het een reden waarom je dit doet?" Vroeg ze nieuwsgierig. Ik haalde mijn schouders op en vroeg haar of die nodig was. Ze lachte en schudde haar hoofd, al zag ik dat ze achter de reden bleef zoeken. "Ik wil u gewoon gelukkig maken. U goed laten voelen. U laten zien hoeveel ik van u hou." Verklaarde ik. Ze glimlachte en liet zachtjes haar hoofd zakken. Ik had haar sprakeloos gemaakt. Iets wat mij bijna nooit lukte. Rechercheur Broeckx was een spraakzame dame. Een vrouw die op alles een antwoord had. Nooit had ze een persoon, die tegenover haar zat, verlaten zonder een woord te zeggen. Dus als zij sprakeloos was dan hadden mijn woorden haar tot haar hart geraakt. Met een glimlach nam ik een hap van mijn stuk pizza, terwijl Brigitte me aanstaarde. "Weet je hoe geweldig je bent?" Vroeg ze me. Ik lachte zachtjes. Dat interesseerde me niet. Het belangrijkste was dat ik wist hoe geweldig zij was. Zij was de enige persoon waar ik naar wou kijken. Zij was belangrijker voor mij, dan dat ik mezelf belangrijk vond. Meteen keerde ik de vraag naar haar toe en stelde haar dezelfde vraag. Met een lach schudde ze haar hoofd. Het was duidelijk dat ze niet wist hoe ze moest reageren of hoe ze dit weer over mij kon laten gaan.