Achter gesloten deuren~ Deel 2

18

Na drie dagen bij Koen gezeten te hebben, kwam ik eindelijk terug thuis. Of ik daar nu echt zo blij mee was, was nog de vraag. Alles lag overhoop. De kussens op mijn zetel lagen niet zoals ik ze had achtergelaten. Mijn borden stonden opeen gestapeld op de salontafel. De foto's die op de kast stond lagen allemaal op elkaar en de papieren die op tafel lagen, lagen overhoop. Ik zuchtte. Respect hadden ze dus ook al niet. Een blik op de klok vertelde me dat het enkele minuten voor acht uur was. Ik besloot snel in de douche te gaan en frisse kleren aan te trekken. De chef verwachtte me vandaag op het kantoor. Hij wou me spreken over de huiszoeking en over de hele situatie. Ook mijn advocate zou aanwezig zijn om meer informatie te geven over de hele procedure. Ik hoopte dat dit allemaal snel voorbij zou zijn zodat ik snel weer het normale leven kon oppakken. Ik stapte uit de douche, ging rustig met de handdoek door mijn haren, draaide de handdoek rond mijn middel en keek in de spiegel. De donkere blauwe plek rond mijn oog was geel aan het worden. De plekken op mijn bovenlichaam waren donker paars. Ik trok de plakkers stuk voor stuk van de wonden. Eén van de wonden had een rode plek rondom. Het was dus beginnen ontsteken. Met een zucht trek ik de kasten open opzoek naar ontsmettingsmiddel en plakkers. Ik ontsmet al mijn wonden, plak ze af en doe mijn donkere T-shirt erover aan. Moest er dan nog iets van het product doordringen dan zou het niet zo zichtbaar zijn zoals op een lichte T-shirt. 

De commissaris zat met mijn advocate in zijn kantoor, volgens Floor. "En hoe is het hier?" Vroeg ik haar en leunde tegen haar bureau aan. "Stil he. Alles is veranderd. We praten precies allemaal alleen nog maar met onze partner en voor de rest met niemand meer." Ik knikte. Ik begreep haar wel. Brigitte haar poging was tragisch voor iedereen. Sindsdien is iedereen op zijn eiland gaan leven. We wouden allemaal het oude leven terug. Toen alles nog goed was. Toen alles nog beter was. "Eric, kom maar binnen." Ik keek om en zag de chef aan zijn deur staan. Ik liep direct naar hem toe en ging naar binnen. Met een handdruk begroette ik mijn advocate. Ik zette me naast haar neer. "We hebben goed nieuws." Begon de chef. Ik rechtte mijn rug en keek hen met grote ogen aan. Mijn advocate glimlachte. "Ze hebben een grote fout gemaakt tijdens de onderzoeken en dat kost hen hun zaak." Verklaarde ze. Ik glimlachte. Eindelijk eens goed nieuws. Na een hele uitleg sloot de advocaat het gesprek af en verliet het kantoor. De chef vroeg me om nog even te wachten. "Dit is goed nieuws, maar dat wilt niet zeggen dat ze u niet meer int oog gaan houden. Je gaat onregelmatig controle krijgen." Hij haakte zijn handen in elkaar, met zijn ellebogen leunde hij op zijn bureau. "Dat was van u he?" Hij keek me zo stug aan dat ik niet anders kon dan eerlijk zijn. Mijn woorden waren zelfs overbodig. Een blik was overbodig. Hij wist mijn antwoord al. "Sorry, chef" ik slikte, "ik weet dat het niet oké is. Daarom ook dat ik vorige keer om onze psycholoog vroeg." Vervolgde ik. Hij knikte. "Tegen mij moet je geen sorry zeggen, maar je moet wel begrijpen dat ik u niet laat werken als je onder invloed bent." Ik knikte begrijpelijk. Ik mocht zijn job niet op het spel zetten voor mijn problemen. "Begrijp ik, chef. Dit is echt de laatste keer geweest. Ik ga me herpakken. Voor jullie, voor u, voor Brigitte." Zei ik hem vastberaden. Hij glimlachte en knikte. "Maar vooral voor uzelf." 

Na het gesprek liepen we samen zijn kantoor uit. De chef wou nog iets aan heel de groep vertellen. Ik wou me aan de groep toevoegen tot ik Brigitte zag zitten. Ik verstijfde. Ik had haar niet meer gezien sinds die bewuste avond. Ze had ook niet gereageerd op mijn berichtje. Onze ogen kruisten elkaar. Ook zij verstijfde, maar werd al snel uit haar gedachten gehaald door Floor. Ik zuchtte. Een beetje opgelucht, een beetje gefrustreerd. De chef gaf me een klein duwtje richting de tafel. Ik ga direct naar Koen, geef hem een hand en zet me naast hem neer. "Mannekes," de chef klapte paar keer in zijn handen om iedereen zijn aandacht te krijgen, "ik ben blij iedereen nog eens samen te hebben. Ik weet dat er heel wat moeilijkheden zijn geweest de voorbije maanden, jullie prestaties zien daar ook vanaf. Ik wil dat jullie terug als een groep gaan beginnen werken. Als een eenheid." In mijn ooghoek zag ik Brigitte naar mij kijken, maar eens ik mijn hoofd naar haar toe draaide, draaide zij zich weg. "Daarom heb ik voor volgende week een teambuildingweek voorzien. We gaan met z'n allen naar de zee en gaan daar terug beginnen werken aan het vertrouwen en het samenwerken." Paar maanden geleden hadden we hier allemaal juichend aan tafel gezeten, maar deze keer was dat anders. Iedereen was stil. We keken elkaar aan, maar niemand leek iets te durven zeggen. "We verzamelen ons hier maandagochtend en vertrekken samen met enkele auto's." Ik keek Koen aan. "Ik hoop dat die week gaat helpen." Hij zuchtte. "Ik hoop het ook." 

De chef vroeg aan Brigitte om hem even te volgen richting zijn kantoor. Mijn ogen waren op haar gericht. Op haar lichaam die ze als een blok leek mee te sleuren. Haar ogen hadden grote gekleurde cirkels, wallen dus. Haar lippen leken geen glimlach meer te kunnen vertonen. Ze deed geen moeite meer om haar pijn te verbergen. Het deed mij pijn om haar zo te zien. Ik moest iets tegen haar zeggen. Haar zeggen dat het mij spijt. Of dat ik hoop dat alles oké is. Ik moest gewoon iets kunnen zeggen. Voorzichtig greep ik haar arm. Ze draaide zich om en keek me aan. Haar ogen keken recht in de mijne. Ik probeerde iets te zeggen maar mijn woordenschat leek verdwenen te zijn. Ik kreeg geen klinkers meer over mijn lippen. Ik liet haar arm los. "Tis oké, Eric." Ze draaide zich om en begaf zich naar het kantoor van de chef. Ik riep nog haar naam, maar die leek onderweg verdwenen te zijn. Ik zuchtte. Ik wou het zo graag terug goedmaken maar het leek me niet te lukken. Wat ik ook probeerde.