Achter gesloten deuren~ Deel 2

3

Na lang over en weer lopen liet Tineke mij stoppen door haar hand op mijn borst te leggen en weerstand te bieden. Ik keek haar aan. "Ik denk dat het beter is dat we naar huis gaan. Ik zal je thuis afzetten." Zei ze. Ik schudde mijn hoofd. "Ik rijd zelf wel naar huis." Ik knikte zachtjes om aan te tonen dat het oké was. Ze glimlachte. "Ik zie je morgen wel weer." Zei ze en verliet samen met Koen de wachtkamer.

Ik zuchtte. Ik wou in het ziekenhuis blijven, liefst bij Brigitte. Ik wist nog steeds niet hoe ik me moest voelen. Was dit wel echt? Het leek erop dat dit alles echt was. Hoe pijnlijk het ook is, ik moest het op één of andere manier accepteren. Al wou ik liever dat dit niet was gebeurd. Ik blijf erbij, ik was er niet genoeg voor haar.

Met een lichaam dat niet wou werken, grote wallen onder mijn ogen en zonder concentratie zat ik in het kleine kantoor. De papieren die voor me lagen en geklasseerd moesten worden, bleven liggen. Geklop op de deur haalde me uit mijn gedachten en Tineke kwam binnen. "Ik kom eens zien of het een beetje met je gaat." Zei ze met een glimlach. "Met mij gaat het, Tineke. Je hoeft je geen zorgen te maken." Zei ik en draaide me van haar weg. Ik had het best wel zwaar momenteel, dus de emotie die ik op mijn gezicht vertoonde liet ik liever niet zien aan Tineke. Ik voelde plots haar hand op mijn schouder. "Ik zie dat je het moeilijk hebt, je hoeft je niet te schamen voor ons hoor." Ik draaide mijn stoel terug om en keek haar met, waarschijnlijk, rode ogen aan. "Ik kan het gewoon niet geloven. Ik weet niet of dit realiteit is of niet." Zei ik haar. Ze keek me vragend aan. Natuurlijk was dit raar voor haar. Niemand ging me begrijpen, zelfs niet geloven. "Wat bedoel je daarmee?" Ik zuchtte en liet mijn hoofd zakken. "Dit is eerder gebeurd, alleen was het toen anders afgelopen. Erger. Toen zaten we nu op haar begrafenis dus ik weet niet of ze leeft of dat ik droom." Legde ik uit. "Dit is echt, Eric. Spijtig genoeg, maar het loopt nu beter af. Dat verzeker ik u." Ik glimlachte zwak. Dat kon ik alleen maar hopen. "Ik weet niet of ik dat kan geloven." Ze knikte als teken dat ze dat begreep. "Geloof dan maar dat dit echt is..." Ik keek haar aan, omdat ik niet wist wat ze hiermee wou bedoelen. Voor dat ik het besefte, voelde ik hoe ze haar lippen op de mijne drukte. Ik wist niet wat me bezielde, maar ik deed niets, integendeel. Was dit de manier om mijn pijn een beetje te verzachten? Op het moment dat ik iemand hoor binnenkomen duwde ik Tineke van me weg. Ik keek haar geschokt aan. Zij had er van genoten natuurlijk, maar ik daarentegen, ik walgde ervan. Ze was de beste vriendin van Brigitte, waarom zou je u beste vriendin zoiets aandoen? Ik keek naar de deur en zag Koen met grote ogen naar ons kijken. "Ik...eeh, Tineke, je moet van de chef terug werken." Zei Koen verward. Tineke keek me nog even aan voor dat ze het kantoor verliet. Ik zuchtte, ging met mijn handen door mijn haar en liet mijn hoofd zakken. Ik kon mezelf maar niet begrijpen, ik had dit niet mogen toelaten. Ik had haar van in het begin van mij moeten wegduwen. "Wat in godsnaam waren jullie aan het doen?" Vroeg Koen me. Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. "Zeg alstublieft niets tegen Brigitte." Smeekte ik hem. "Eric", hij kwam naar me toe, "Jij gaat dit zelf zeggen. Waarom haal je het zelfs in uw hoofd om met Tineke te kussen?" Vroeg hij me. "Ik heb niets gedaan, Koen. Zij kuste mij opeens. Ik weet ook niet waarom, ze is Brigitte haar beste vriendin." Zei ik verward. Hij zuchtte en schudde zijn hoofd. "Brigitte is trouwens wakker, je mag naar het ziekenhuis van de chef." Zei hij me. Ik knikte, stond recht, nam mijn jas en vertrok naar het ziekenhuis.

Met een zwaarmoedig gezicht staarde ze voor zich uit als ik de kamer binnenkwam. Ze was zo afwezig dat ze mij zelfs niet had gehoord. Niet wetende wat ik moest zeggen of doen om haar aandacht te trekken, slenterde ik naar haar toe. Tegen dat ik aan haar bed stond keek ze me geschokt aan "ow..hey". Ze draaide haar hoofd van mij weg. De tranen zwollen op in haar ogen en haar bleke wangen werden stilletjes aan rood. "Hoe gaat het met jou?" Vroeg ik om de stilte te doorbreken. De stilte die niet alleen haar op een eiland liet leven, maar die ook mij liet voelen hoe het is om eenzaam te zijn. Haar lippen bewogen, maar haar stem bleef stil. Ze probeerde te spreken over iets dat ze niet wilt. De tranen die ze probeerde tegen te houden rolden over haar wangen. "Sorry", fluisterde ze. Ik liet mijn hoofd zakken. Ik wist niet hoe ik hierop moest reageren. Ik liet mijn hand zakken tot het voorzichtig de hare raakte. Ze nam mijn hand stevig vast, maar voor de rest deed ze niets. Haar lichaam voelde nog steeds koud aan, er leek zelfs niets veranderd te zijn. Ze was hoe ik haar gevonden had, alleen was ze deze keer wakker. Huilend om hulp. "Ik heb u nodig, Eric" zei ze, iets wat ik altijd al van haar wou horen. Haar gezicht vervaagde, ik wist niet of het in mijn hoofd of door mijn tranen kwam, maar ze vervaagde, heel traag.