Achter gesloten deuren~ Deel 2

6

Ik zat ijverig te werken aan de hopen papierwerk die op mijn bureau lag. Veel moed om te werken had ik niet, maar ik moest...van de chef. Concentreren kon ik niet, want de slapeloze nachten gecombineerd met de hele slechte nachten, deden me op regelmatige basis geeuwen. Zelfs de hopen cafeïne gaven me geen extra energie. De klok gaf aan dat ik nog twee uur moest werken eer ik naar huis mocht. Met een zucht sloeg ik het mapje voor mij toe en nam de volgende. Voor de zoveelste keer geeuwde ik. Verschrikkelijk. Ik legde mijn pen netjes boven de papieren op het bureau en wreef met mijn beiden handen over mijn gezicht. 'Verdomme he' vloekte ik in mezelf. Dit was echt alles behalve het leven dat ik me had voorgesteld. Een klap van de deur die openvliegt, doet me rechtspringen in mijn stoel. Verward keek ik de persoon die binnen kwam aan. "Bri-" als haar ogen kogels waren had ik er nu tientallen doorheen mijn hoofd gekregen. "Besef jij wat je gedaan hebt?" Onderbrak ze mij. Ze was woedend. Dat kon heel het kantoor horen. Weer op het moment dat ik iets wou zeggen liet ze haar woorden met veel woede over haar lippen rollen. "Ik vecht verdomme elke dag voor mijn leven, weet je dat?" Zachtjes knikte ik mijn hoofd. "Jij weet hoeveel ik van u hou. Hoeveel je voor mij betekent en dat jij altijd de reden bent geweest dat ik ben blijven vechten." Weer knikte ik, maar keek haar toch vragend aan omdat ik niet wist waar ze naartoe wou. "Eerst flik je het om mij alleen te laten zodat ik mezelf van kant kon maken. En nu ga je dan ook nog eens met andere vrouwen kussen...dan nog met Tineke ook. Mijn beste vriendin." Riep ze weer. "Brigitte ik-" ze schudde haar hoofd. "Nee Eric, je hebt het verpest. Je hebt mijn leven verpest." Ik stond recht. Gebarend legde ik mijn rechterhand op mijn borst. "Ik snap dat het pijn doet, maar-" ze grinnikte. "Dat dit pijn doet, Eric? Je hebt mijn hart gebroken en als dat nog niet genoeg was heb je er ook nog eens voor gezorgd dat ik hier helemaal niet meer wil staan." Haar stem klonk gebroken. Ik had haar kapot gemaakt. Door mij wilt ze niet meer leven. "Doe alstublieft geen do-" met tranen die over haar wangen stroomden schudde ze haar hoofd. "Ik haat u, Eric! Verdomd hard!" Op het moment dat ik naar haar toe wil stappen en haar hand wil vastpakken, duwt ze me naar achter en loopt ze huilend weg. Ik laat haar naam nog enkele keren doorheen het kantoor klinken, maar kreeg geen reactie meer.

Verslagen zette ik me neer op mijn stoel. Wat was dit toch allemaal? Ik wist niet eens dat ze al ontslagen was uit het ziekenhuis. Ik heb haar echt pijn gedaan. Ze heeft al zoveel moeten doorstaan zonder een goede steun te hebben en nu breek ik, degene die zoveel mogelijke probeerde te helpen, haar hart. Hoe is het toch mogelijk. Ik had het altijd al bij elke vrouw verpest. Maar zij was nu wel de enige waarbij ik wou dat het echte lukte. Ik hield zoveel van haar.
Ik legde mijn hoofd in mijn hand en staarde voor me uit. Hoe kon ze weten dat Tineke en ik hebben gekust? We hadden afgesproken om te zwijgen tot dat ze zich terug beter voelde. Of zelfs om het nooit te zeggen. Tineke was ook vastberaden om die afspraken na te komen, want zij wou haar beste vriendin niet kwetsen.
Ik dacht na, hoe kan Brigitte dat nu weten?

'Koen! Verdomde Koen.' Woedend stond ik recht waardoor mijn stoel achterover viel. Mijn voeten kwamen hard en stevig op de grond terecht waardoor iedereen die aanwezig was kon horen dat mijn lichaam vol woede zat. "Koen!" Verschrokken keek hij op. Zonder na te denken over wat ik deed, nam ik hem vast bij zijn kraag en trok hem recht uit mijn stoel. "Waarom hebt ge dat tegen ons Brigitte gezegd?" Enkele paniekerige stemmen klonken op de achtergrond, maar ik was enkel geviseerd op de stem van Koen. Zijn vragende blik maakte me kwader waardoor ik hem steviger vastgreep. "Waarom hebt ge dat gezegd godverdomme?" Riep ik uit. "Eric!" Een kwade stem klonk naast mijn oren. Ik dacht het eerst te negeren, maar als het voor de tweede keer klonk werd ik even met beide benen terug op de grond gezet. Ik keek Koen aan en liet hem los.
"Ge zijt ne klootzak man, echt waar!" Zonder nog maar een enkele blik aan iemand te schenken stormde ik het kantoor uit en stapte mijn auto in. Ik nam een sigaret uit het pakje dat op de passagierszetel lag en startte mijn auto om dan naar huis te rijden.

Eens thuis legde ik me neer in de zetel met een joint in de ene hand en 'het kaske' van de tv in de andere. Ik wou dat dit alles zo snel mogelijk stopte. Ik had mezelf jaren lang onder controle kunnen houden. Niemand die ooit wist wat ik echt voelde, hoeveel woede dat er in mij schuilde. Jaren lang geen drugs meer aangeraakt. Alles ging zo goed sinds ik op de politieacademie zat. En nu wordt alles weer afgebroken. De liefde van mijn leven werd mishandeld, ik was er niet genoeg voor haar waardoor ze uit het leven wou stappen en als dat nog niet genoeg was kuste ik met andere vrouwen...precies of het was niets.

Ik trok nog eens van mijn joint en voelde de pijnlijke gedachtes een weg naar buiten nemen. Verlost van alle zorgen en pijn. Dit is waar ik al de hele dag op wachtte. Dit had ik nodig. Niet meer denken aan al die verschrikkelijke dingen. 'Aan wat was ik aan het denken' vragend keek ik de woonkamer rond. 'Oh chips' ik nam de halfvolle zak chips, die op salontafel lag, bij mij en begon er van te eten. 'Lekker vettig' dacht ik in mezelf terwijl ik mijn vingers aflikte. 
Nadat ik alles had opgegeten, sloeg ik de lege verpakking van de zetel, gooide mijn voeten op tafel en liet mijn hoofd op de rugleuning vallen.
'Ge-wel-dig'