Achter gesloten deuren~ Deel 2

19

Maandagochtend. Het was zover. Samen met Koen stond ik op de parking te wachten op de rest van het korps. Ik keek er echt niet naar uit. Ik wou terug beginnen werken. Mijn gedachten focussen op dingen die niet met mijn privéleven te maken hadden. "Hey makker, dat komt wel goed he. We gaan ervoor zorgen dat we allemaal terug overeen komen." Hij gaf me een schouderklopje. Op andere dagen zou dit mij deugd doen, maar vandaag niet. Vandaag was ik niet gelukkig. Vandaag was ik niets. Met een kleine, zwakke glimlach gaf ik aan dat hij niet veel van mij zou horen. Stilaan begon iedereen zich te verzamelen. De chef kwam naar mij en vroeg of het oké was om met mijn auto te rijden. "Dat is geen probleem." Hij glimlachte en bedankte me. "Oké mannekes, zoals ik vorige week heb gezegd gaan we met twee auto's. Jullie drie mogen met Eric mee. Jullie met mij." Ik keek de chef aan. Meende hij dit nu echt. Dit ging de ongemakkelijkste autorit zijn die ik ooit heb gehad. Terwijl de drie anderen hun koffer of zak uit hun auto gingen halen deed ik de koffer van mijn auto open. Koen vroeg of iemand van hen van voor wou zitten, beiden zeiden ze nee dus ging Koen maar naast mij zitten. Brigitte kwam achter mij zitten, Tineke achter Koen. Of het een goed idee was om die twee naast elkaar te zetten wist ik niet zeker. Als één van hun twee iets verkeerd zou zeggen dan zou het wel eens kunnen dat ik de auto opzij moet zetten om ze uit elkaar te halen. Ik startte de auto, stelde de gps in en keek in de achteruitkijkspiegel. Brigitte staarde naar buiten. Tineke was met haar gsm bezig. Ik zuchtte. Ik wist niet goed of ik de radio moest opzetten of niet. Muziek zorgde altijd voor een goede sfeer, maar dat zou nu niet het geval zijn. Al zou het nu wel voor een stemvorming zorgen in deze kleine ruimte. "Heb je hier ergens een cd liggen ofzo?" Vroeg Koen me. Ik keek hem met een lach aan. "In welk jaar leeft gij? Dat gaat hier niet met cd's zene." Lachte ik. Hij keek van mij naar de radio en lachte. Ook Tineke begon te lachen en Brigitte onderdrukte een kleine glimlach. Dat maakte me blij. Haar zien lachen is alles dat voor me telde. "Dan doen we het met bluetooth." Hij nam zijn gsm en verbond die met mijn auto. "Iemand een voorkeur?" Aangezien niemand reageerde zette hij zelf maar een liedje op. Hij begon met Engelse liedjes en tegen het einde van de rit werden het Nederlandse meezing liedjes. Koen en ik zongen luid mee met 'Het is een nacht'. Terwijl Koen hevig klapte, zocht ik naar een parkeerplaats. De chef zette zich achter een auto en ik zette mij achter hem. Bij het laatste refrein drukte ik op de maat op mijn claxon in plaats van te klappen. Floor die net voor mijn auto kwam staan verschoot hard. Koen en ik begonnen te lachen en gaven elkaar een high-five. 

"Ale, dat gaat hier weer plezant worden zene." Zei Floor die nog aan het bekomen was. "Sorry, Floortje." Zei ik haar en lachte. We namen allemaal ons gerief uit de auto en verzamelden ons bij de chef. "We hebben iets mooi aan den dijk gehuurd, dus laten we er maar ineens naartoe gaan." We knikten en volgden hem. Alweer viel er een stilte in de groep. Een stilte die niemand leek te kunnen voorkomen. Zelfs de chef leek deze stilte niet te kunnen breken. Na een wandeling van tiental minuten kwamen we aan ons verblijf aan. "Mannekes, verschiet nu niet, want ik heb echt iets fantastisch kunnen regelen. Het is een loft met drie slaapkamers, twee van drie en één van twee. De rest ga ik jullie zelf laten ontdekken." Hij nam de sleutels uit zijn zak en opende de voordeur. Iedereen zijn mond viel open. We kwamen direct in een grote woonkamer terecht. Een grote beige zetel stond naar de ramen gericht. Naast de zetel, tegen de muur, was een grote groene trap. Die bleek naar een slaapkamer te leiden waar de chef en Patrick zouden liggen. Achter de beige zetel waren bordeaux gekleurde kasten met een raam die ons in de keuken liet kijken. Naast de deur richting de keuken was een deur richting de andere twee kamers en een grote badkamer. Aan de andere kant van deze muur was opening richting de eetkamer. Een lange houten tafel omringd door witte stoelen. Het was hier dus echt mooi. "Denk dat de kamerverdeling wel voor de hand liggend is he." Zei de chef. We knikten en liepen met onze zakken richting de kamer. In onze kamer stond een tweepersoonsbed en een eenpersoonsbed. Obi gooide zich direct op het eenpersoonsbed. Ik gooide mijn zak op het bed en keek naar Koen. "Ik hoop dat je een pyjama meehebt." Lachte ik. "Goh nee, eigenlijk slaap ik naakt." Zei hij en zette zijn zak naast het bed. "Haha ja, dat gaan we dus niet doen." Zei ik hem. Hij begon hard te lachen.

Ondertussen was het al avond. Na een kleine wandeling zijn we ons even gaan opfrissen en als we klaar waren gingen we terug naar de woonkamer. De vrouwen zaten in de zetel en Patrick en de chef kwamen net beneden. Hij deed teken dat we ons mee in de zetel moesten zetten, wat we dan ook direct deden. "Ik heb al een eerste opdracht voor jullie." Hij stak een stapel papieren in de lucht. "Jullie mogen deze doen terwijl Patrick en ik gaan koken." Hij gaf de papieren aan Obi die het dichtst bij hem zat. De bedoeling van de oefening was om vijf verschillende dingen op een papier te schrijven. Uw grootste angst, hetgeen dat u gelukkig maakte, het beste moment uit uw carrière, de case dat u het meest is bijgebleven en de moeilijkste case die je ooit hebt gehad. Deze antwoorden moesten we in een doos doen en om de beurt eentje voorlezen. Dan moesten we raden van wie dat antwoord was en eventueel extra uitleg vragen. Obi  deelde de papieren en de pennen uit en iedereen begon direct te schrijven. Op vier van de vijf vragen kon ik direct antwoorden, maar mijn grootste angst was een moeilijke. Ik had heel veel angsten. Onuitgesproken angsten. "Iedereen klaar?" Vroeg Obi. Iedereen reageerde en begonnen hun papieren één voor één dubbel te plooien en in de doos te gooien. "Eric, klaar?" Ik zuchtte. Snel schreef ik iets op. "Wie begint er?" Vroeg Koen die de doos vast had. "Dames eerst he, Koen." Zei ik hem. Hij lachte en overhandigde de doos aan Brigitte die naast hem zat. Ze grabbelde met haar hand in de doos en nam er een papiertje uit. "Hetgeen dat mij gelukkig maakt is" Brigitte begon te lachen en keek naar Koen. "Eten." Vervolgde ze. "Hmm, wie zou dat zijn?" Lachte Koen sarcastisch. Na Floor en Tineke was het mijn beurt. Ik neem een papiertje uit de doos en vouw deze open. "De case dat mij het meeste is bijgebleven is van de man die in boxershort in de beek is beland en er niet meer uitgeraakte." Las ik met een lach voor. Uiteindelijk bleek deze van Floor te komen. Obi protesteerde direct omdat hij er niets van wist. "Dat was nog met mijn vorige partner, met den Veli." Legde ze uit. Ik wist niet wat ik had, maar ik keek zo vaak naar Brigitte. Naar haar handelingen, of ze wel genoeg lachte. Ik wou haar zien lachen, die mooie lach. Ik miste haar echt. Ik wou haar zo graag kunnen vastpakken. Haar in mijn armen hebben. Zonder het echt te beseffen staarde ik Brigitte aan. Ik zag dat ze er onwennig van werd dus draaide ik mijn hoofd van haar weg en keek naar Koen die een papiertje uit de doos had genomen. "Mijn grootste angst is om een dierbaar persoon te verliezen." Las hij voor. Weer keek ik naar Brigitte. De groep vond deze moeilijk om aan iemand te linken. "Die is van mij." Zei ik stil. Iedereen keek mij aan. Koen zei direct dat hij dat niet had verwacht. "Mijn grootste angst is om mijn broer of petekind of één van jullie te verliezen." Bij dat laatste keek ik weer naar Brigitte. Ze moest weten dat dit vooral over haar ging. Dat mijn grootste angst was om haar te verliezen. 

"Mijn grootste angst is dat mijn verleden terug herhaald wordt." Las Tineke voor. Ook deze was moeilijk te raden, al had ik wel een groot vermoeden. Uiteindelijk gaf Brigitte toe dat ze van haar kwam. "Moah schatteke, dat gaat nooit meer gebeuren." Floor nam haar in een stevige omhelzing, "toch?" Floor keek me met een blik aan dat wou zeggen dat ik haar vraag moest bevestigen. Even wist ik niet wat doen. Moest ik iets zeggen, moest ik zwijgen. Ik wist het echt niet. "Daar zal ik persoonlijk voor zorgen." Floepte ik eruit. Door de glimlach die op Brigitte haar gezicht verscheen begon ik ook te glimlachen. Dit was het mooiste moment. Haar glimlach was het mooiste.